84. Een routine oogonderzoek. Of toch niet. + Kinderen met (hoge)myopie.

Het is weer zover. De 6 maandelijkse controle. Ik ga er heen met een gerust hart. Alles lijkt ok, de lichte ontsteking in het linkeroog was vrij snel genezen dankzij de druppels. Mijn hoofd doet het terug goed na het alweer vreemde gedrag. Gewoon even op controle dus. Even opmeten van de sterkte en de oogdruk, alles ok. Er is een nieuwe onderzoekskamer ingericht waar de optometriste de voorbereidende onderzoeken kan doen. Op zich vind ik dat een prima zaak, dit helpt om de oogarts het echte werk te laten uitvoeren. Alleen, de muur staat zo dicht. De muur waarop de letters staan. Ik weet wel dat alles gekalibreerd wordt zodat de afstand en de grootte van de letters op de juiste manier worden weergegeven maar ik heb daar een heel slechte ervaring mee. Om één of andere reden lukte het beter om op een kortere afstand te lezen dan verderop. Ik krijg een naar gevoel als ik eraan denk maar besluit er het beste van te maken. Mijn huidige oogarts is ondertussen volledig op de hoogte hoe mijn ogen in elkaar zitten en dat maakt toch een heel groot verschil.

Er wordt eerst zonder bril getest. Een beetje vreemd aangezien dit nog nooit eerder werd opgemeten maar we gaan ervoor. Links krijgt eerst de kans en geeft me de kronkelende letters, zelfs met correctie is het toch moeilijk om me te concentreren door de draaiende bewegende letters. Op een bepaald moment staan er zoveel in elkaar vloeiende spaghetti-slierten en schaduwen dat het wel een W of een M moet zijn maar het maakt me gewoon gek in mijn hoofd. Dit is echt niet mijn meest favoriete onderzoek, die lettermuur. Rechts is aan de beurt. Plots steekt ze er een extra glaasje voor en vraagt hoe dat gaat.

Wel het gaat beter, de ‘O’ wordt een duidelijke ‘C’ maar voelt vermoeiend aan. Het ‘normale’ glas geeft meer rust. Ik vertel nog eens hoe het zit met mijn hoofd wanneer ik me teveel moet concentreren of teveel indrukken krijg en er komt niet echt een vervolg op de meting. Nog even in het boekje kijken, daar heb ik de indruk dat dat vroeger vlotter ging…Ik mag bij de oogarts binnen en er wordt heel nauwkeurig naar het netvlies gekeken. De oogdruk nog eens goed opgemeten en die is in orde. Hij maakt me er attent op dat bij het volgende onderzoek zeker nog eens een gezichtsveld moet opgemeten worden. Maar verder niet echt iets.

Wanneer ik buiten kom denk ik plots terug aan het extra glaasje…Ik heb niks gevraagd…was mijn oog dan slechter dan ervoor?...De sterkte blijft nu toch al een 5-tal jaar (na mijn cataractoperatie) gelijk en ik had er eigenlijk niet meer bij stilgestaan dat het nog zou veranderen. Het gezichtsveld is iets anders maar de sterkte?... Ik weet dat ieder bezoek een momentopname is maar toch…toch ben ik ermee bezig. In de wagen sluit ik mijn oog en hou het rustig.

Thuis vertel ik het aan mijn man die bijna niet kan geloven dat ik niks vroeg…’ik was een beetje uit mijn lood geslagen door de nieuwe kleine opmeetkamer die me aan een minder aangename periode in mijn leven herinnerde’, zeg ik. We gaan gewoon afwachten wat het de volgende keer zegt en wil dan zeker ook de opmerking maken i.v.m. de leesmuur op korte afstand. Misschien moeten we gewoon de twee mogelijkheden eens testen. Ik vraag me af of er nog mensen zijn die dit verschil merken?

De groep ‘oogverening hoge myopie’ doet het ondertussen heel goed. We willen zoveel mogelijk mensen de kans geven om zich toe te voegen. Ook langs deze weg wil ik er nog even de aandacht op vestigen dat er in de groep ondertussen heel wat mensen zijn met een extreem hoge myopie met daaruit voortvloeiend heel wat extra oogziekten en dat dit voor mensen, die er nog een heel stuk afstaan, soms wel heel confronterend kan zijn. Er wordt nu eenmaal van ‘hoge myopie’ gesproken vanaf -6D maar het is een groot verschil als je op -6D zit of -15D of -20D of zelfs meer (hoe langer het oog wordt hoe meer kans op extra problemen o.a. door het uitrekken van het netvlies).

Het is vooral de bedoeling mensen hun verhaal te laten vertellen en steun en herkenning te vinden maar eveneens om mensen te beschermen zodat ze zich geen onnodige zorgen maken.

Vooral bij ouders van kinderen met een myopie is dat niet altijd makkelijk. Een kind met een hoge myopie van bv.-6D  op 2 jarige leeftijd is niet te vergelijken met een kind met een hoge myopie van -6D op zijn 18de. Het oog van het kind van 2 moet nog een heel stuk groeien en loopt dan ook een veel groter risico dan iemand van 18 waar het oog bijna volgroeid is. Neem zeker ook een kijkje op de site : www.hogemyopie.nl of www.myopie.nl voor mensen met kinderen die een lichte vorm van myopie vertonen.

Het is de bedoeling om mensen te informeren maar niet om onnodig angsten op te wekken. Dus bij twijfels : laat je informeren, hier, op de site, én zeker bij je oogarts of optometrist.

Ik denk ook aan de 20-20-2 regel. (20 minuten schermtijd-20 seconden ver kijken-2 uur buiten zijn, zie ook volgende link)

https://www.bright.nl/tips/artikel/4222951/bijziend-smartphone-tablet-kinderen

Deze regel werd bedacht door Dr. Klaver om kinderen leren om te gaan met schermkijken en de nodige rust te nemen. Toen er plots een verhaal opdook van een optometrist die er zo hard op hamerde dat het kind die regel moest toepassen of dat het volledig fout ging gaan, hield ik toch mijn hart vast. Een kind moet zich relax voelen bij het bezoek aan een optometrist en zeker geen angst worden ingeboezemd. Het is nu eenmaal een andere tijd dan 40 jaar geleden, de schermen zijn er en je kan een kind niet volledig isoleren. Probeer, als ouder, vooral zelf een gulden middenweg te vinden maar op een manier dat het kind er zich goed bij voelt. Dit is alvast mijn persoonlijke visie.

Mijn facebookpagina : hogemyopie

De besloten groep : oogvereniging hoge myopie.

Website : www.hogemyopie.nl