Omdat de plantenbak met waterval ergens een lekje had en daardoor het water van de
vijver andere oorden opzocht dan terug naar de vissen te vloeien, vroeg ik mijn
man even een kijkje te komen nemen waar het juist fout zat. Samen bouwden we
aan een oplossing maar bij het plaatsen van het laatste opzetstukje had ik al
een vermoeden dat we net onze oplossing teniet hadden gedaan en ja hoor, daar
ging het weer drup, drup drup, drup drup drup,…mijn man gaf me de raad om te
wachten tot onze jongste zoon zijn examens achter de rug had om het nog eens samen
te bekijken maar als het in mijn hoofd zit…
De volgende ochtend ga ik gewapend
met schroevendraaier, schaar, tape, extra vijverfolie,…naar de plaats die me al
een hele poos een beetje gek maakte. In de loop van de vorige avond had ik ‘het
perfecte plan’ in mijn hoofd ontwikkeld. Zo ging het zeker lukken. Het
verwijderen van de vijsjes kan ik volledig op gevoel dus geen zicht nodig. Even
wat water uit de bak halen zodat de te behandelen zone mooi kan uitdrogen. Bij
het wegdragen van de derde emmer water verlies ik al even mijn focus bij het neerzetten van m’n
voet, geef daarbij een ruk aan de zuurstofslang die vervolgens
met een piepend geluid de lucht invliegt waarop ik uit balans geraak en met mijn bil tegen
de bak aansmak. De eerste blauwe plek is een feit. Luchtslang terug
geïnstalleerd en ik vul nog maar een emmer of drie met water die ik naar de dorstige planten in de tuin breng.
Nu een stukje tape knippen. Het eerste en zelfs tweede stuk vormen geen
probleem, ik heb nog steeds mijn focus na het verliezen van mijn evenwicht.
Voorzichtigheid ten top! Bij het derde stuk reik ik opnieuw naar de schaar en
heb die bij de scherpe kant waardoor die een sneetje in mijn duim achterlaat, door het schrikken laat ik de schaar vallen die even langs mijn
dij gaat en ook daar een rode druipende lijn creëert. Goh, FOCUS! Gedreven
ga ik verder. De andere kant van de bak is nu aan de beurt waar heel
wat manoeuvreerwerk is vereist en mijn voet alweer verkeerd neerkomt. Ik zak verder door en bots zo
tegen de hoek van de plantenbak. Natuurlijk tegen de hoek want daar heb je niet
alleen een blauwe plek van maar ook nog een kleine schaafwonde. Na heel wat
gedoe besluit ik dat deze bak nu lekvrij is en bij het opnieuw opstarten van
het systeem kom ik, extreem gelukkig, tot diezelfde constatatie.
Onze zoon komt na een dagje terug op kantoor, na 3
maand thuiswerken, terug thuis. Zijn stevige laptoptas gaat tegen de kast aan.
Een plaats waarvan ik al geregeld gevraagd heb om die vrij te houden. De
reden daarvoor kom ik nu toe.
We besluiten met z’n allen een aperitiefje op het
terras te nuttigen dus loop ik naar de kast waar de lekkere drankjes staan. Net
om de hoek komt mijn kleine teen tegen de laptoptas aan waardoor hij, mijn teen
dus, plots in een bocht van 180° tegen mijn voet wordt aangedrukt. Het kost me
een paar seconden met vlakke handen op de kast timmerend om de pijn te
verbijten maar uiteindelijk geraken we mét aperitief op het terras. Daar merkt onze zoon op
dat mijn teentje toch wel blauw ziet en vraagt vervolgens wat die rode lijn op mijn bil is, euh naast
die blauwe plek en de blauwe geschaafde knie? Ik laat ook nog even mijn duim zien
en vertel heel trots dat de plantenbak van de vijver nu wel volledig lekvrij is!
Zoals jullie merken kost het me dus nog steeds heel wat
moeite om het wat rustiger aan te doen en te beseffen dat een heel stuk van
mijn gezichtsveld is verdwenen. Al ben ik heel tevreden te kunnen melden dat het
achterwege laten van mijn kippengedrag er serieus is op vooruit gegaan. Gisterenavond
nog zegt mijn man : ‘kijk een helikopter’ Rustig kijk ik uit het raam zonder mijn
hoofd in alle bochten te krullen, aha want daar let ik nu flink op, maar voel tegelijkertijd dat mijn oog nu alle
richtingen uitschiet. Perfect is het wel nog steeds niet maar we werken eraan.
Aangezien deze pagina al een uitgerekte anekdote is heb ik
besloten om er geen extra aan toe te voegen. Wees voorzichtig en alert!
Mijn facebookpagina : hogemyopie
