23. Sorry Ben

Vandaag op controle. Nu heb ik het gevoel dat de vervorming wat minder is. Het is natuurlijk altijd zo wanneer je op doktersbezoek gaat dat het aanvoelt alsof het nu net dat ietsje beter gaat, maar toch.

Een hoofd lijkt wel nog steeds op dat van Ben Crabbé maar dan nog een beetje hoger (ik moet eens nakijken hoe het dan bij Ben zelf zou zijn). 

Foto : Voor mensen die hem niet zouden kennen : Ben Crabbé. Sorry Ben, maar je bent het perfecte voorbeeld én dankzij mijn eigen snapchatversie blijf je toch het echte opperhoofd. 

Verder is er iets wat op ogen zou moeten lijken, die staan op een verschillende hoogte i.p.v. mooi horizontaal op dezelfde lijn en ertussenin loopt een hele verticale kronkel. Het effect van Firmin is er ook nog steeds dat alles nog een beetje flou en ja, zo moet het ongeveer zijn. Lijnen lijken nog steeds dansende spaghettislingers, zowel horizontaal als verticaal en ik hel ook nog naar rechts wanneer ik alleen door links kijk. Langs de andere kant sta ik nog steeds versteld dat er uit zo’n ‘gedrocht’ toch nog iets te halen valt.

Bezoek aan oogarts in de namiddag. Het zicht wordt gecontroleerd met nog extra brilcorrectie (cilinder,...) en er is inderdaad een lijntje verder leesbaar al lijken de letters zich nog steeds op een grote ‘stormgolf’ te bevinden. Wanneer twee scheve bolletjes naast elkaar staan is het even gokken tussen een C, D of O ook de H en N of de F en de P zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden maar dat is ook bij het rechteroog niet altijd makkelijk te onderscheiden. Ik vergeet het te vragen maar denk dat ik nu op een 'scheve' 3.5/10 uitkom.

De ‘kronkels’ komen inderdaad door het probleem in het netvlies. Mijn lijst van vragen, die ik via mail stuurde, ligt uitgeprint op zijn bureau. Hopelijk heeft hij niet teveel van die patiënten die zo de pieren uit zijn neus halen. Al heb ik steeds het gevoel dat een extra uitleg hier en daar hem niet stoort, ook dit doet hij met veel overgave.

Tijdens het onderzoek maakt hij een filmpje van het oog zodat hij het ons kan tonen via zijn PC.  Zo laat hij zien dat het uitstekende gedeelte van de pupil over de rand van de inplantlens zit.

De lens zit perfect in het centrum maar doordat de pupil zo uitgerekt is valt het stuk erbuiten. Een normale (eigen) lens bedraagt zo’n 1,3cm waardoor die het geheel zou kunnen opvangen maar de kunstlens bedraagt slechts 0,6cm en is daardoor te klein. Dit is het grootste formaat dat beschikbaar is dus een andere optie was er niet. De lichtinval die in dat stuk wordt opgevangen wordt nog als -29 ervaren.

Het oog geneest wel heel mooi. Ik heb ook totaal geen last van de eigenlijke operatie of trillingen van de lens (wat de eerste keer rechts wel het geval was).

Foto : mijn oog één week na de operatie. Dit is momenteel de kleinste vorm die de pupil kan aannemen.

Hij bevestigt me ook dat het type lens volledig dezelfde is als degene die 3 jaar geleden rechts werd ingeplant. Het is wel zo dat deze de afwijking beter benadert dan die rechts (die indertijd niet exact te bepalen was) daardoor zit de best mogelijke correctie zo goed als volledig ‘in’ het oog. Een bijkomende correctie van de myopie met contactlenzen en zeker bril geeft niet hetzelfde resultaat omdat deze verder verwijderd staan van het oog. Zo is er dus ook al een verschil merkbaar tussen contactlenzen (rechtstreeks op het oog) t.o.v. een bril. Zeker bij grotere correcties is dit duidelijk, de kleuren bijvoorbeeld zijn levendiger met contactlenzen t.o.v. een brilcorrectie.

Volgende afspraak gaat hij proberen om met druppels de pupil te forceren om toch een kleinere vorm aan te nemen. Hij laat ook nog zien wat de andere opties zijn.

Zo is het ook mogelijk om een soort contactlens (waarop een iris is aangebracht) te dragen die het uitlopende stuk pupil verbergt zodat daar geen lichtinval meer kan zijn en dus enkel door het centrum van de pupil wordt gekeken, wat minder straling geeft en waardoor het rechteroog zich beter kan focussen.

Een andere optie is een kunstiris inbrengen achter de eigen iris en zo ook het extra stuk afsluiten. Hier gaat het dan wel terug om een ingreep waar ik niet om zit te springen.

Een laatste en  blijkbaar ook technisch moeilijkste ingreep is een soort kunstiris die zich verweeft met de eigen iris en ook zo het extra stuk pupil zou afsluiten.

Nu eerst nog een paar weken laten genezen en dan kunnen we verder bekijken. Bij de volgende afspraak wordt dan ook de brilcorrectie aangepast.

De bedoeling is wel dat er enkel door het rechteroog wordt gekeken en het linkeroog wordt afgeblokt door het brein eventueel met hulp van bovenstaande  mogelijkheden.  We trainen onze bovenkamer alvast nog een beetje verder!

Tip : Vraag aan je huisgenoten om je te verwittigen wanneer ze je willen 'helpen' een voorbeeldje : Een pizzadoos nemen om pizza in oven te stoppen en dan beseffen dat iemand de pizza al voor je uithaalde, bovenop de doos legde waardoor je nu met je vingers tussen de kaas en tomatensaus zit. 

Of : 

Plastiekdoos openen, vergeten dat je die al had geopend en nu met je vingers in de inhoud van de doos zit, sauzen zijn toppers en vooral lekker!

Mijn facebookpagina : Hogemyopie

22. Verdere analyse de daaropvolgende dagen.

Drie dagen na de operatie gaan we op familiebezoek. In de wagen probeer ik beide ogen open te houden en (zoals vroeger) links te blokkeren. Dankzij de druilerige dag (goh, ik had nooit gedacht dat ik dat ooit ging zeggen) lukt het relatief goed. Het is natuurlijk ook niet zo’n lange rit. 

Tijdens het eten, praten met iedereen (mijn hoofd rustig draaiend) en het kunstlicht dat van bovenaan schijnt wordt het toch wel vreemd in mijn hoofd en maag. Ik besluit om even de rust en duisternis van het toilet op te zoeken. Blijkbaar was het een beetje veel om te verwerken. Na een goed kwartiertje kom ik uit mijn schuilhokje en gaat het toch al een beetje beter. We besluiten om naar huis te gaan en ik hou flink mijn ogen dicht tijdens de terugrit.

Misschien moet ik het wat anders aanpakken. De volgende dag besluit ik om niet alleen op regelmatige basis mijn linkeroog dicht te knijpen maar ook om de nodige rustpauzes in te lassen met beide ogen gesloten in de zetel. Ook de testfases worden opgeschort. Zelfs met een bezoek van mijn 80-jarige tante, waar ik regelmatig één en ander moet voor herhalen, lukt het op deze manier toch om relatief vlot de dag door te komen.

Een winkelbezoek voelt een beetje aan als verloren lopen. Ik probeer me zo goed mogelijk te concentreren, mijn man neemt het voor de rest wel over. Gelukkig had iedereen die dag al alles in huis want het warenhuis lag er nog nooit zo verlaten bij. Terug thuis, vlug op de zetel met ogen dicht en even van profiteren dat mijn drie mannen alles in de kasten proppen.

De dagen gaan vlug door. Het blijft wel moeilijk om het oog te blokkeren en ik ondervind dat ik ook binnenshuis het oog heel regelmatig automatisch dichtknijp.

Mijn rechteroog heeft regelmatig een kleine trilling door de inspanning. Wanneer het vermoeid is probeert links zich uitgelaten te laten gelden : “hey, hey, ik ben hier nu ook!” en laat alles kronkelend mijn hersenen binnensijpelen, dit met de beste bedoelingen natuurlijk. Na jarenlang te zijn genegeerd is het een heel begrijpelijke reactie.

Ik weet en besef dat de operatie zeker nodig was en vooral nu omdat het andere oog ook terrein verliest is het nodig om alle beetjes te redden maar het zal tijd kosten om eraan te wennen. Doordat ik ook voor de operatie al last had van de lichtinval en deze nu nog veel sterker is door de nieuwe heldere lens en ook de, nog steeds, vergrote pupil is mijn vrees groot dat het echt wegfilteren niet zal lukken. Een plan B of C zal meer dan welkom zijn.

Er werd me 7 jaar geleden al aangeraden het oog te laten opereren wegens de cataract maar omdat ik vreesde dat het me zou bemoeilijken heb ik het dus steeds uitgesteld. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk wel blij ben dat ik op dat moment mijn eigen mening volgde. Hoe vreemd het ook klinkt. 

Ik voel me zo’n ondankbaar wicht wanneer de gedachte in me opkomt dat het ervoor toch makkelijker was, terwijl er zich een lange wachtrij zou vormen van mensen (waar het licht uit is) om mijn plaats in te mogen nemen.

Even lijkt het erop dat mijn optimisme in onze kelder is beland.  Maar denk dan, komaan kop op, morgen mag je terug op controle, hij vindt heus wel een oplossing. Ik geniet verder van het zonnetje die dag als ‘piraat Anja’.

Tip : Zet potten ver genoeg van de rand als je wil vermijden dat je met je voeten in een berg suiker of gist terecht komt.

Anekdote : Al een tiental jaar gaan onze reizen door in het gezelschap van onze jeugdvrienden. We zijn met drie gezinnen met elk twee kinderen. Iedereen kan er zijn eigen gang gaan maar toch komt het er meestal op neer dat de hele bende er mee op uittrekt. Zo vonden we het idee om door een kloof te klauteren wel leuk klinken. Er werd toch wel even overlegd want het zou voor mij (alsook voor mijn man) geen gemakkelijke klus worden. Het was niet alleen het ‘zichtprobleem’ maar ook de voeten die als best verdraagbaar schoeisel een paar foam teenslippers uitkozen. Toch was ik wild van het idee. Het avontuurlijke heb ik namelijk van mijn vader geërfd. Er werd beslist om het bij 1/3 van de tocht te houden en daar een aangeduide afslag te nemen omdat het ook belastend zou zijn voor mijn man die me moest begeleiden. Tijdens onze tocht kwamen we een geit tegen die het blijkbaar niet had overleefd en dit met een indringende geur liet weten. Was het nu daardoor dat we onze afslag misten? In ieder geval gingen we zo voor de volle klauter en werden beloond met op het einde een prachtig wit strand en blauwe zee…mijn man hield er wel een paar dagen een pijnlijke schouder aan over maar hé wat een ervaring!

Mijn facebookpagina : Hogemyopie 

21. De onthulling

Op controle. De adrenaline giert door mijn lijf. Wat gaat het geven. Zoveel jaar niks en nu…zo spannend. De verpleegster maakt de schelp los en er valt een immens licht in mijn oog. Ik ben totaal verward, wow, wat is dit. Ze helpt me om bij mijn man in de wachtzaal te komen waar ik wat moet bekomen. 

Rechts van me is een raam en het linkeroog wordt automatisch naar het licht getrokken waardoor het heel moeilijk is om het rechteroog te focussen. Het is overweldigend.

Wanneer ik mijn rechteroog sluit zie ik links wel een beeld, het is helderder dan het rechtse maar ook vervormd. Heel vreemd. Bij gezichten lijkt het wel alsof ‘Firmin de boxer’ even is langs geweest of ik een eigen versie van Snapshat heb ingebouwd gekregen.

Mijn vingers lijken een kruising tussen die van ET (dan wel zonder het lichtpuntje aan het einde) en de heks in Sneewwitje, nu heb ik niet meest rechte vingers en hebben ze inderdaad hun lengte maar dit is er echt wel over. Wanneer ik mijn hand horizontaal draai is het meer een handje van een kind met korte vingers en dikke knokkels. Moest ik foto’s kunnen nemen met het oog kan ik gewoon gaan concurreren met de karikatuur tekenende artiesten op de pleintjes in Parijs.

Ik mag mee met de verpleegster om een opmeting te doen. Er hangen twee latten aan de muur in een kruisopstelling die een assenstelsel voorstellen, die lijken wel gigantische kronkelende tagliatelle slierten. Ook bij de opmeting lopen de letters in golven, ik kan er wel iets van maken maar het is heel vreemd. Zo staat er een V maar het rechterbeen is dubbel zo hoog als het linker en golft. Ik haal een 2/10. 

Foto : zo ongeveer wordt tekst door het linkeroog weergegeven.Wanneer er van links naar rechts wordt gekeken vloeien de woorden ook door elkaar alsof je door water kijkt.

Terug in de wachtkamer zit een dame naast me die al terug een mooie 10/10 haalt maar dat scenario kennen we ondertussen al en had ik me eerlijk gezegd ook wel wat op voorbereid, toch wordt het even moeilijk. Ik wist wel dat ik niet teveel mocht verwachten en eigenlijk is het al meer dan ik had gedacht maar toch, een mens wil nu eenmaal altijd meer…

We mogen binnen bij de oogarts. Ook daar gebeurt nog een opmeting met hetzelfde resultaat. Er wordt eveneens binnenin eens gekeken hoe de lens zit. Die zit perfect maar doordat de pupil nog steeds een stuk vergroeid hangt aan het regenboogvlies en dus openstaat is die groter dan de diameter van de kunstlens. Ook al werd de grootst beschikbare afmeting ingeplant. Daardoor kan het zijn dat er nog extra licht wordt opgevangen door de pupil dat dus als -29 wordt omgezet en zo geen correct beeld geeft. Nu is het natuurlijk nog heel pril en moet het oog zich sowieso nog zetten en aanpassen in de komende dagen en weken.

Foto : mijn oog na de operatie.

De oogarts heeft wel nog mogelijkheden die hij opsomt. Zo zouden we kunnen proberen om, met oogdruppels, de pupil te forceren om in te krimpen zodat ze binnen de grens van de nieuwe lens kijkt. Als dit niet lukt is er nog een optie om een soort kunstiris (regenboogvlies of het gekleurde deel van je oog) over het oog te plaatsen en zo het buitenste deel van de pupil af te schermen van het licht zodat alleen het centrum lichtinval krijgt. Eerst moeten we gewoon alles even tijd geven en volgende week moet ik op een nieuwe controle.

Wanneer we naar huis rijden probeer ik afwisselend te kijken met rechts, links of beide. Ik merk op dat het linkeroog toch een helderder beeld met mooiere kleuren geeft dan het rechteroog dus wil de volgende keer eens vragen hoe dat komt, misschien al een nieuwer soort lens t.o.v. 3 jaar geleden. Het geeft wel een heel kronkelend beeld en middenin zit een schaduwvlek.  Wanneer ik met de twee ogen wil kijken krijg ik twee aparte beelden naast elkaar, een recht en een vervormd ernaast, wat een vreemd gevoel in mijn hoofd geeft. Ik besluit dan maar de rest van de rit mijn ogen te sluiten.

Foto : dit is een mooi voorbeeld van hoe het er buiten uitziet aan het linkeroog.

Wanneer ik in gedachten ben verzonken denk ik wel aan de tijd dat mijn voorkamerlens werd verwijderd (17 jaar geleden). Ik gebruikte dan mijn linkeroog als een soort loepe-oog. Het was zwaar bijziend maar nog niet verziend en dus kon ik dichtbij nog een beeld vormen wat dan rechts al minder lukte. (om bv. een kleinere druk op een verpakking te lezen) Op een bepaald moment ondervond ik toen al dat het beeld ging golven en kon met de tijd ook van dichtbij niks meer waarnemen (dus is dit misschien wat er toen al was maar nu nog veel duidelijker wordt aangegeven omdat er terug een beeld is). Dit is een symptoom van Maculadegeneratie (zie link onderaan) of misschien komt het door het scotoom (de extra blinde vlek) dat daar zit. Dus volgende consultatie moet ik dat zeker aangeven. Er zullen zeker nog onderzoeken volgen maar het is al makkelijker als ikzelf kan aangeven wat ik zie.

Foto: dit is de Amslertest. Hiermee wordt nagegaan of er zich Maculadegeneratie heeft ontwikkeld in het oog. Wanneer de lijnen niet meer strak zijn maar golvend is dit een indicatie.

’s Avonds ondervind ik dat het rechts vlugger donker is dan links wat toch wel grappig is! Ik heb dus mijn eigen tijdszones de ‘AMT’ i.p.v. GMT (Anja’s mean time i.p.v. Greenwich) AMT + 0,5 .

 Testfases : een paar testen enkel met het linkeroog kijkend.

1)      Het tuinhuis lijkt meer op één of ander huisje dat recht uit een sloppenwijk zou kunnen komen. Nu is het wel al een 20tal jaar oud maar toch, het is er een beetje over.

2)      Ook de verdelingen in onze ramen hebben hun strakke lijnen verloren en golven van rechts naar links en van boven naar onder.

3)      Dany Verstraeten verschijnt op het scherm in Frankensteinmasker. Niet alleen een deuk in zijn hoofd maar waarschijnlijk ook in zijn ego moest hij hiervan op de hoogte zijn. De ondertitels zijn net onleesbare kabbelende golven.

4)      Ook voor pc ondervind ik dat het toch beter is het oog dicht te knijpen en enkel door het rechtse te kijken. De lichtinval is ook daar te groot door de fel witte achtergrond. Deze kan je wel aanpassen maar dan is het contrast niet meer groot genoeg voor mijn rechteroog.

5)      Een testje stappen van de livingdeur tot het salon (een mooi rechte lijn). Ik lijk meer op een piraat die na twee flessen rum achterover te hebben geslagen, het dek opgaat van een schip, dat in stormweer, net een slaggolf van bakboord (links dus) moet incasseren en deins dan ook de rechterkant op. Als ik daarbij nog eens mijn teen stoot tegen de zetel besluit ik dat de testfases er opzitten voor vandaag.

Anekdote : ik word deze morgen wakker en doe mijn rechteroog open (linkeroog draagt voor de veiligheid 's nachts nog een weekje de schelp). Het is nog donker en ik zie links boven een beeld verschijnen van een DJ met een hoofdtelefoon, microfoon en mengtafel,…allee, alles erop en eraan. Een fractie van een seconde later is het gewoon donker en verschijnt er wat licht door een spleet bovenaan de deur. Mijn arme brein. Waarschijnlijk dacht het toen ik mijn oog opende : ‘ oh nee, wat wil ze nu weer dat ik laat zien’ en is één of ander beeld uit mijn collectie gaan zoeken dat hier het meest mee overeenstemt. Heel creatief of wanhopig het arme ding…ik probeer het vandaag wat rustig aan te doen en mijn ogen regelmatig te rusten voor het daarboven in overdrive gaat…

Link :
http://www.oogartsen.nl/oogartsen/glasvocht_netvlies/macula_degeneratie_md_amd/

Mijn facebookpagina : Hogemyopie 

20. Cataractoperatie nummer twee.

Dag van de operatie. Ingeschreven aan de receptie en na een tiental minuten wordt mijn naam al afgeroepen en mag ik mee. De operatiestoel staat al klaar en naast me ligt een mevrouw die reeds ‘geprepareerd’ is om te vertrekken voor operatie. Ik mag deze keer wel een dun truitje aanhouden en krijg daarover mijn hemdje aan. Een infuusje in de hand, wat elektrodes op de borst en de automatische bloeddrukmeter om de arm.

Foto : ogen voor de operatie met vervormde pupil linkeroog.

De nodige druppels waar ze alweer niet gierig mee zijn en dan komen ze vragen wie eerst was. Ik geef rustig aan dat het de dame naast me is, ik zou niet willen voorsteken. Nog wat extra druppels en dan komen ze ook mij halen. De anesthesiste komt bij mij in een kamertje waar ik sta te wachten om de operatiekamer in te gaan. We praten wat en ik ben zo goed op dreef dat ik wel een deur hoor maar me geen vragen bij stel. Na en aantal minuten zegt ze dat de dokter er ondertussen is en hij antwoordt : “ik was even mee naar je verhaal aan het luisteren”…

We rijden binnen en het eerste wat ik hoor is de verpleegster die roept : “ ah, dat is die speciale lens en we hebben ze in huis”. Ik denk natuurlijk  dat ze zich drie jaar geleden herinnert en daarom zo alert reageert maar bij navraag blijkt dat niet zo te zijn. De nadruk zal er heel sterk op gelegd zijn dat ze deze keer wel juist moest zijn en ik heb even een flashbackje. Het is een goeie drie jaar geleden maar het lijkt wel gisteren.

Ik krijg een warm deken over me heen, de isobetadine wordt aangebracht rond het oog en mijn hoofd vastgegespt. Hij vraagt me mijn oog  te open en het doek wordt vastgekleefd rond het oog het venster wordt verwijderd zodat het oog nu vrij is. De oogleden worden opengesperd en we kunnen eraan beginnen.

Eerst is de pupil aan de beurt rustig wordt deze losgemaakt van de iris waar ze mee vergroeid geraakte maar dit lukt slechts gedeeltelijk. De vergroeiing is te sterk. Ik hoor de assistente zeggen dat het toch al een verschil zou moeten geven. Volgens mijn oogarts kan hij het beter daarbij laten want de kans dat de iris scheurt wordt te groot. 

Dan wordt mijn lens verpulverd en verwijderd. Tussendoor hoor ik een computerstem aangeven dat de spoelvloeistof onder het minimum zit dus moet bijgevuld worden. Er zijn blijkbaar investeringen gebeurd t.o.v. de vorige keer en daar komt alweer het beeld naar boven van de gigantische bidon spoelvloeistof.  Ik kan ook wel begrijpen dat deze vlug leeg geraakt. Het is niet alleen mijn oog dat overloopt maar ook mijn oor en haar krijgen een spoelbeurt (blijkbaar moet de nochtans goed aangedrukte rand toch ergens een gaatje hebben). Had ik geweten dat dit was inbegrepen dan had ik deze morgen mijn haar niet meer gewassen, een brushing zit nog niet in het pakket, jammer. 

De lens is eruit en de nieuwe kan erin. Het wordt direct het grootste formaat en zelfs die is nipt in mijn giga-oog. Hij moet nog even de lens mooi centreren. De operatie zit erop en is een stuk vlugger voorbij dan de vorige keer. Geen tropisch eiland nodig gehad deze keer maar de rustige conversatie (tussen chirurg en assistente) proberen volgen, al leek het wel dat ik dat vanonder water moest doen. 

Het oog wordt afgeplakt en de schelp gaat erop, ik word terug buiten gereden. De verpleegster helpt me naar mijn kastje waar mijn brillen en gilet liggen. De bril kan ik niet opzetten door de hinderende schelp dus begeleidt ze me naar mijn man die aan de receptie zit te wachten. Wanneer ik met hem aan de uitgang sta besef ik dat er nog iets aan mijn hand hangt wat niet echt van mij is. We stappen dan maar terug om even het infuusje eruit te halen.

Thuis eerst met de haardroger door mijn haar en wat eten. De gemiste nachtrust wordt een beetje ingehaald op het terras rustig in het zonnetje.

Aangezien TV kijken er niet inzit zonder bril en mijn boek lezen toch wat vermoeiend val ik ’s avonds ook al snel in de zetel in slaap en besluit, wanneer ik om 21u wakker word, om mijn rust maar in bed op te zoeken.  Morgennamiddag op consultatie en ik ben benieuwd hoe het er gaat uitzien…

Tip : Bij kledij is niet altijd duidelijk wat de voor en achterkant is. Voel waar het etiket hangt, normaal gezien is dat de achterkant.

Voor het vullen van de vaatwas kan je best eerst met je vrije hand voelen waar het vorige bord juist staat zodat je het nieuwe bord er niet tegenaan klettert. Ook bij de glazen is dit een goed idee.

Mijn facebookpagina : Hogemyopie 

19. Rechts of links : altijd prijs!

Bij de volgende controle werd het alweer diep ademhalen. Ik was de dag ervoor juist 46 geworden (we zitten ondertussen dus in 2017), drie jaar na mijn cataractoperatie rechts en juist bekomen van het flitsgedoe.

Er was sowieso een gezichtsveldcontrole voorzien dus gingen we weten wat er nu juist aan de hand was. Blijkbaar is de rechterkant (aan mijn rechteroog) de grens van het gezichtsveld opgeschoven. Er was vorig jaar al een beetje verschil van gezichtsverlies en dit was nu duidelijk nog meer toegenomen. Dit kon twee oorzaken hebben. 

Ten eerste door de oogdruk die verhoogd is (glaucoom) of ten tweede gewoon door de hoge bijziendheid. (de lens is wel ingeplant maar uiteindelijk verandert dit niks aan de eigenlijke toestand van het oog zelf). De oogarts gaf aan dat de verschillende medicatie die ik al jarenlang druppel misschien niet meer efficiënt genoeg werken.  Hij moest me overschakelen op de zwaarste medicatie momenteel beschikbaar op de markt.  Er was nog een klein detail : 1 op 3 is er allergisch aan. Dus samenvattend wil dit zeggen dat het probleem al moet komen door de glaucoom (bij de metingen was die eigenlijk steeds ok) en dat ik bij die twee andere niet-allergische personen moest behoren. In het geval dat het niet van de glaucoom (verhoogde oogdruk) komt maar door de hoge myopie is er geen oplossing mogelijk en schuift het gordijn gewoon verder dicht…

Het is ondertussen 40 jaar geleden dat ze mijn zicht al hadden opgegeven, en toch zie ik nog. Op zich is dit al een wonder te noemen. Ik heb daardoor ook meer dan dubbel genoten van wat er te zien valt. Maar toch wil een mens altijd meer natuurlijk. Ik informeerde dan ook even naar de nieuwste technologieën met stamcellen maar kreeg daar het antwoord dat daar nog geen oplossing lag. Het zou ook al moeten van toepassing zijn op mijn ogen alsook op de oogzenuwen, die de kabels zijn die de informatie van het oog door miljoenen kleine kabeltjes naar de hersenen transformeert. (daar was ook reeds aanzienlijke schade aan)

Ik dacht wel even dat er misschien eens ‘out of the box’ moest worden gedacht en dat kabels ondertussen verouderd zijn en WIFI in is maar hield toch maar wijselijk mijn mond.

Onze oudste zoon gaf als kleine jongen reeds aan dat hij voor mij later een bionisch oog ging maken. Nu hij informatica studeert en zijn jongere broer een grote interesse in biologie en mechanica heeft is het misschien het moment om die piste eens verder te onderzoeken : een bionisch oog dat via WIFI signalen verstuurt naar de hersenen. Misschien moeten we dan wel naar een betere provider zoeken dan degene die we nu hebben, maar we wijken af.

Er was  namelijk ook nog het linkeroog. Daar  is de cataract ondertussen ook zo sterk toegenomen dat alweer een operatie nodig is. Er werd eerder al aangegeven dat dit oog niet echt ‘operationeel’ meer zou zijn maar toch dient de ingreep te gebeuren omdat het oog anders volledig zou verloren gaan. Het oog vertoont zoveel problemen dat alles eerst zorgvuldig op een rijtje moest worden gezet.

Foto : een niet behandelde cataract maakt de pupil wit doordat de lens volledig verhard en geen licht meer doorlaat.

Bij de volgende consultatie werden verschillende foto’s genomen van het oog. Ook werd de sterkte van de kunstlens bepaald. Aangezien de myopie meer dan -28.5 bedraagt kan het zijn dat er geen lens is die de ‘volledige lading dekt’ dus moet de rest in het brilglas worden gecorrigeerd. Er moest nog gecontroleerd worden of deze lens in de range zit die ze ter beschikking hebben, het feit dat hij dit moest navragen wil dus ook zeggen dat ook hij nog nooit zo’n lens nodig heeft gehad terwijl hij iedere donderdag tot een 20-tal operaties uitvoert. Dat zet je toch even aan het denken.

Ook nadien zal het zicht nog heel beperkt zijn aangezien er zich ook een scotoom (een extra blinde vlek)  in het centrum van mijn gezichtsveld bevindt samen met nog wat andere problemen. Hij gaat ook de vervormde pupil losmaken waar die is vergroeid met de iris en zo proberen om deze toch terug wat ronder te maken. 

De pupil heeft zijn aanpassingsvermogen verloren (dus kan niet inkrimpen bij licht en uitzetten in het donker) aangezien het spiertje eerder lijkt op een uitgerokken elastiek. Ze kan zich dus niet meer kan samentrekken maar hopelijk geeft het toch wat minder last bij lichtinval. Dit zou er wel voor zorgen dat mijn rechteroog zich minder moet ‘forceren’. Het oog zelf rechtzetten (strabisme) zou niet veel uitmaken omdat het niet kan focussen en na een paar jaar toch terug zou gaan 'loensen'. Hij gaf aan dat ik me niet teveel zorgen moest maken, het spervuur aan vragen gaf mijn ongerustheid dus duidelijk aan.

Ik ben benieuwd naar het resultaat.

 Link : een folder uzleuven i.v.m. glaucoom

https://www.uzleuven.be/sites/default/files/Oogziekten/glaucoom-uz-magazine-december-2013.pdf

Mijn facebookpagina : Hogemyopie

18. Hocus pocus

Dit was nog maar pas achter de rug toen ik merkte dat de blauwe vlekken die ik regelmatig opliep eerder symmetrisch op mijn lichaam begonnen te staan. Links had ik wel al een aantal jaar dat ik toch wel heel regelmatig hier en daar tegenaan botste, maar aangezien ik ook over een soort van ‘genetische onhandigheid’ (sorry mama) beschik, kon ik dit niet altijd op mijn ‘dodehoekoog’ afschuiven. Maar nu kwam dus ook de rechterkant meer aan bod. Ik dacht vooral veel aan mijn vader’s woorden toen hij onze keukentafel maakte. Hij vroeg zich af of het niet beter was om de hoeken wat meer af te ronden… had ik zijn advies maar opgevolgd, dat zou alvast wat scherpe hoeken in mijn billen en kont hebben voorkomen. Maar het was wel mooi, en dan bedoel ik wel degelijk de tafel!

Wat ik nog had ervaren, toen ik met mijn schoonmoeder op zoek was naar wat extra vulling voor in mijn kleerkast, was dat er plots mensen voor me bleken op te duiken waar ik geen idee van had waar ze zo plots vandaan kwamen. Ook toen ik ging winkelen met mijn man gebeurde dit regelmatiger of het omverkegelen van de knaloranje opstapjes die op de grond stonden. De knalgroene emmer van het meisje dat komt helpen om onze woning in orde te houden, kreeg ook regelmatig een schop te verwerken.

Foto : met deze brillen kan je een aantal verschillende vormen van gezichtsvelduitval ervaren. Er zijn uiteraard nog variaties. 

De trapjes en emmers vielen nog mee maar af en toe moest ook onze poes eraan geloven. Het arme dier vloog dan vliegensvlug richting deur, ver uit mijn buurt vandaan, en vertikte het om een paar dagen ‘hulppoes’ te zijn.

Op mijn bord had ik al jaren dat er plots nog iets te ontdekken viel terwijl ik er van overtuigd was dat ik alles flink had opgegeten. Ik wist dus dat er stukjes uit mijn gezichtsveld waren maar dit was toch nog iets anders.

Je hersenen bedriegen je ook bij deze problemen. Het zit zo dat ze automatisch het ontbrekende gedeelte aanvullen van wat je (niet) ziet. (Dit is enkel wanneer het binnen je gezichtveld valt, als een stuk aan de rand ontbreekt wordt dit niet gecorrigeerd maar gewoon niet weergegeven.) Bvb. als iets op je bord ligt en dat juist in het gaatje ‘valt’ waar geen zicht wordt waargenomen gaan  je hersenen dit gedeelte aanvullen met het bord zelf, dus zie je een leeg bord! Hoe straf is dat! Wanneer je je oog beweegt wordt dit plots wel waargenomen. Wel leuk en verrassend als er nog iets lekkers ligt.

Foto : uit deze foto's blijkt hoe gevaarlijk de situatie kan zijn.

Tip : Het vinden van de muis op het scherm is ook niet altijd makkelijk. Je kan het pijltje volledig zwart en extra groot instellen in Windows zodat je niet steeds heel je scherm moet afzoeken. De muis daarbij bewegen verhoogt de kans dat je ze vlugger aantreft! Ook op 'control' drukken geeft een indicatie waar de cursor zich bevindt.

Anekdote : Normaal ga ik niet echt alleen de straat op behalve hier naar de tandarts of kiné. Dan ga ik ook te voet en het is hier gewoon de woonwijk door. Nu was ik toch wat laat vertrokken en besloot de fiets van mijn zoon te nemen. Het was een zonnige dag en de zon wierp lange schaduwen van de huizen op de weg, tussen de huizen door kwam ze iedere keer weer piepen. Mijn linkeroog knijp ik automatisch dicht wanneer ik buitenkom als de zon schijnt of de lichtinval te hoog is. (in de zomer draag ik steeds een zonnebril) Omdat mijn rechteroog zich niet op tijd kan aanpassen kan dit ook tot verrassende toestanden leiden. Door het voortdurend afwisselen van zon en schaduw was ik wat in de war. Ik reed dan ook heel traag. Toen ik mijn rechteroog met mijn hand wou afschermen van de zon om zo terug wat overzicht te krijgen ramde ik bijna een geparkeerde wagen, al was het dan wel tegen een slakkengangetje…met knikkende knieën kwam ik bij de tandarts aan. Ik ben in het terugkeren maar flink met de fiets aan de hand te voet naar huis gestapt en besloot de volgende keer te voet te gaan en goed op tijd te vertrekken!

Mijn facebookpagina : Hogemyopie

17. Sterrenhemel

'Wanneer ik voor ieder sterretje dat ik de laatste maanden zag een wens mocht doen zag de wereld er vandaag al veel beter uit...'

Een paar dagen later kreeg ik een verkoudheid… ja die beestjes weten altijd het tijdstip te kiezen. Bij het niezen zag ik plots honderden sterretjes. Prachtig, net een flitsende sterrenhemel die ik al in jaren niet meer kon zien, maar waarschijnlijk niet onschuldig. Ook had ik meer last van wolken ‘floaters’, dit zijn slierten en wolken die ontstaan doordat het glasvocht in het oog zich meer gaat omvormen tot een dikke vaste gel i.p.v. een vloeiende massa. 

Foto's : bij mij zijn het echt wolken maar het kunnen ook kleinere sliertjes zijn . De hersenen leren dit weg te filteren maar dat lukt niet altijd. Soms lijkt er plots een zwerm vogels over te vliegen of iets donkers op de grond te bewegen maar dan merk ik dat het gewoon de 'floaters' zijn. 

Dit is een normaal ouderdomsverschijnsel maar door de hoge myopie denken mijn ogen alweer dat ik een heel stuk ouder ben dan in werkelijkheid en voilà.

De flitsjes kwamen ook frequenter voor en kunnen wijzen op een scheurtje in het netvlies of zelfs het loslaten van het netvlies. Aangezien mijn netvlies zo dun is… geen risico nemen en terug op controle.

Het netvlies bleek geen scheurtjes te bevatten maar het was vooral het glasvocht dat aan het inkrimpen was (alweer een normaal ouderdomsverschijnsel voor 65-plussers, 20 jaar voor datum dus).  Het glasvocht hangt achteraan het oog vast aan het netvlies en gaat daardoor trekken aan het netvlies bij het inkrimpen. Wanneer dit te hard gebeurt kan het netvlies scheuren of zelfs volledig loslaten. Blijkbaar is het dan vooral bij een hoge myopie dat het nog hardnekkiger vasthangt. 

Aangezien er in het netvlies geen pijnreceptoren zitten, gaat dit alarm slaan door witte lichtflitsjes te geven. Er werd me aangeraden wanneer de flitsen toenamen of er plots een stuk beeld wegviel direct contact op te nemen. Ik kreeg ook extra druppels om de doorbloeding van de adertjes in het netvlies te verbeteren. 

Foto : het glasvocht trekt zich terug en scheurt daarbij het netvlies aan de rand van het oog waardoor  je projectiescherm wegvalt. 

Twee maand later ging ik terug op controle. Doordat de flitsjes nu ook werden afgewisseld door een grote roze bol die plots in het centrum van mijn gezichtsveld verscheen werd me aanwezen om ‘relatieve rust’ te nemen. Niks heffen, niet niezen, hoesten, geeuwen, snuiten, geen vlugge oogbewegingen…gelukkig mocht ik nog net ademen. Alweer flink het advies opgevolgd.

Na verdere controles over de maanden heen bleek het grootste gevaar geweken. Het glasvocht was voor het grootste deel losgekomen. De flitsjes verminderden maar waren nog niet weg. De kans op netvliesloslating blijft maar het risico is wel terug gedaald en deze keer had het alvast overleefd! 

Tip : De kans dat je je glazen omver kegelt is kleiner wanneer je gekleurde aankoopt.

Je doet er eveneens goed aan alles ver genoeg van de kast- of tafelrand te zetten.

Anekdote : Gezellig bij vrienden op bezoek, zalig op terras. Bij het invallen van de duisternis had ik flink alleen de zetel in de living gevonden. Rustig gaan zitten en relax benen in de zetel om met mijn arm op de leuning een ‘Romeinse’ houding aan te nemen. Toen het parket wel heel dichtbij kwam besefte ik dat...er helemaal geen leuning was. Ik was even vermist om dan tussen de zetels een toereikende hand te krijgen.

Mijn facebookpagina : Hogemyopie