4. Voorkamer lensinplantaten

Op mijn 21 waren mijn ogen lensmoe. De lenzen werden totaal niet meer verdragen en gaven iedere dag meer en meer irritatie. Mijn oogarts besliste om voorkamerlenzen in te planten (deze worden juist voor de eigen lens ingebracht en hechten er zich met haakjes rond). Een nieuwe revolutionaire techniek die hij had geleerd tijdens één van zijn opleidingen in het verre Amerika. Mijn papa en ik kregen een video te zien van de ingreep. Ik was direct overtuigd, mijn vader daarentegen leek toch eerst wat sceptisch. Veel andere opties waren er natuurlijk niet.

Het linkeroog was eerst aan de beurt. We spreken nog van de tijd dat er een volledige anesthesie nodig was om een oogoperatie uit te voeren. Jammer genoeg bleek mijn maag niet akkoord te gaan met de toegediende anesthesie en werd al snel, meerdere keren, de inhoud ervan naar buiten gegooid. Het zou later blijken hoe hard dit voorval mijn leven zou gaan beïnvloeden. De oogarts had me nochtans op het hart gedrukt dat ik in geen enkel geval met mijn hoofd voorovergebogen mocht lopen, dit om de druk  op het oog niet te verhogen, maar maak dat je maag maar eens wijs! Dikwijls heb ik me afgevraagd waarom de verpleging hier toen niet was op ingegaan, me in bed iets had gegeven of medicatie tegen het braken,…

Hij had zelfs aangegeven dat ik 6 weken dezelfde kant moest slapen (wat ik flink heb doorstaan). Ik  herinner me vooral, tot op de dag van vandaag, het moment dat het kompres werd verwijderd door de oogarts en hij me vroeg wat ik zag. Mijn glimlach was blijkbaar genoeg om hem tranen in de ogen te doen krijgen. Zijn eerste lensinplant, de eerste in België, was geslaagd waardoor ook ik alweer een titel op mijn naam kreeg als eerste patiënt die dit hier mocht ervaren. (Dit bleek later, bij nazicht door de universitaire ziekenhuizen, Brugge, Leuven, Antwerpen en Gent waar ik als ‘fotomodel’ werd gebruikt).

Bij de volgende controle werd duidelijk dat de lens zich had verplaatst waardoor ze een wat vertekend beeld gaf, de pupil mee had opengetrokken en de dioptrie nog -2.5 bedroeg. Negen maand later werd de operatie aan het tweede oog uitgevoerd. Deze keer werd de anesthesie aangepast waardoor alles perfect verliep. Daar was de restwaarde -0.5! Super!

Het ene oog was wat vervelend, vooral bij veel lichtinval maar voor het eerst in 20 jaar zag ik de prachtige wereld ‘zonder bijkomende hulpmiddelen’! De droom die ik reeds als kind koesterde om wakker te worden, mijn ogen te openen en alles te zien zoals het moest zijn (of toch zo goed als, ik haalde een mooie 7-8/10) was plots werkelijkheid.

Buiten het feit dat de oogdruk begon toe te nemen waarvoor ik extra medicatie moest druppelen ging alles super.

Het zijn blijkbaar niet altijd Universitaire Ziekenhuizen waar je de beste oplossingen vindt. Soms is het gewoon een supergemotiveerde arts in de buurt die je leven terug kleur geeft! Ik blijf hem eeuwig dankbaar daarvoor en heb er dan ook volop van genoten.

Mijn facebookpagina : HogeMyopie