18. Hocus pocus

Dit was nog maar pas achter de rug toen ik merkte dat de blauwe vlekken die ik regelmatig opliep eerder symmetrisch op mijn lichaam begonnen te staan. Links had ik wel al een aantal jaar dat ik toch wel heel regelmatig hier en daar tegenaan botste, maar aangezien ik ook over een soort van ‘genetische onhandigheid’ (sorry mama) beschik, kon ik dit niet altijd op mijn ‘dodehoekoog’ afschuiven. Maar nu kwam dus ook de rechterkant meer aan bod. Ik dacht vooral veel aan mijn vader’s woorden toen hij onze keukentafel maakte. Hij vroeg zich af of het niet beter was om de hoeken wat meer af te ronden… had ik zijn advies maar opgevolgd, dat zou alvast wat scherpe hoeken in mijn billen en kont hebben voorkomen. Maar het was wel mooi, en dan bedoel ik wel degelijk de tafel!

Wat ik nog had ervaren, toen ik met mijn schoonmoeder op zoek was naar wat extra vulling voor in mijn kleerkast, was dat er plots mensen voor me bleken op te duiken waar ik geen idee van had waar ze zo plots vandaan kwamen. Ook toen ik ging winkelen met mijn man gebeurde dit regelmatiger of het omverkegelen van de knaloranje opstapjes die op de grond stonden. De knalgroene emmer van het meisje dat komt helpen om onze woning in orde te houden, kreeg ook regelmatig een schop te verwerken.

Foto : met deze brillen kan je een aantal verschillende vormen van gezichtsvelduitval ervaren. Er zijn uiteraard nog variaties. 

De trapjes en emmers vielen nog mee maar af en toe moest ook onze poes eraan geloven. Het arme dier vloog dan vliegensvlug richting deur, ver uit mijn buurt vandaan, en vertikte het om een paar dagen ‘hulppoes’ te zijn.

Op mijn bord had ik al jaren dat er plots nog iets te ontdekken viel terwijl ik er van overtuigd was dat ik alles flink had opgegeten. Ik wist dus dat er stukjes uit mijn gezichtsveld waren maar dit was toch nog iets anders.

Je hersenen bedriegen je ook bij deze problemen. Het zit zo dat ze automatisch het ontbrekende gedeelte aanvullen van wat je (niet) ziet. (Dit is enkel wanneer het binnen je gezichtveld valt, als een stuk aan de rand ontbreekt wordt dit niet gecorrigeerd maar gewoon niet weergegeven.) Bvb. als iets op je bord ligt en dat juist in het gaatje ‘valt’ waar geen zicht wordt waargenomen gaan  je hersenen dit gedeelte aanvullen met het bord zelf, dus zie je een leeg bord! Hoe straf is dat! Wanneer je je oog beweegt wordt dit plots wel waargenomen. Wel leuk en verrassend als er nog iets lekkers ligt.

Foto : uit deze foto's blijkt hoe gevaarlijk de situatie kan zijn.

Tip : Het vinden van de muis op het scherm is ook niet altijd makkelijk. Je kan het pijltje volledig zwart en extra groot instellen in Windows zodat je niet steeds heel je scherm moet afzoeken. De muis daarbij bewegen verhoogt de kans dat je ze vlugger aantreft! Ook op 'control' drukken geeft een indicatie waar de cursor zich bevindt.

Anekdote : Normaal ga ik niet echt alleen de straat op behalve hier naar de tandarts of kiné. Dan ga ik ook te voet en het is hier gewoon de woonwijk door. Nu was ik toch wat laat vertrokken en besloot de fiets van mijn zoon te nemen. Het was een zonnige dag en de zon wierp lange schaduwen van de huizen op de weg, tussen de huizen door kwam ze iedere keer weer piepen. Mijn linkeroog knijp ik automatisch dicht wanneer ik buitenkom als de zon schijnt of de lichtinval te hoog is. (in de zomer draag ik steeds een zonnebril) Omdat mijn rechteroog zich niet op tijd kan aanpassen kan dit ook tot verrassende toestanden leiden. Door het voortdurend afwisselen van zon en schaduw was ik wat in de war. Ik reed dan ook heel traag. Toen ik mijn rechteroog met mijn hand wou afschermen van de zon om zo terug wat overzicht te krijgen ramde ik bijna een geparkeerde wagen, al was het dan wel tegen een slakkengangetje…met knikkende knieën kwam ik bij de tandarts aan. Ik ben in het terugkeren maar flink met de fiets aan de hand te voet naar huis gestapt en besloot de volgende keer te voet te gaan en goed op tijd te vertrekken!

Mijn facebookpagina : Hogemyopie