Drie dagen na de operatie gaan we op familiebezoek. In de
wagen probeer ik beide ogen open te houden en (zoals vroeger) links te blokkeren.
Dankzij de druilerige dag (goh, ik had nooit gedacht dat ik dat ooit ging
zeggen) lukt het relatief goed. Het is natuurlijk ook niet zo’n lange rit.
Tijdens het eten, praten met iedereen (mijn hoofd rustig draaiend) en het
kunstlicht dat van bovenaan schijnt wordt het toch wel vreemd in mijn hoofd en
maag. Ik besluit om even de rust en duisternis van het toilet op te zoeken.
Blijkbaar was het een beetje veel om te verwerken. Na een goed kwartiertje kom
ik uit mijn schuilhokje en gaat het toch al een beetje beter. We besluiten om
naar huis te gaan en ik hou flink mijn ogen dicht tijdens de terugrit.
Misschien moet ik het wat anders aanpakken. De volgende dag
besluit ik om niet alleen op regelmatige basis mijn linkeroog dicht te knijpen
maar ook om de nodige rustpauzes in te lassen met beide ogen gesloten in de
zetel. Ook de testfases worden opgeschort. Zelfs met een bezoek van mijn 80-jarige
tante, waar ik regelmatig één en ander moet voor herhalen, lukt het op deze
manier toch om relatief vlot de dag door te komen.
Een winkelbezoek voelt een beetje aan als verloren lopen. Ik
probeer me zo goed mogelijk te concentreren, mijn man neemt het voor de rest
wel over. Gelukkig had iedereen die dag al alles in huis want het warenhuis lag
er nog nooit zo verlaten bij. Terug thuis, vlug op de zetel met ogen dicht en
even van profiteren dat mijn drie mannen alles in de kasten proppen.
De dagen gaan vlug door. Het blijft wel moeilijk om het oog te blokkeren en ik ondervind dat ik ook binnenshuis het oog heel regelmatig automatisch dichtknijp.
Mijn rechteroog heeft regelmatig een kleine trilling door de
inspanning. Wanneer het vermoeid is probeert links zich uitgelaten te laten
gelden : “hey, hey, ik ben hier nu ook!” en laat alles kronkelend mijn hersenen
binnensijpelen, dit met de beste bedoelingen natuurlijk. Na jarenlang te zijn genegeerd is het een heel begrijpelijke reactie.
Ik weet en besef dat de operatie zeker nodig was en vooral
nu omdat het andere oog ook terrein verliest is het nodig om alle beetjes te
redden maar het zal tijd kosten om eraan te wennen. Doordat ik ook voor de
operatie al last had van de lichtinval en deze nu nog veel sterker is door de
nieuwe heldere lens en ook de, nog steeds, vergrote pupil is mijn vrees groot
dat het echt wegfilteren niet zal lukken. Een plan B of C zal meer dan welkom
zijn.
Er werd me 7 jaar geleden al aangeraden het oog te laten
opereren wegens de cataract maar omdat ik vreesde dat het me zou bemoeilijken
heb ik het dus steeds uitgesteld. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk
wel blij ben dat ik op dat moment mijn eigen mening volgde. Hoe vreemd het ook
klinkt.
Ik voel me zo’n ondankbaar wicht wanneer de gedachte in me
opkomt dat het ervoor toch makkelijker was, terwijl er zich een lange wachtrij
zou vormen van mensen (waar het licht uit is) om mijn plaats in te mogen nemen.
Even lijkt het erop dat mijn optimisme in onze kelder is
beland. Maar denk dan, komaan kop op,
morgen mag je terug op controle, hij vindt heus wel een oplossing. Ik geniet verder
van het zonnetje die dag als ‘piraat Anja’.
Tip : Zet potten
ver genoeg van de rand als je wil vermijden dat je met je voeten in een berg suiker
of gist terecht komt.
Anekdote : Al een
tiental jaar gaan onze reizen door in het gezelschap van onze jeugdvrienden.
We zijn met drie gezinnen met elk twee kinderen. Iedereen kan er zijn eigen
gang gaan maar toch komt het er meestal op neer dat de hele bende er mee op
uittrekt. Zo vonden we het idee om door een kloof te klauteren wel leuk klinken. Er werd toch wel
even overlegd want het zou voor mij (alsook voor mijn man) geen gemakkelijke
klus worden. Het was niet alleen het ‘zichtprobleem’ maar ook de voeten die als
best verdraagbaar schoeisel een paar foam teenslippers uitkozen. Toch was ik
wild van het idee. Het avontuurlijke heb ik namelijk van mijn vader geërfd. Er
werd beslist om het bij 1/3 van de tocht te houden en daar een aangeduide afslag te nemen
omdat het ook belastend zou zijn voor mijn man die me moest begeleiden. Tijdens
onze tocht kwamen we een geit tegen die het blijkbaar niet had overleefd
en dit met een indringende geur liet weten. Was het nu daardoor dat we onze
afslag misten? In ieder geval gingen we zo voor de volle klauter en werden
beloond met op het einde een prachtig wit strand en blauwe zee…mijn man hield
er wel een paar dagen een pijnlijke schouder aan over maar hé wat een ervaring!
Mijn facebookpagina : Hogemyopie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten