12. Relaas, 'the day after.'

Ik schreef dit de dag na de operatie naar vrienden en familie. Nog steeds met de afsluitende schelp op mijn oog waardoor mijn zicht zich beperkte tot wat ik uit het linkeroog kreeg, niet echt iets dus.

“Ja, mijn  mannen zijn hier het huis uit. Ze hebben hier deze mail opengezet zodanig dat ik gewoon moet typen...veel anders kan ik op dit moment toch niet.

Ik wou hier even mijn verhaaltje neerschrijven van gisteren. Alweer een heel avontuur.

We  waren rustig en goed op tijd vertrokken. Bij het onthaal vlug ingeschreven en na een paar minuten stond er reeds een verpleegster om me op te halen. Enkel bovenkledij verwijderen en dan het prachtige hemdje aan. Ik mocht plaats nemen in een soort rijdende tandartsstoel. Een infuusje, wat stickers op de borstkast en het leuke biepertje om de hartslag en bloeddruk te meten. Een paar druppels van verschillende flacons in mijn oog en na 10 minuten reden we al de gang op. Voor de operatiezaal in te gaan nog even een paar extra druppels en nog even wachten. Ja, de deuren gaan open en ik mag binnen. De stoel wordt onder de lampen gereden en er wordt nog maar eens gedruppeld. Mijn hoofd wordt vastgelegd met een brede elastiek die over mijn voorhoofd gaat en op mijn gezicht krijg ik een mooi isobetadine-maskertje. De chirurg (mijn ‘nieuwe’ oogarts) komt binnen. Hij vraagt naar de lens…de verpleegster zegt dat ze gisteren is binnengekomen. chirurg zegt : “ah, dat is ok, want is een speciaal aangevraagde een drie punt nul. De verpleegster zegt daarop : “euh, nee is een gewone dertig.” Nee, nee is een drie punt nul de chirurg nog eens...euh nee een dertig...even stil...dan discussie...

de chirurg komt naar mijn vastgegespte hoofd en zegt “er is blijkbaar een probleem, de lens is verkeerd dus kan ik vandaag niet opereren...”de moed zakte in de hielen van mijn schoenen. Ik denk dat hij schrok van de teleurstelling op mijn gezicht want het werd even stil....er flitste van alles door mijn hoofd, zo kan ik toch niet terug naar huis,...

ondertussen hoor ik al terug een discussie en even later staat hij terug bij mij. “ Mevrouw er is nog een bedrijf op een 20tal km van hier die ook die lenzen maakt en we gaan proberen er daar nog aan te geraken en ze met een taxi te laten leveren. Ik kan nu nog niets met zekerheid zeggen maar we gaan ons best doen.”

Ondertussen hoorde ik dat de verantwoordelijke van het probleem al de deur uit was... De elastiek wordt verwijderd en mijn mooie masker wordt op professionele manier ontschminkt. Ik word terug naar de wachtzaal gereden waar ze mijn man al aan het informeren zijn...eventjes emo-moment...het is nu twaalf uur. We krijgen een bekertje koffie toegestopt om van de emoties wat te bekomen en we zullen verwittigd worden zodra de lens er kan zijn...

Tijdens het wachten komen de patiënten af en aan, de één al hardhoriger dan de andere, wat de stem van de verpleegsters niet echt ten goede komt. Iedere keer horen we weer : “mevrouw, of meneer, is uw man of vrouw hier om met u terug te gaan?” Dit toch een paar keer per patiënt en steeds stijgend in volume. Na twee uur wachten komt het verlossend antwoord: “de lens is op komst en zal binnen het half uur hier zijn”. De hele afdeling inclusief de andere patiënten leken mee te leven, een hartverwarmend gevoel. Dus remmen los en terug naar de operatiekamer. Nog even checken of er wel genoeg druppels in zijn , ja er kan er wel altijd eentje bij.

Er moet blijkbaar toch wel wat verkeer geweest zijn want het duurde nog wel even. Maar uiteindelijk …daar komt iemand aangelopen…”ze is er, ze is er, ze is er”. Terug de elastiek op mijn voorhoofd, masker op, groene doek met gat en zuurstofbuis,we zijn er klaar voor....het nieuws van drie uur weerklinkt als de chirurg begint. 

Eerst wordt mijn oog gespoeld dan de insnijding en dan wordt de voorkamerlens verknipt. Af en toe wordt me gezegd om eens naar boven of beneden te kijken en tussendoor wordt  geprobeerd om het record ‘hoe verdrink ik een oog’ te verbreken. Na een tijdje is de lens eruit. Ok, stap één is erdoor. Nu het verbrijzelen van mijn eigen lens...dit duurt toch wel eventjes en ik  krijg het toch wel moeilijk in mijn maag dus even - in mijn hoofd - naar mijn veilig plekje: een mooi wit strand, blauwe zee, twee stoelen voor mijn man en mij en achter ons twee obers die klaarstaan met een cocktail en daarachter een buffet voor ons twee...zalig, de dolfijnen springen voor onze neus

en dan ... “Mevrouw kan u even naar beneden kijken”? Ja, we zijn terug....de lens is er volledig uit en de chirurg zegt (tegen de assistente) dat het lenszakje ook volledig is uitgerokken en heel ovaal is...de langverwachte lens wordt gevraagd en opgerold in mijn oog gestoken. Na een tijdje hoor ik hem zeggen dat de lens niet goed komt. Ze sluit maar langs één kant aan omdat het lenszakje te groot is. Ik begin alweer te panikeren maar hoor hem dan vragen naar de tweede lens...deze blijkt wat groter te zijn in diameter dan de eerste. Gelukkig heeft hij twee formaten lenzen gevraagd! De lens wordt er terug uitgehaald en de andere opgerold ingeschoven. Het duurt dan toch nog even en ondertussen geraakt ook het flacon met spoelwater op. Op het moment dat hij een nieuw flacon vraagt heb ik het beeld in mijn hoofd van een verpleegster die met een vijf liter flacon aan komt zeulen.....

er wordt nog eens goed gespoeld en de tune van het vieruur-nieuws weerklinkt op de radio. “Ja” zegt hij “we blijven eraf zo moet het goed zijn”. Na één uur stilliggen zijn we er van af, mijn oog krijgt een schelp, kompres en plakband. Het enige wat er nog mist is een strikje en ik kan zo onder de kerstboom. Ik word buiten gereden en er wordt mij gevraagd: “mevrouw, hoe noemt jouw man?” Gelukkig zijn mijn oren nog in orde en moest deze vraag slechts één keer gesteld worden. De verpleegster verwijdert vakkundig alle pleisters en het infuus en helpt me te omkleden. Terwijl een andere voor het 20 meter lange raam staat met een opengehouden doek...maar niks kan me nog deren...want ik heb mijn lens!

Tip : De wasmachine kan je opzetten door te onthouden hoeveel klikjes je moet verdraaien naar het programma dat je nodig hebt.

Onze microgolf was al 20 jaar oud maar doet het nog steeds. Hij heeft een display dus geen knoppen waardoor het niet altijd makkelijk is om de cijfers terug te vinden. Onze jongste zette met een lijmpistool op de 1 (1 minuut) een topje zodat ik kon voelen waar ik moest drukken. Die heb ik het meeste nodig. De aan-toets is juist boven de indrukknop om de deur te openen dus lukt ook om te voelen. Alweer een probleempje opgelost.

Anekdote : Een voordeel is dat ik mijn panische angst voor spinnen overwon aangezien ik de beestjes niet direct meer zie zitten. Waar ik me nog steeds vragen bij stel is het feit dat de Sint vroeger ieder jaar een zak lekkers in de living kwam gooien en ik verzot was op de marsepeinen bolletjes. Hoeveel zouden er echt van marsepein geweest zijn?

Mijn facebookpagina : Hogemyopie.