5. 'Pers'-perikelen

Ik huwde met mijn jeugdliefde en we besloten na een paar jaar dat het wel leuk zou zijn zelf een gezinnetje te stichten. De oogproblemen waren op dat moment ver weg…of toch niet.

Blijkbaar was dit niet het enige probleem toen bleek dat een zwangerschap tot een goed einde brengen ook al niet zo vanzelfsprekend leek. Ook aan mijn baarmoeder werd een afwijking aangetroffen waardoor het moeilijk werd voor een kleine spruit om zich te nestelen. Uiteindelijk  lukte het ons toch en kregen we een prachtig klein ventje. De bevalling was probleemloos verlopen, althans dat dachten we toch.

Al gauw werd duidelijk dat de - reeds verdraaide - lens zich nog verder had verplaatst en zo de pupil nog verder was open gerokken, op het moment dat ik het kleine ventje op de wereld had gezet. Bij de volgende oogcontrole keek ik in de ogen van een toch wel enigszins boze oogarts. Volgens hem was het eigenlijk niet verantwoord dat ik kinderen zou krijgen, niet alleen voor mijn ogen maar de kans dat de baby hetzelfde zou erven was, volgens hem, 1 op 2. Gelukkig bleken zijn oogjes, op een lui oogje na, gezond te zijn. Dit werd behandeld en hij hield daar totaal niets aan over.

Bij mij werd duidelijk dat de lens zoveel klachten teweeg bracht dat deze beter werd verwijderd. Ondertussen was de myopie ook al terug wat opgelopen en bedroeg -16. Het feit dat de voorkamerlens zou moeten verwijderd worden wou ook meteen zeggen dat mijn zicht terug flink zou verminderen. Dus was ik aangewezen op één oog en zonder dieptezicht … Na een tweede, derde en zelfs vierde opinie kregen we overal hetzelfde te horen. De voorkamerlens werd dus verwijderd.

We probeerden het nadien nog even met zachte contactlenzen maar ook deze werden niet echt verdragen door mijn ogen en al gauw moest ik ook deze laten. Ik was nu terug aangewezen op een bril. Ook de myopie in mijn rechteroog was terug toegenomen en het zicht verminderde naar een 5/10, het detail ging eruit. De oogdruk moest ook nog steeds op peil gehouden worden door steeds zwaardere oogdruppels. Doordat ik maar door één oog keek was ik dus ook mijn dieptezicht kwijt. Volgens de oogarts (en ook ik merkte dat dit het beste was) was het beter de auto aan de kant te laten; dit was echter een heel zware beslissing… Ik was namelijk een heel goed chauffeur (iedereen vindt dit toch van zichzelf?). Dagelijks had ik 120 km naar het werk en terug gereden, mijn plaatsje in de files opgeëist door me gladjes tussen de auto’s door te manoeuvreren; van de ene spiegel naar de andere flitsend,  goh wat was autorijden toch top geweest, zelfs al hield ik er meermaals kramp in mijn kuiten aan over omdat het soms zo tergend traag vooruitging. Ik had ervan genoten zo oplettend te zijn geweest en voelde nu dat dit niet meer kon en de reflexen van mijn oog niet vlug genoeg meer waren om alles op tijd waar te nemen. Het leek wel of alles in slow motion binnenkwam.

Tip : Laat je echtgenoot de nageltjes van het kleine hummeltje knippen want jaren later voel je je nog schuldig dat het nageltje er nog zat maar wel een klein stukje vinger ontbrak. Gelukkig zijn baby’s heel vergevingsgezind en groeit dit toch terug (wanneer je niet overdrijft natuurlijk).

Anekdote : Tijdens één van mijn laatste autoritten zette ik mijn schoonmoeder aan huis af. Ze merkte op dat ze dezelfde week haar gordijn vooraan ging veranderen want dat deze plots vol gaten zat. Toen ik haar geruststellend aangaf dat ik dat toch niet zag, daalde plots haar veiligheidsgevoel bij mij in de wagen tot onder nul.

Mijn facebookpagina : Hogemyopie