Bij de volgende controle werd het alweer diep ademhalen. Ik
was de dag ervoor juist 46 geworden (we zitten ondertussen dus in 2017), drie
jaar na mijn cataractoperatie rechts en juist bekomen van het flitsgedoe.
Er was sowieso een gezichtsveldcontrole voorzien dus gingen
we weten wat er nu juist aan de hand was. Blijkbaar is de rechterkant (aan mijn
rechteroog) de grens van het gezichtsveld opgeschoven. Er was vorig jaar al een
beetje verschil van gezichtsverlies en dit was nu duidelijk nog meer
toegenomen. Dit kon twee oorzaken hebben.
Ten eerste door de oogdruk die
verhoogd is (glaucoom) of ten tweede gewoon door de hoge bijziendheid. (de lens
is wel ingeplant maar uiteindelijk verandert dit niks aan de eigenlijke
toestand van het oog zelf). De oogarts gaf aan dat de verschillende medicatie
die ik al jarenlang druppel misschien niet meer efficiënt genoeg werken. Hij moest me overschakelen op de zwaarste
medicatie momenteel beschikbaar op de markt. Er was nog een klein detail : 1 op 3 is er
allergisch aan. Dus samenvattend wil dit zeggen dat het probleem al moet komen
door de glaucoom (bij de metingen was die eigenlijk steeds ok) en dat ik bij
die twee andere niet-allergische personen moest behoren. In het geval dat het
niet van de glaucoom (verhoogde oogdruk) komt maar door de hoge myopie is er
geen oplossing mogelijk en schuift het gordijn gewoon verder dicht…
Het is ondertussen 40 jaar geleden dat ze mijn zicht
al hadden opgegeven, en toch zie ik nog. Op zich is dit al een wonder te
noemen. Ik heb daardoor ook meer dan dubbel genoten van wat er te zien valt.
Maar toch wil een mens altijd meer natuurlijk. Ik informeerde dan ook even naar
de nieuwste technologieën met stamcellen maar kreeg daar het antwoord dat daar
nog geen oplossing lag. Het zou ook al moeten van toepassing zijn op mijn ogen
alsook op de oogzenuwen, die de kabels zijn die de informatie van het oog door
miljoenen kleine kabeltjes naar de hersenen transformeert. (daar was ook reeds
aanzienlijke schade aan)
Ik dacht wel even dat er misschien eens ‘out of the box’ moest
worden gedacht en dat kabels ondertussen verouderd zijn en WIFI in is maar
hield toch maar wijselijk mijn mond.
Onze oudste zoon gaf als kleine jongen reeds aan dat hij
voor mij later een bionisch oog ging maken. Nu hij informatica studeert en zijn
jongere broer een grote interesse in biologie en mechanica heeft is het
misschien het moment om die piste eens verder te onderzoeken : een bionisch oog
dat via WIFI signalen verstuurt naar de hersenen. Misschien moeten we dan wel
naar een betere provider zoeken dan degene die we nu hebben, maar we wijken af.
Er was namelijk ook
nog het linkeroog. Daar is de cataract
ondertussen ook zo sterk toegenomen dat alweer een operatie nodig is. Er werd
eerder al aangegeven dat dit oog niet echt ‘operationeel’ meer zou zijn maar
toch dient de ingreep te gebeuren omdat het oog anders volledig zou verloren
gaan. Het oog vertoont zoveel problemen dat alles eerst zorgvuldig op een
rijtje moest worden gezet.
Foto : een niet behandelde cataract maakt de pupil wit doordat de lens volledig verhard en geen licht meer doorlaat.
Bij de volgende
consultatie werden verschillende foto’s genomen van het oog. Ook werd de
sterkte van de kunstlens bepaald. Aangezien de myopie meer dan -28.5 bedraagt
kan het zijn dat er geen lens is die de ‘volledige lading dekt’ dus moet de
rest in het brilglas worden gecorrigeerd. Er moest nog gecontroleerd worden of
deze lens in de range zit die ze ter beschikking hebben, het feit dat hij dit
moest navragen wil dus ook zeggen dat ook hij nog nooit zo’n lens nodig heeft
gehad terwijl hij iedere donderdag tot een 20-tal operaties uitvoert. Dat zet je
toch even aan het denken.
Ook nadien zal het zicht nog heel beperkt zijn aangezien er
zich ook een scotoom (een extra blinde vlek)
in het centrum van mijn gezichtsveld bevindt samen met nog wat andere
problemen. Hij gaat ook de vervormde pupil losmaken waar die is vergroeid met
de iris en zo proberen om deze toch terug wat ronder te maken.
De pupil heeft
zijn aanpassingsvermogen verloren (dus kan niet inkrimpen bij licht en
uitzetten in het donker) aangezien het spiertje eerder lijkt op een uitgerokken
elastiek. Ze kan zich dus niet meer kan samentrekken maar hopelijk geeft het
toch wat minder last bij lichtinval. Dit zou er wel voor zorgen dat mijn
rechteroog zich minder moet ‘forceren’. Het oog zelf rechtzetten (strabisme) zou niet veel uitmaken omdat het niet kan focussen en na een paar jaar toch terug zou gaan 'loensen'. Hij gaf aan dat ik me niet teveel
zorgen moest maken, het spervuur aan vragen gaf mijn ongerustheid dus duidelijk
aan.
Ik ben benieuwd naar het resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten