8. Moeilijk afscheid

Toen mijn oogarts (waar ik ondertussen 30 jaar patiënt was) aangaf dat hij in pensioen zou gaan kreeg ik het benauwd. Ik kon toch geen afscheid van hem nemen… Waar zou ik nog iemand vinden met zijn ervaring en ik was als het ware opgegroeid bij hem, hij kende mijn ogen als geen ander. Ik besloot tussendoor verschillende oogartsen 'uit te testen’ maar kwam algauw tot de conclusie dat het moeilijk zou worden om hem te vervangen. De eerste was al na 10 seconden gebuisd! Voor ik maar iets kon zeggen vroeg ze mijn bril, controleerde die en vroeg me op de onderzoeksstoel te gaan zitten. Toen ik mijn bril terug vroeg (om in de verduisterde kamer naar de onderzoekstoel te stappen) keek ze me verwonderd aan, heb je die nu nodig? Nadien besefte ze wel waarom! (de bril zelf ziet er natuurlijk niet indrukwekkend uit, het ene glas is gewoon een kleine correctie om het andere glas in gewicht wat te compenseren het andere glas bedroeg een -5.5D wat op zich ook wel meevalt natuurlijk, het is de combinatie die natuurlijk nodig is).

Ongelooflijk dat het nooit bij me opgekomen was om hém zelf naar een opvolger te vragen… Uiteindelijk kwam ik terecht bij een jonge vrouwelijke oogarts die wel aangaf dat ze zou moeten leren omgaan met mijn ogen en ook toegaf dat ze geen enkele patiënt had met dergelijke zieke ogen maar mij zeker wilde helpen, en ik besloot haar in vertrouwen te nemen. Om één of andere reden voelde ik dat ik daar moest zijn. Ik wisselde nog enige tijd af tussen de twee oogartsen en schakelde toen volledig over naar haar. Een beslissing die ik nog steeds betreur maar later bleek dat het onrechtstreeks toch zo moest zijn.

De verstandhouding tussen de nieuwe oogarts en mij ging volledig de mist in. Doordat ze niet alle nodige onderzoeken uitvoerde kreeg ze niet het volledige plaatje te zien. Ook kon ze geen reden geven waarom ik dingen dubbel begon te zien uit mijn ene oog en ging daar dan ook niet verder op in. Algauw kreeg ik spijt van mijn beslissing maar wat kon ik doen? Ze stuurde me naar Low Vision (een centrum voor slechtzienden) waar de situatie terug werd geëvalueerd en overeenstemde met de werkelijkheid (alsook met een test die daar, jaren ervoor, al eens werd uitgevoerd en het dossier dat door de oogarts die me decennialang opvolgde was opgesteld).

De oogarts overhandigde, blijkbaar aangeslagen, persoonlijk mijn dossier aan mijn huisarts. Ik heb nog getwijfeld om nadien contact met haar op te nemen maar aangezien de hele situatie voor mij ongelooflijk pijnlijk was geweest heb ik besloten het erbij te laten.

Mijn motto is : “hoekjes zijn voor bloempotten, kasten en spinnen en niet om als mens zelf in te gaan zitten.“ Dus besloot ik nog maar eens mijn knopje om te draaien.

Tip : in de keuken. Harde groenten die je met de dunschiller schilt kan je gewoon voelen of je alles mooi mee hebt. Aardappelen doe ik gewoon met een keukenmesje, de aardappeloogjes knipogen regelmatig nog eens naar mijn huisgenoten maar die hebben zich daar ondertussen al mee verzoend.

Broccoli is een instinkertje. De natuur is zo mooi en beschermend dat ze van die kleine groene rupsjes voorziet die zich rustig kunnen verschansen tussen de roosjes. Bij mij zijn die proteïnen en eiwitten waarschijnlijk al regelmatig gepasseerd maar om één of andere reden zijn ze toch niet echt geliefd bij mijn mannen. Eerst in wat zout water leggen kan alvast helpen.

Gemalen vlees is ook niet altijd makkelijk (gehakt, gyros, kip in stukjes, pittavlees,…) het contrast tussen rauw en gebakken is niet groot genoeg en aangezien gebakken neus niet echt op het menu staat wordt dat een beetje gokken. Wanneer ons jongens het rauwe vlees uit hun bord vissen heeft het al vlug een andere bestemming onder de vorm van onze alles vretende poes. Probleem opgelost.

Rode ui is ook niet altijd makkelijk, beter een velletje meer verwijderen dan eentje te weinig want bij het mixen kan dit heel wat schilfers in de soep geven.

Sla is geen beginnen aan, direct door naar één van de mannen.

Kolen draai ik door de keukenrobot om te snijden. Kort en krachtig.

Anekdotes : 1. Ik maakte ooit een taart versierd met prachtige passiebloemen. Toen ik de taart op tafel zette griste mijn zus de bloemen van de taart. Toen ik wat verontwaardigd opkeek fluisterde ze me toe dat ook daar weer extra proteïnen en eiwitten met heel veel pootjes opzaten.

2. Bij een ander bezoek van haar zaten we gezellig samen aan de keukentafel te eten. Toen nam ik een kommetje aardappelen met mayonaise en schraapte die uit de kom op mijn bord, geconcentreerd op mijn bord kijkend. Wanneer het plots wel heel stil werd en ik verschillende blikken naar me voelde staren keek ik mijn zus aan. Haar verbaasde gezicht staarde naar mijn bord. Toen ik die volgde zag ik een toren aardappelen op tafel liggen en een beetje op mijn bord. Ik vond het al vreemd dat mijn bordje maar niet vol geraakte.

3. De soep kan nog andere ingrediënten bevatten. Zo zat er plots een stukje van een plastic sluiting in… Nog vreemder was het filtertje van de keukenkraan. Het kookte mooi los zodat iedereen een leuke verrassing in zijn kop kreeg. Blijkbaar bevat dat dingetje drie zeefjes, zeker één rubber ringetje, een groen stuk plastiek en dan het omhulsel. Een mooie manier om dingen te analyseren, lekker zijn ze daarentegen niet echt.

Mijn facebookpagina : Hogemyopie