6. Alweer een plotse omwenteling in mijn leven

Ik hervatte het werk (pendelde om de andere dag) en kreeg aangepaste software, leesplateau en split-screen waardoor ik niet steeds op een blad en terug op mijn scherm moest kijken want om één of andere reden raakte ik daardoor zo duizelig dat mijn maag het niet uithield en ik ook hoofdpijn kreeg. De hulpmiddelen waren super.

De vermoeidheid van een hele dag pc-werk en het lange pendelen (steeds trein-, metro-, busdag) eisten hun tol. De inspanning werd te groot en mijn oog kon dit niet meer aan. 

Bij een reorganisatie werd ik als eerste ontslagen (hierbij werd vooral ook rekening gehouden met de steeds slechtere toestand van mijn oog) dit na een periode van 11 jaar in hetzelfde bedrijf waar ik heel veel geleerd had, kansen gekregen, met beide handen had aangenomen en vooral heel graag had gewerkt.

De eerste maanden (zelfs jaren met als hoogtepunt de wintermaanden) thuis waren verschrikkelijk, als jonge vrouw hoor je niet thuis te zitten. Gelukkig had ik mijn kleuter om voor te zorgen. Ook beslisten we om toch nog voor een tweede baby te gaan. In overleg met de gynaecoloog werd besloten dat we bij de geboorte zouden overgaan tot een keizersnede of een beetje hulp van de vroedvrouw. Dit laatste betekende gewoon dat ze met alle kracht uit haar hele lichaam - door haar handen te  kanaliseren - zo de baby er voor me uitduwde, wat dan uiteindelijk ook zo gebeurde. (Het geluid dat ik daarbij creëerde leek eerder op dat van een oermens dan een vrouw die aan het bevallen was.) Na wat alweer een heel bewogen zwangerschap en geboorte bleek te zijn, kwam onze tweede jongen ter wereld. Ook hij bleek volkomen gezonde oogjes te hebben. Soms lijkt het wel of hij arendsogen heeft.

Het was pas later dat we de oogarts op de hoogte brachten van ons tweede bundeltje geluk en zelfs hij bleek te smelten wanneer we de baby meebrachten op consultatie.

Later probeerde ik nog eens het werk te hervatten (halve dagen) in een bedrijfje hier in het dorp maar al na een maand werd duidelijk dat mijn oog alweer één dioptrie was toegenomen. Volgens de oogarts was het beter om geen pc-werk meer uit te voeren en zo mijn resterende zicht te sparen.

Ik probeer hier thuis nu zeker op te letten, maar het sociale leven lonkt wel. Wanneer ik durf over de schreef gaan krijg ik een flinke verwittiging in de vorm van hoofdpijn en een pijnlijk drukkend oog. Het lezen blijft nog steeds het moeilijkste. Ik zet hiervoor nu mijn keukenwekker en probeer me ook aan de tijd te houden.

Dingen moeten opgeven is moeilijk maar het betekent niet het eind van de wereld.

Tip : hulpmiddelen : Op dit moment kan je reeds bij verschillende firma’s terecht om hulpmiddelen te bestellen. In die tijd was het vooral Sensotec en via Licht en ‘Liefde’.

Anekdotes :

Tijdens mijn, twee succesvolle, zwangerschappen bracht ik wekenlang door in het ziekenhuis aan een infuus met een sterk weeënremmend middel. Het middel (samen met enkel het bed verlaten om de nodige behoeften te doen) was doeltreffend. Het had echter een heel zware bijwerking die zich nog het meeste uitte toen onze, die van mijn kamergenote en mij, koffie werd gebracht. Door het zware bibberen werd het iedere keer weer een wedstrijdje wie het meeste koffie in zijn kop kreeg. Gelukkig kregen we elk een kannetje dat voorzien was voor twee koppen zodat we uiteindelijk toch een halve kop te drinken kregen. Eten was ook wel een hele uitdaging maar gelukkig kregen we een groot plateau voorgeschoteld waardoor ons smosterrein groot genoeg was. Zo werden onze lange dagen toch eens verstrooid met wat vertier en gelach, al mocht ook dat niet te hard want ook door hartelijk lachen konden weeën worden opgewekt. 

Ik heb sindsdien ook een sprekende keuken- en personenweegschaal. De voornaamste beweegreden tot deze aankoop was de bloem in mijn haar en mijn man steeds te moeten vragen wat mijn gewicht was. Nu wordt mijn gewicht weliswaar aan de hele bovenverdieping meegedeeld.

Na 15 jaar trouwe dienst besloot de personenweegschaal er de brui aan te geven. We kochten een nieuwe via een internetsite die vier talen sprak (knappe kop) maar algauw bleek dat ze een voorkeur had voor Duits. Het was zelfs niet nodig om er op te gaan staan en op de meest verrassende momenten hoorde je een ‘Bis Bald’ uit de badkamer weerklinken. Ik moet zeggen dat het vooral ’s nachts toch een beetje ‘creepy’ was. Er werd door de fabrikant nog een poging ondernomen om haar op andere gedachten te brengen maar het bleek een volharder. Er werd een vervanger opgestuurd, deze doet het tot nu toe perfect!

Mijn facebookpagina : Hogemyopie