64. Poezenplezier. "Happy Birthday Frensje!" (Toch een beetje een lotgenootje.)

Deze maand wordt onze lieveling 5 jaar. De kleine met etterende oogjes achtergelaten zieke kitten is enkel nog te herkennen aan zijn witte sokjes, het mooie wit gestreepte neusje en zijn witte borst. Hij groeide uit tot een happy aanhankelijke knuffeltijger van een kleine 7 kg. Tijdens de wintermaanden probeert hij  zoveel mogelijk vet op te slaan door over te gaan in een semi-winterslaap afgewisseld met het naar binnen werken van heel wat korrels. Af en toe doet hij een poging om door zijn luikje heen te komen. Hij leerde ondertussen dat door het juist positioneren van zijn pootjes, en wat wel lijkt op even uit de kom draaien van zijn heupen, hem toch de mogelijkheid geeft om wat frisse lucht te halen.

Tijdens de zomer merk  je een hele transformatie. De lome luie in dikke vacht gehulde flodderpoes, die zijn dagen in de sofa of languit op de verwarmde vloer doorbrengt, wordt plots een wilde tijger die als de beste zijn prooien besluipt. Al moet ik wel toegeven dat zijn aanzet in het voorjaar soms wat traag op gang komt waardoor een rustig drinkende vogel allang de ‘vleugels’ neemt voor Frens de uiteindelijke sprint inzet. Toch zie je zijn tactiek de maanden erop evolueren.

In volledige concentratie sluipt hij de vijver rond om af en toe één van zijn mooie wit afgelijnde voetjes door het beschermende net te stoppen. Een terechtwijzende ‘neen Frens, mag niet’ haalt hem uit zijn focus en met enig, tijdelijk, schuldgevoel druipt hij af. Als kleine kitten moest hij op een minder aangename manier ervaren dat de vijver beschermd werd tegen het duiveltje in hem. Hij zette zijn kleine pootje op één van de vijsjes die de vijverafboording op zijn plaats houdt en raakte, door zijn nieuwsgierigheid, met zijn neusje de elektriciteitsdraad die rond de vijver is gespannen. Als een ware jaguar rende hij de tuin rond niet begrijpend wat hem net was overkomen. Heel lang bleef deze gebeurtenis in zijn geheugen gegrift.

Het hoge gras achter onze tuin is een extra troef in het verder ontwikkelen van zijn behendigheid. De vele veldmuisjes zorgen voor dolle pret en vogels voor een vervangmaaltijd. Iedere keer, wanneer hij een onschuldig vogeltje deskundig weet te ontdoen van zijn verenpakje, proberen we hem duidelijk te maken dat hij meer dan eten genoeg heeft in zijn daarvoor voorziene eetbakje.

Toch blijft hij zich op sommige momenten ontpoppen tot een ‘psychopatische seriemoordenaar’. Deze periode van het jaar wordt het gras in de groene zone achter onze tuin professioneel gemaaid en dan maakt hij er een sport van om zoveel mogelijk blootgelegde muizennestjes leeg te roven.  Zo worden we overstelpt door de, indien ze bij de gelukkige horen, nog vluchtende kleine wezentjes. Het plezier dat hij beleeft in het mishandelen van één of ander knaagdiertje breekt telkens weer mijn hart. Iedere mogelijkheid die we krijgen, om het kleine hummeltje toch nog uit zijn wrede kaken en klauwen te bevrijden, wordt dan ook benut.  In onze wasplaats wordt regelmatig een strijd op leven en dood gevoerd. Mijn man of zonen proberen het zoveel mogelijk op te nemen voor het kleine muisje, door het te vangen en terug buiten te zetten. Af en toe komt het tussen de muur en de kast (of achter de wasmachine) terecht en dan zit Frens, wel uren aan een stuk, rustig liggend of zittend, maar zo alert naar de gleuf te turen.

Dit zijn de momenten waarop het nog meevalt. Het gebeurt ook dat hij zijn slachtoffer mee in de keuken of leefruimte brengt waar schuilplaatsen veelvuldig aanwezig zijn. Soms duurt het uren voor het slachtoffer kan bevrijd worden of lijdt het zelfs tot zijn tragische dood… De meeste momenten verraadt Frens zijn lichaamstaal en enthousiasme dat hij weer één of ander onschuldig ding probeert binnen te smokkelen maar af en toe lukt het hem in ware ‘Houdini-stijl’ aan onze aandacht te ontsnappen (vooral wanneer ik alleen ben).

Deze week hing er in de living een beetje een vreemd geurtje. De zon had al overvloedig haar stralen gedeeld dus werd alles eens goed verlucht. Op een avond komt Frens dartelend,  dansend en vooral jonglerend de keuken binnen en beseft mijn man hoe laat het is. Hij probeert het muisje te pakken maar het rent onder het tussenstuk van de tafelpoten en blijft rustig zitten, Frens zijn blik in volle focus naar het slachtoffer gericht. Mijn man besluit er de zaklamp bij te halen maar tegen de tijd dat hij terugkomt heeft Frens zich al 180 graden gedraaid richting de kast achter hem. De stralenbundel verlicht de vloer onder de kast en daar ligt nog een tweede slachtoffer.  Meteen wordt de geur van de afgelopen dagen verklaard. Beiden worden buitengezet en een welverdiende nachtrust voor manlief komt eraan, terwijl onze tijger al opnieuw op zoek is naar zijn volgende prooi…

 Gelukkig is Frensje op de meeste momenten heel wat minder moordlustig en vooral een lieve zachtaardige kater. We willen graag ‘kattenkwaadaalst’, een organisatie die zich belangeloos inzet voor opvang van straatkatjes, bedanken om deze lieverd te verzorgen en aan ons toe te wijzen. Frensje kreeg daar zijn naam en uit respect besloten we die naam te behouden.

Anekdote : Zijn oogjes bezorgden hem als kitten heel wat problemen. Hij moest talloze druppels en zalfjes krijgen. Momenteel heeft hij, bij slecht winderig weer, nog steeds last van een ontstoken oogje. Hij loopt dan, net als ik, met zijn linkeroog dicht en kijkt door rechts. Toch een beetje een lotgenoot dus vond ik zijn verhaal hier wel passen.

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie

63. Positiviteit, ondanks alles.

Het stemt me dikwijls zo tevreden wanneer mensen me schrijven hoeveel steun en inspiratie ze vinden in mijn blog. Zoals ik al regelmatig schreef is dit dan ook het uiteindelijke doel ervan. Wat ben ik blij dat Marjolein eveneens besloot om haar ervaringen te delen en ik zet dan ook heel graag een verwijzing naar haar blog hier bij mij. Want dit keer was zij het die mij inspireerde om deze te schrijven. Ik kan haar dan ook wel heel goed begrijpen wanneer ze het heeft over de eeuwige vermoeidheid, de onzekerheid, het zwaard van Damocles dat steeds hangt te bengelen in de vorm van verschillende oogaandoeningen die ondertussen de kop opstaken, het willen meetellen in de maatschappij, mensen laten begrijpen wat je meemaakt,…

De laatste tijd leek het erop dat ik geen bijkomende oogproblemen had en alles relatief rustig was. Maar schijn bedriegt. In mijn dagelijkse bezigheden ondervind ik meer en meer dat de glaucoom terrein wint en ervoor zorgt dat de vlekken die er al waren verder in elkaar vervloeien en zich zo tot één grote vlek manifesteren, rechtsbuiten het centrum en bovenaan, in mijn gezichtsveld. Alleen nog maar deze week waren er heel wat momenten die me dat duidelijk maakten. Bij het bereiden van het middageten sneed ik ‘alle’ stronken witloof in de pan, althans dat dacht ik toch. Het was pas een tijdje later, bij het opruimen van de restjes en het transparante plastic zakje, dat ik voelde dat zich nog een stronk in de verpakking bevond. Alweer opgeslorpt door het gat in mijn gezichtsveld. Net als de glazen in de  kast die ik aan het zoeken was terwijl ze zich net op de plaats bevonden waar mijn oog niks kan detecteren. Ook mijn aardappelmesje verdwijnt regelmatig in het zwarte gat en zo zijn er nog wel een paar voorbeelden. Het scannen van mijn omgeving wordt steeds belangrijker en er alweer leren mee omgaan.

Ondertussen nam ik nog een stap in de herkenning van mijn gezichtsproblemen. De uitdaging om mijn twee ogen open te houden wordt namelijk steeds groter. Mijn beste oog krijgt het steeds moeilijker om op te boksen tegen het linkse waardoor mijn hoofd het vooral hard te verduren krijgt. Al maanden draag ik ’s avonds, over het linkeroog, de ooglap wat me heel wat rust in mijn hoofd bezorgt. Maar het zijn vooral de momenten met vrienden of familie waar ik het nog zo moeilijk mee had. Sinds kort draag ik ook dan de ooglap en leg zelfs een reserve in de auto wanneer we ergens op bezoek gaan. 

Vorige week was het de verjaardag van mijn moeder en de hele familie was aanwezig. Het was mooi weer en we zaten allemaal samen in de veranda. Ik moest mijn zonnebril ophouden om me toch maar een beetje te kunnen focussen. Schuin over me zat mijn 'nogal beweeglijke' schoonbroer. Wanneer hij een knaloranje onderlegger nog eens ging gebruiken om al spelenderwijze een autostuur voor te stellen ging mijn linkeroog volledig uit de bol. Mijn hoofd kreeg het zo moeilijk dat mijn man het merkte. Het was ook hij die me vroeg of ik mijn ooglapje niet mee had. Opgelucht kon ik hem vertellen dat het inderdaad in de wagen lag. Mijn redder in nood! De beleving van het feest ging plots van een helse verwarrende vermoeiende indruk naar rust in mijn hoofd met leuke gesprekken.

Ik liet mijn zus even mijn bril opzetten, doordat de twee brilglazen in waarde (de ene positief de andere negatief) een heel stuk uit elkaar liggen is het voor het brein niet mogelijk om één beeld te vormen met twee ogen. Na een paar seconden met mijn vreemde ding op haar neus kreeg ze het al lastig om beide ogen open te houden. Zo kon ik haar toch een beetje een idee geven van wat ik dagelijks meemaak. 

Gisteren hadden we bezoek van vrienden die me ondertussen ook al jaren kennen. Ook voor hen is het niet altijd evident om te begrijpen wat ik meemaak. Toen ik een op amateuristische manier gemaakt gezichtsveldonderzoek liet zien van wat er eigenlijk verdwenen is, stond ze versteld van wat ik toch nog in staat ben te presteren ondanks het grote zwarte gat. Het is soms met kleine dingen dat je mensen een beetje een idee kan geven van wat er gaande is maar toch blijft het moeilijk om dit uit te leggen. Het is niet alsof je een been, arm, hand,…mist waar mensen zich beter de moeilijkheden kunnen bij inbeelden. Toch blijf ik doorgaan om dit uit te leggen en ben vooral blij dat ook Marjolein hiermee doorgaat. Het is wel zo dat je niet iedere keer de hele uitleg geeft maar af en toe moet dat wel kunnen en hopelijk kunnen we zo een beter beeld ophangen van hoe het er voor ons aan toegaat.

Vooral de moed niet verliezen en genieten van heel kleine dingen. Blijven gaan ook al weten we, misschien gelukkig maar, niet wat de toekomst voor ons nog in petto heeft…Blijven relativeren want uiteindelijk zijn er altijd mensen die er veel slechter voorstaan.

Zoals Marjolein op haar blog aangeeft,  een positief gevolg van onze energiewretertjes bestaat erin dat we net dat ietsje meer in onze mond mogen proppen en er toch lekker mee wegkomen wanneer we op de weegschaal gaan staan.

Anekdote : Tiramisu maken is nogal vlug gebeurd dus staat het regelmatig als dessert op tafel. Nu was ik druk bezig met alle ingrediënten te mengen. Het opgeklopte eiwit bij de rest en plots zie ik een hele klodder eiwit een beetje verder op tafel. Ik weet dat het niet onverwacht klinkt als het over mijn prestaties gaat maar toch, ik was zo voorzichtig geweest! Hoe kwam dat zover, toch een 20tal cm, uit mijn buurt. Gelukkig ging ik even met mijn vinger in het eiwit en voelde toen dat het het papieren zakdoekje was dat mijn zoon net had gebruikt om wat azijn op een insectenbeet te wrijven. Dit had wel heel vreemde tiramisu kunnen worden.

De blog van Marjolein vind je hier terug : https://marjolein-mulder-s-zicht.webnode.nl/l/gevoel/

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie