64. Poezenplezier. "Happy Birthday Frensje!" (Toch een beetje een lotgenootje.)

Deze maand wordt onze lieveling 5 jaar. De kleine met etterende oogjes achtergelaten zieke kitten is enkel nog te herkennen aan zijn witte sokjes, het mooie wit gestreepte neusje en zijn witte borst. Hij groeide uit tot een happy aanhankelijke knuffeltijger van een kleine 7 kg. Tijdens de wintermaanden probeert hij  zoveel mogelijk vet op te slaan door over te gaan in een semi-winterslaap afgewisseld met het naar binnen werken van heel wat korrels. Af en toe doet hij een poging om door zijn luikje heen te komen. Hij leerde ondertussen dat door het juist positioneren van zijn pootjes, en wat wel lijkt op even uit de kom draaien van zijn heupen, hem toch de mogelijkheid geeft om wat frisse lucht te halen.

Tijdens de zomer merk  je een hele transformatie. De lome luie in dikke vacht gehulde flodderpoes, die zijn dagen in de sofa of languit op de verwarmde vloer doorbrengt, wordt plots een wilde tijger die als de beste zijn prooien besluipt. Al moet ik wel toegeven dat zijn aanzet in het voorjaar soms wat traag op gang komt waardoor een rustig drinkende vogel allang de ‘vleugels’ neemt voor Frens de uiteindelijke sprint inzet. Toch zie je zijn tactiek de maanden erop evolueren.

In volledige concentratie sluipt hij de vijver rond om af en toe één van zijn mooie wit afgelijnde voetjes door het beschermende net te stoppen. Een terechtwijzende ‘neen Frens, mag niet’ haalt hem uit zijn focus en met enig, tijdelijk, schuldgevoel druipt hij af. Als kleine kitten moest hij op een minder aangename manier ervaren dat de vijver beschermd werd tegen het duiveltje in hem. Hij zette zijn kleine pootje op één van de vijsjes die de vijverafboording op zijn plaats houdt en raakte, door zijn nieuwsgierigheid, met zijn neusje de elektriciteitsdraad die rond de vijver is gespannen. Als een ware jaguar rende hij de tuin rond niet begrijpend wat hem net was overkomen. Heel lang bleef deze gebeurtenis in zijn geheugen gegrift.

Het hoge gras achter onze tuin is een extra troef in het verder ontwikkelen van zijn behendigheid. De vele veldmuisjes zorgen voor dolle pret en vogels voor een vervangmaaltijd. Iedere keer, wanneer hij een onschuldig vogeltje deskundig weet te ontdoen van zijn verenpakje, proberen we hem duidelijk te maken dat hij meer dan eten genoeg heeft in zijn daarvoor voorziene eetbakje.

Toch blijft hij zich op sommige momenten ontpoppen tot een ‘psychopatische seriemoordenaar’. Deze periode van het jaar wordt het gras in de groene zone achter onze tuin professioneel gemaaid en dan maakt hij er een sport van om zoveel mogelijk blootgelegde muizennestjes leeg te roven.  Zo worden we overstelpt door de, indien ze bij de gelukkige horen, nog vluchtende kleine wezentjes. Het plezier dat hij beleeft in het mishandelen van één of ander knaagdiertje breekt telkens weer mijn hart. Iedere mogelijkheid die we krijgen, om het kleine hummeltje toch nog uit zijn wrede kaken en klauwen te bevrijden, wordt dan ook benut.  In onze wasplaats wordt regelmatig een strijd op leven en dood gevoerd. Mijn man of zonen proberen het zoveel mogelijk op te nemen voor het kleine muisje, door het te vangen en terug buiten te zetten. Af en toe komt het tussen de muur en de kast (of achter de wasmachine) terecht en dan zit Frens, wel uren aan een stuk, rustig liggend of zittend, maar zo alert naar de gleuf te turen.

Dit zijn de momenten waarop het nog meevalt. Het gebeurt ook dat hij zijn slachtoffer mee in de keuken of leefruimte brengt waar schuilplaatsen veelvuldig aanwezig zijn. Soms duurt het uren voor het slachtoffer kan bevrijd worden of lijdt het zelfs tot zijn tragische dood… De meeste momenten verraadt Frens zijn lichaamstaal en enthousiasme dat hij weer één of ander onschuldig ding probeert binnen te smokkelen maar af en toe lukt het hem in ware ‘Houdini-stijl’ aan onze aandacht te ontsnappen (vooral wanneer ik alleen ben).

Deze week hing er in de living een beetje een vreemd geurtje. De zon had al overvloedig haar stralen gedeeld dus werd alles eens goed verlucht. Op een avond komt Frens dartelend,  dansend en vooral jonglerend de keuken binnen en beseft mijn man hoe laat het is. Hij probeert het muisje te pakken maar het rent onder het tussenstuk van de tafelpoten en blijft rustig zitten, Frens zijn blik in volle focus naar het slachtoffer gericht. Mijn man besluit er de zaklamp bij te halen maar tegen de tijd dat hij terugkomt heeft Frens zich al 180 graden gedraaid richting de kast achter hem. De stralenbundel verlicht de vloer onder de kast en daar ligt nog een tweede slachtoffer.  Meteen wordt de geur van de afgelopen dagen verklaard. Beiden worden buitengezet en een welverdiende nachtrust voor manlief komt eraan, terwijl onze tijger al opnieuw op zoek is naar zijn volgende prooi…

 Gelukkig is Frensje op de meeste momenten heel wat minder moordlustig en vooral een lieve zachtaardige kater. We willen graag ‘kattenkwaadaalst’, een organisatie die zich belangeloos inzet voor opvang van straatkatjes, bedanken om deze lieverd te verzorgen en aan ons toe te wijzen. Frensje kreeg daar zijn naam en uit respect besloten we die naam te behouden.

Anekdote : Zijn oogjes bezorgden hem als kitten heel wat problemen. Hij moest talloze druppels en zalfjes krijgen. Momenteel heeft hij, bij slecht winderig weer, nog steeds last van een ontstoken oogje. Hij loopt dan, net als ik, met zijn linkeroog dicht en kijkt door rechts. Toch een beetje een lotgenoot dus vond ik zijn verhaal hier wel passen.

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie