Een tijdje geleden dat ik hier nog iets liet weten. Alles
leek relatief rustig te gaan dus gewoon wachten tot de volgende controle. De
groep ‘hoge myopie’ brengt heel wat getokkel mee. Hoe leuk is het om samen onze
verhalen te delen en elkaar een hart onder de riem te steken.
Vorige week kwam mijn controle eraan. Ik had wel een licht
vermoeden dat de rechterkant het zicht terug was ingeperkt en probeerde hier
mijn eigen gezichtsveld nog maar eens te meten maar een vermindering wijtte ik,
tegen beter weten in, aan de afstand van mijn scherm of de dikke lijn die ik
gebruik in Paint. Mijn bril leek wel regelmatig heel vuil waardoor ik, vooral
tijdens tv-kijken, me betrapte dat ik hem even aan mijn shirt afwreef maar
stond er verder niet bij stil. Dus rustig de praktijk binnen.
Even in de wachtzaal. Daar zat een mama met twee kindjes van
ongeveer 3 en 5 jaar. De kleinste zat gedreven op mama’s smartphone te tikken.
Nadat hij het spel niet echt leuk meer vond vloog de smartphone de lucht in en
belandde op de grond. Seconden later werden ze bij de oogarts geroepen. Een man
die naast hen zat maakte de opmerking dat het speelgoed op de tafel stond,
samen met de boekjes. Dat een smartphone geen speelgoed is en de mama eigenlijk
ook wel heel rustig reageerde op de situatie…Ja, ik heb gewoon geantwoord dat
een kind van 3, die al bij een oogarts in behandeling is, zich inderdaad met
andere dingen zou moeten bezighouden. Sensibilisering bij jonge mama’s (ouders)
staat nog heel ver.
Nog maar eens langs deze weg sensibiliseren dus :
Het is tijd voor mijn gezichtsveldonderzoek. Ik heb het idee
dat ik het niet goed heb gedaan. Vreemd ik ben dit toch gewoon…Wanneer de
scherpte wordt gecontroleerd is er een lichte achteruitgang waarneembaar. Van
de normale 5/10 naar 6/10, ga ik nu naar 4/10 met veel moeite 5/10.
Wanneer ik op het bankje naast de praktijkruimte ga zitten
(de laatste stap naar de deur van de oogarts) zit nog een kranig dametje naast me te wachten dus start een conversatie. Blijkt dat ze de gezegende leeftijd
van 87 heeft maar is nog in topvorm, als je het mij vraagt. Ze onderging een
cataractoperatie waarna ze het ongelofelijke zicht van 100% behaalde en moest
nu terugkomen om de evolutie van de nastaar te bekijken. Ze had duidelijk een
goeie uitleg gekregen want wist perfect te zeggen wat er aan de hand was maar
zag de behandeling niet zitten. Ja, dat kan ik natuurlijk niet laten gebeuren.
Na 5 minuten was ze overtuigd dat ze de ‘banale’ laserbehandeling toch maar
ging doen.
Haar vriendin van 87 wou zelfs geen cataractbehandeling meer laten
uitvoeren. Toen ik haar wees op de verschrikkelijke gevolgen van slechtziendheid
of zelfs blind worden op haar leeftijd, naar zelfredzaamheid toe, was ze overtuigd
om haar de volgende keer mee te brengen voor controle. Op zo’n momenten denk ik
dan, daarom ben ik hier. Mensen
overtuigen in wat goed voor hen is.
Ja, mijn beurt nu. De oogarts merkt op dat het zicht
inderdaad toch terug wat minder is en het gezichtsveld ja, ook daar is wel
verandering. De druk wordt tot 3 keer toe gemeten maar blijkt eigenlijk perfect
13. Hij overloopt nog even het gamma van oogdrukdruppels die ik over de jaren
druppelde maar besluit dan dat er een andere oorzaak moet zijn. Wanneer ik hem
vraag of het niet gewoon aan de hoge myopie kan liggen zegt hij dat hij dat net
verder ging bekijken. Wat goed als de neuzen in de zelfde richting staan. Hij
besluit een extra foto van het netvlies te nemen. Dus even pupilverwijdende
druppels en terug op het bankje. De foto’s brengen heel wat aan het licht. Een
grote witte maan bevindt zich juist aan mijn macula. Een gebied van atrofie,
waar dus enkel nog een paar bloedvaatjes lopen maar voor de rest zo dood als
een pier is. Gelukkig geen scheuren of bloedingen want ook die liggen op de
loer wanneer het netvlies zo flinterdun is. De vlek is echt wel enorm en ik
schrik er eigenlijk wel van. Doordat ze verder opschuift naar het eigenlijke
centrum vermindert ook de gezichtsscherpte, dus daar zijn alle verklaringen van
mijn probleem.
Ik ben opgelucht dat er inderdaad een verklaring is maar toch
wel onder de indruk wanneer ik vraag of hij een termijn kan geven hoelang het
nog duurt voor de maan ‘vol’ wordt en mijn centrale zicht volledig inneemt. Hij
kan geen termijn geven en zegt indien dat wel zou kunnen hij het ook niet zou
zeggen. Volop genieten zolang mijn zicht er nog is is nu de boodschap…ja,
gelukkig was het besef ervoor al aanwezig en doen we dat tenvolle.
Ik meld ook nog dat ik toch wel heel teleurgesteld was in
het bezoek aan Low Vision vorig jaar. Het was niet in me opgekomen dat er geen
extra hulp zou komen dus had ik me totaal niet voorbereid. Ik ging er gewoon
vanuit dat alles wel duidelijk leek, het is/zijn toch wel een progressieve
ziekte(s). Nu met een tweede afname van het gezichtsveld in slechts anderhalf
jaar is dit nog maar eens duidelijk. Ik wil niet plots geconfronteerd worden
met ‘niet meer zien’ en dan pas alles beginnen leren. Nu heb ik de leeftijd van
49 en lukt alles nog om aan te leren, de vaardigheid gaat er niet op vooruit
met de leeftijd. Hij geeft me volledig gelijk en belooft om volgende keer terug
samen te zitten met de revalidatieoogarts.
Wanneer ik terug thuis ben en meer ga opletten wat ik nog
wel en niet zie is het inderdaad toch wel duidelijk dat er een vermindering is.
Zelfs de weken/maanden ervoor heb ik dat wel ervaren maar het lijkt wel of ik
dat niet volledig besefte. Er gebeurde hier één en ander thuis waardoor ik mijn
volle bezigheid had en misschien wou ik niet geconfronteerd worden met het
afnemend zicht. Al hangt daar ergens wel het besef dat onze veranderingen in
huis net nu gebeuren omdat ik in mijn
onderbewustzijn snap dat het binnen een paar jaar misschien niet meer zo voor
de hand liggend is voor me om alles te coördineren en ik heb nu eenmaal graag
de touwtjes in handen. Vooral dat, dingen afgeven, wordt nog een moeilijke...
Anekdote : In een overvol buffetrestaurant is het voor
iedereen al uitkijken waar je loopt maar met een beperkt zicht is het een echte
uitdaging. Wanneer ik terug aan tafel kom vertel ik mijn man dat ik alweer heel
wat mensen, letterlijk, tegen het lijf ben gelopen. Hij wil een opmerking maken
maar ik begrijp het niet goed. Pas wanneer hij zijn uitgestoken mes net voor
mijn oog houdt begrijp ik dat dit zijn grap was…(rondlopen met uitgestoken mes
voor je maakt de kans groot dat je plots heel wat meer ruimte krijgt) Ja,
visuele grappen dienen vanaf nu, nog meer, binnen een bepaald gezichtsveld
plaats te hebben. Boodschap duidelijk.
Mijn facebookpagina : hogemyopie
