96. Ter nagedachtenis van Ingrid Roeland (76), een lieve dame met pit en inzet voor lotgenoten. Tot het noodlot toesloeg...
(foto : Ingrid met haar assistentiehond Jakar.)
Een goeie week geleden postte ik dit tekstje met de
beschrijving van mijn weg naar de plaatselijke kiné. Dit om mensen een idee te
geven wat de moeilijkheden zijn om je met een visuele beperking op openbaar domein
te begeven.
Halloweentocht dat tikkeltje anders.
Ik loop al een paar weken 2 keer per week naar de kiné hier in het dorp. Een tochtje van 10min door rustige wijken heen. Een weg die ik eigenlijk ook wel goed ken. Maar, tot nu toe, iedere keer bij daglicht. Met het uur te veranderen stond ik plots in het donker (weliswaar met
straatverlichting) en bleek het plots nog een grotere uitdaging te worden. Het eerste deel van mijn tocht gaat eigenlijk wel heel goed omdat die bijna per cm in mijn hoofd zit. Rechts het hoekje om tussen het groen tastend met mijn stok, oversteken naar het andere gedeelte waar de takjes mijn stok grijpen, een paar meter later oversteken naar het overliggende voetpad. Op mijn weg kom ik in botsing met een groene container die, ondanks dat die gisterenochtend werd geleegd, nog steeds het voetpad blokkeert. Ik stap mooi verder met rechts gras dat me aangeeft waar ik heen moet. Op het einde van de rustige straat moet ik links over naar een grindpad waarin middenin een betonbaantje loopt, verscholen tussen 2 paaltjes die auto’s verhinderen erdoor te rijden. Zoekend vind ik de paaltjes en stap het geërodeerde pad op. Mijn stok kan daar de grond niet raken aangezien hij alle kanten opspringt. Ik focus me op het licht op het eind van mijn tunnel. Wanneer ik het voetpad terug bereik vervolg ik mijn weg naar rechts. Eigenlijk zou deze weg heel vlot moeten gaan maar toch is dit niet zo. Ik volg, heen en weer tastend, de grasrand maar die verdwijnt af en toe door opritten langs de rechter kant. Wanneer ik hoor dat de voetballers op het naastgelegen plein aan het trainen zijn verlies ik even mijn focus en moet terug mijn positie bepalen. Het voetpad is hobbelig en ik kom even in een putje terecht met mijn voet. (zonder erg) Plots voel ik dat er iets aan mijn linkerkant staat. Het is een auto die op de berm geparkeerd staat. Ik kan nog net door en gelukkig stap ik rustig zodat zijn spiegel en mijn jas gespaard blijven. Wat verder hetzelfde tafereel. Het gevoel van de wildernis komt even in me op wanneer de laaghangende takken van een boom nog even mijn gezicht strelen met hun resterende bladeren. Ik stap verder tot de weg plots stopt. Een auto staat volledig op het voetpad, geen doorgang aan. Ik stap rond de wagen en denk, ik ga hier de straat al over want ik moet straks toch aan de overkant zijn. Plots merk ik dat ik reeds de graskant voel, veel te vroeg om over te zijn en realiseer me dat ik aan de middenberm sta, dus midden op straat met gespitste oren en de betonrand tastend met mijn stok zoek ik de weg naar de overkant. Gelukkig is die maar een paar stappen verder. Ik ben even de kluts kwijt en moet me terug positioneren. (mijn gedachten dwalen even af naar onze zoekende robotstofzuiger die af en toe hetzelfde probleem ondervindt en dan toch flink zijn tocht verderzet) Ik ben er bijna… maar nog niet helemaal. Wanneer ik bijna de straat uit ben voel ik geen referentiepunt, enkel beton die overloopt in wat de grote oprit moet zijn van het huis op de hoek. Rechts geen referentie meer… ik probeer te turen en besef waar ik ben. Links moet ik nu. Overdag is de bloemenwinkel open op de linkerkant van mijn pad en staan de kleurrijke bloemetjes buiten die me aangeven dat ik daar terug de straat over moet maar nu is de zaak donker en staan alle bloemen binnen, dus weg referentiepunt. Ik steek de weg maar over aangezien het niet ver de straat in is. Ik volg de woninggrens aan de rand van het voetpad en weet dat bij de volgende oprit ik rechts moet. De tweede deur brandt licht, daar moet ik zijn. Op naar mijn volgende uitdaging. Maar deze heb ik alvast doorstaan. Het wordt nog oefenen om de tocht vlotter te laten verlopen en ik hoop dat mensen beseffen dat auto’s en containers niet op een voetpad horen. Ik dacht ik zet dit verhaal even hier en beschrijf zo goed mogelijk mijn tocht zodat mensen zich toch een beetje kunnen inleven dat het niet voor iedereen even makkelijk is zich op de openbare weg te begeven. Zelfs al is het niet ver en gekend terrein. Nu komt ook pas het besef waarom ik eind 2023 de kiné niet was opgestart. De aanvraag van mijn witte stok was binnen en ik ging nog even wachten tot die in orde was. Het zou uiteindelijk een jaar duren… Maar ik ben in goede handen nu en voel dat de ‘martelingen’ (om in Halloweensfeer te blijven) toch een beetje resultaat beginnen geven. We zijn vertrokken voor jaren 'onderhoud'
.
Maar wat een week later gebeurde is pure horror…
Ingrid, blind sinds haar kinderjaren, wou de lift nemen in haar flatgebouw. De lift liet het eerder al een paar keer afweten. Ze nam de trap, maar omdat haar assistentiehond en beste vriend Jakar het moeilijk krijgt met trappen, probeerde ze elke verdieping de liftdeur om te kijken waar hij stond. Op de eerste verdieping ging die niet open, op het tweede wel maar daar stond geen lift. Ingrid viel 3 verdiepingen beneden (tot -1) en overleefde het niet. Een verhaal dat uit een film lijkt te komen maar het is echt, niet te geloven dat dit kon gebeuren.
2waar geëmotioneerd schreef ik volgende bericht…
Vandaag komt een gezicht bij dit ongeval... een gezicht dat ik ken, een persoon die ik ken, iemand waar ik cursus mee volgde in Gent en op haar leeftijd zo goed omging met haar handicap. Iemand die er altijd voor ging, mij een arm kwam vragen toen we ons onder begeleiding naar het station moesten begeven, die nog een grotere spraakwaterval was dan ik, iemand die vertelde hoe de werken in de straat toch wel lang duurden en ze zoveel moeite had om de volgende tramhalte te bereiken (zelfs met haar hond) maar toch dapper doorging, iemand die op cursus kwam om toch maar verder te kunnen met de nieuwe technologie, iemand om gewoon een heel fijne babbel mee te hebben, iemand die zich inzette voor lotgenoten,.... en zoveel meer... Ingrid, je gaf de indruk nergens bang voor te zijn. Het was een eer je te leren kennen en we zullen je optimisme en de mooie persoon die je was heel hard missen... heel veel sterkte aan haar zussen en de rest van de familie
Haar neef geeft in de nieuwsuitzending (1/12/2025 VTM) een mooi beeld van hoe Ingrid was. Een
voorbeeld voor velen. Ook voor mij. Rust zacht lieve Ingrid.
https://www.hln.be/gent/blinde-ingrid-76-stierf-na-val-in-liftkoker-in-gent-het-had-eerder-al-slecht-kunnen-aflopen-zelfs-in-een-bierschacht~a5cb0814/
