47. Samenvatting vingerbesparende, blauwe-plek-vermijdende, omstaandervriendelijke en ook gewoon handige tips. Deel 1

Omdat er ondertussen al een hele reeks van tips verspreid staan over de blog wou ik deze toch eens even samenbundelen. Het lijkt me makkelijk om alles eens even op een rijtje te zetten.

1.    Keukentips :  gebruik kleurtjes in de keuken. Keukenmateriaal is zo makkelijker te herkennen. Een oranje dunschiller kan wel wat voor verwarring zorgen op het moment dat wortels aan de beurt zijn. Bij deze dus ook een tip voor fabrikanten.

Colruyt speelt in op mensen die hier nood aan hebben en werkt met kleurtjes waardoor je onmiddellijk weet of je bvb. bij de diepvriesgroenten bent (groen), de visafdeling (blauw), vlees (rood),… ook in de versmarkt (de slaatjes in potjes) is dit zo. Het verschil tussen een blok jonge kaas en sneetjes voel je algauw als je met je vinger even langs de zijkant gaat. Kleuren van etiketten onthouden, kleuren van verpakking,… Wanneer de producent beslist om deze te veranderen moet je natuurlijk terug opnieuw beginnen maar dit is dus een hulpmiddel om niet steeds die andere bril op te hoeven zetten of met je neus tussen de voedingsmiddelen te hangen, waar je nogal vreemde reacties over krijgt trouwens, waarom toch?

2.       Harde groenten die je met de dunschiller schilt kan je gewoon voelen of je alles mooi mee hebt. Aardappelen doe ik gewoon met een keukenmesje, de aardappeloogjes knipogen regelmatig nog eens naar mijn huisgenoten maar die hebben zich daar ondertussen al mee verzoend.

3.       Broccoli is een instinkertje. De natuur is zo mooi en beschermend dat ze van die kleine groene rupsjes voorziet die zich rustig kunnen verschansen tussen de roosjes. Bij mij zijn die proteïnen en eiwitten waarschijnlijk al regelmatig gepasseerd maar om één of andere reden zijn ze toch niet echt geliefd bij mijn mannen. Eerst in wat zout water leggen kan alvast helpen.

4.       Gemalen vlees is ook niet altijd makkelijk (gehakt, gyros, kip in stukjes, pittavlees,…) het contrast tussen rauw en gebakken is niet groot genoeg en aangezien gebakken neus niet echt op het menu staat wordt dat een beetje gokken. Wanneer onze jongens het rauwe vlees uit hun bord vissen heeft het al vlug een andere bestemming onder de vorm van onze alles vretende poes. Probleem opgelost.

5.       Rode ui is ook niet altijd makkelijk, beter een velletje meer verwijderen dan eentje te weinig want bij het mixen kan dit heel wat schilfers in de soep geven.

6.       Sla is geen beginnen aan, direct door naar één van de mannen.

7.       Kolen draai ik door de keukenrobot om te snijden. Kort en krachtig en vooral vingerbesparend!

8.      Onze microgolf is al meer dan 20 jaar oud maar doet het nog steeds. Hij heeft een display dus geen knoppen waardoor het niet altijd makkelijk is om de cijfers terug te vinden. Onze jongste zette met een lijmpistool op de 1 (1 minuut) een topje zodat ik kon voelen waar ik moest drukken. Die heb ik het meeste nodig. De aan-toets is juist boven de indrukknop om de deur te openen dus lukt ook om te voelen. Alweer een probleempje opgelost.

 9.       Babynageltjes :  Laat je echtgenoot de nageltjes van het kleine hummeltje knippen want jaren later voel je je nog schuldig dat het nageltje er nog zat maar wel een klein stukje vinger ontbrak. Gelukkig zijn baby’s heel vergevingsgezind en groeit dit toch terug (wanneer je niet overdrijft natuurlijk).

10.   Hulpmiddelen : Op dit moment kan je reeds bij verschillende firma’s terecht om hulpmiddelen te bestellen. In die tijd was het vooral Sensotec en via Licht en Liefde.

11.   Struikelblokken : Maak een plattegrond in je hoofd van plaatsen waar je meer dan eens komt. Tel de trappen zodat je nadien niet voor verrassingen komt te staan. Bewaar dat ergens in één of andere makkelijk bereikbare hersencel.(thuis is dit niet echt een probleem)

12.   Wanneer je partner je begeleidt is het makkelijk om bij een opstapje even zijn arm (elleboog) omhoog te doen en bij een drempel zijn arm even naar zich toe te trekken. Zo kan je heel vlot meestappen. Toch als je een goede begeleider hebt! Merci mannen!

13.   Was en plas : Je opgroeiende tieners elk een ander kleur ondergoed geven. Ook bij kousen is dit een goed idee. Wanneer ze toch op elkaar lijken, voel aan de kwaliteit of de rand (is deze omgenaaid of niet) van de kousen om zo het verschil te weten.

14.   De wasmachine kan je opzetten door te onthouden hoeveel klikjes je moet verdraaien naar het programma dat je nodig hebt.

15.    Huisdieren :

1. Wanneer de borden in de vaatwas plots beginnen te rinkelen is het beter even het voerderbakje van je kitten na te kijken. De kans is namelijk heel groot dat deze leeg is en hij alweer de borden in de vaatwas zit af te likken.
2. Wanneer op de binnenkant van de deur van het dressoir wordt geklopt en gekrast kan je beter eens de naam van je kitten roepen. Als daarop een doffe miauw weerklinkt is het mysterie van de klopgeest opgelost.
3. Wanneer de hulppoes slaapt of in staking is : Prikkers op prikbord hebben de neiging uit je handen te glippen. Wanneer dit gebeurt kan je met de Swiffer op zoek naar het vervelende ding. Je voeten in een hoek zetten (hielen tegen elkaar) en zo verder schuiven helpt ook maar bij prikkers niet echt aan te raden trouwens ook niet bij scherven van een kop die een paar seconden eerder uit de hand glipte. Een eitje (of andere glibberige substanties) op de grond kan je dan beter met je handen voelen. Wanneer je sokken nadien aan de grond blijven kleven is de kans groot dat er nog een even een vochtige doek nodig hebt. Je sok laten hangen op deze plaats maakt het ook makkelijker deze terug te vinden.

16.   De kerstboom opzetten. Een hele klus als alles er flou uitziet. De lampjes kan je best door iemand anders laten hangen maar toch lukt het om de rest te doen. Zo ga je te werk : Sorteer de ballen (of laat ze sorteren) neem een soort en probeer zo egaal mogelijk te verdelen over de boom. Neem best contrasterende kleuren (bvb. wit-blauw), je kan ook binnen éénzelfde kleur voor glanzend, mat, met reliëf gaan. Zo voel je ook beter welke soort je in de hand hebt. Met één hand voel je waar het takje zit met de ander neem je de bal vast en hang hem vast. Zo ga je telkens weer te werkt tot de hele kerstboom volhangt. Het geeft een heel goed gevoel wanneer alle ballen in de kerstboom hangen. Nog een extra tip : gebruik kerstballen die uit kunststof zijn gemaakt, dit om een kerstballenkerkhof te voorkomen.

17.   Oogdruppels.

Hoe druppelen : Je gaat best plat (liefst op je rug) gaan liggen en buig je hoofd wat naar achter. Neem het flesje in de rechterhand (wanneer je linkshandig bent omgekeerd) met de andere hand duw je met je duim het onderste ooglid open en met je wijsvinger het bovenste ooglid naar omhoog. (zo kan je niet knipperen) Met je middenvinger hou je het aankomende flesje uit de rechterhand tegen, zodat het niet op je oogbol komt. Probeer mooi loodrecht te houden en druk op het flesje het aantal aanbevolen oogdruppels. Daarna ga je naar het andere oog (indien nodig). Wanneer de druppel in het oog zit moet je 2 minuten de traankanaaltjes dichtdrukken zodat de medicatie in het oog blijft. Met duim en wijsvinger kan je beide traanbuisjes tegelijkertijd dichthouden.

Je hebt ze in verschillende categorieën  : de zachtaardige (verzoeners) – de venijnigaards(geven een ongemakkelijk gevoel en krassen wat) – de terminators (denken echt dat ze gemaakt zijn om te vernietigen en laten dat dan ook voelen).

Het komt erop neer om ze te leren gebruiken. Ik ondervond dat het ’s morgens meestal geen probleem was maar in de namiddag en  ’s avonds konden zowel venijnigaards als de terminators zich wel eens goed laten gaan.

Een oplossing is om voordat je druppelt even je ogen gesloten te houden zodat het oogvocht zich terug goed kan verdelen over je oog en de lucht afsluit. Wanneer je nadien je zware jongens druppelt worden het meestal mietjes. Je ogen nadien ook nog 2 minuten sluiten en de traanbuisjes dichthouden zodat de medicatie in het oog blijft.

Een tweede oplossing is (wanneer je zachtaardige en één van de twee andere categorieën te druppelen hebt) om eerst de zachtaardige te druppelen en na 5 minuten de andere. Op één of andere manier leren de zachtaardige de andere dat ze niet zo agressief uit de hoek moeten komen.

18.  De bijsluiters van medicatie staan op het internet. Door middel van de twee toetsen control en + vergroot je de inhoud van je computerscherm. Gewoon control – om terug te verkleinen.

19.   Bestekbesparend : Vermijd bestek te laten liggen op borden die je nadien in de vuilzak moet leegmaken, het is namelijk niet zo goed voor het milieu en je besteklade geraakt op die manier nogal vlug leeg.

Mijn facebookpagina : HogeMyopie 

46. Vakantie, cortisone-stop en kleine griezels.

Vakantie, een leuke periode komt eraan. Dit jaar wordt het, sinds heel lang, een autoreis. Er hangt toch een beetje een sfeer van ongerustheid in mijn hoofd. Ik mocht namelijk al ervaren hoe vermoeiend het voor mijn ogen is om gewoon als passagier een hele periode in de auto te zitten. 

Ik besluit dan maar om bij vertrek achteraan in de wagen plaats te nemen en mijn plaats af te staan aan onze jongste zoon, die zich al vlug als co-piloot profileert. We zijn echter nog maar een paar uur verder wanneer ik een zacht snurkend geluid waarneem. Gelukkig komt dat uit de stoel voor me en is de chauffeur nog steeds alert. Hij krijgt begeleiding van een vriendelijke vrouwenstem met een Nederlands accent. Regelmatig geeft ze hem zelfs aan dat het beter is een klein ommetje te maken door problemen op de weg, nog nooit zag ik hem zo vlug reageren op een vrouwenstem. Daardoor komen we ook heel vlotjes aan onze tussenstop.

Doordat ik bijna de hele tijd mijn ogen dichthield valt de vermoeidheid heel goed mee en is er zelfs nog energie over om een leuke wandeling in het verlaten bergdorpje te maken. Het lijkt wel alsof de tijd er al 50 jaar stilstaat. Het speelgoed op de stoep heeft enkel nog heel lichte pastelkleuren door de felle zon die er decennialang haar stralen op afvuurde. Het dorp telt 3 straten en buiten het ‘gemeentehuis’ en een heel kleurrijke Jeep is er niet veel te beleven. Een, toch wel, heel grote poes ligt languit voor een deurdrempel. Wanneer we de hoek omgaan zien we wel 10 van die poezen in een 2,5 meter hoge afgebakende tuin rusten. Het lijken wel reuze poezen met lange haren. Moest onze poes dit formaat kunnen aannemen veronderstel ik dat het hem heel wat trappen zou besparen, misschien moet ik hem af en toe toch eens een extra hapje toesteken.

Na dit hoogtepunt van onze avond keren we terug naar ons huisje. Ook dat is een hele belevenis. Het noemt ‘het kleurrijke huis’ én dat is het ook echt. Een huisje onder handen genomen door een plaatselijke kunstenares naar mijn hart. Overal vind je wel iets anders en het toiletbezoek was nog nooit zo fleurig. Onze oudste slaapt in de ‘prinsessenkamer’, niet echt iets voor een gast van 19 maar gelukkig is hij niet echt moeilijk. Het bijbehorende schoentje past enkel voor zijn grote teen…waar heb ik dat nog gehoord?

De volgende morgen verlaten we dit prachtige huisje en zetten nog een 250km onze reis verder. Omdat we wat binnenwegen nemen en het landschap echt wel mooi is stap ik toch vooraan in en piep ik, één oog dichtgeknepen, regelmatig toch eens mee. Een paar uur later bereiken we onze bestemming en lijkt het erop dat ik de juiste balans heb gevonden om de laatste kilometers te overbruggen. Na een tijdje komen ook onze jaarlijkse reisgezellen aan, een gezamenlijk gezellig etentje opent onze vakantie.

Aan het zwembad ontdek ik in mijn brailleboek, De Da Vinci Code, hoe Langdon en Neveu op zoek gaan naar de tips die werden achtergelaten na de moord. Ik zit rustig met de ogen dicht terwijl de andere piepend naar hun witte pagina’s hun verhaal proberen te lezen. Op de E-reader bij mijn vriendin lijkt het haar wat makkelijker te gaan maar toch, ik heb alle rust.

Iedereen doet er zijn eigen ding maar toch komt het er vaak op neer dat heel veel gezamenlijk verloopt. Zo gaan wel met z’n allen een beetje verderop de rivier opzoeken. De bedoeling is om er een plons te wagen, er zouden ook mooie watervalletjes zijn. Iedereen kijkt uit naar dit prachtige landschap. Na het parkeren van de wagens gaan we op zoek naar de rivier. Wanneer we de rivier bereiken is er echter geen spatje water te bekennen…Tot zover onze plonsbeurt. Een paar kilometer dichterbij (eigenlijk binnen wandelafstand van onze huisjes) is wel nog water te vinden, een dikke 15-20cm diep (al zou ik er geen meetlat bijnemen). We besluiten er het beste van te maken en even met een paar surfschoentjes aan door de ‘rivier’ te waden, die ondanks de diepte toch nog een kleine stroming heeft. Het valt me op dat dit me wel heel goed lukt. Door de schoenen heen voel ik goed de keien en grijp ze als het ware met mijn voeten, zo kan ik rustig aan mijn weg door het water vinden. Ik ben dan ook supertrots dat ik niet degene ben die bij de twee behoor die plots door het kleine beetje water toch behoorlijk nat worden. Al was het waarschijnlijk een welgekomen verfrissing.

Een paar dagen later besluiten we om een tour te maken in een nabijgelegen natuurpark. Een prachtige tour waarbij we met de wagen een hele bergflank beklimmen om zo bovenop van een wijds uitzicht te genieten. Toch merk ik dat door mijn mindere zicht de waarschijnlijk ongelofelijke pracht zo niet meer wordt ervaren. (wanneer ik hier later de foto’s thuis op het grote scherm bekijk geeft dit een duidelijker beeld). Toch geniet ik van de trip maar voel na een paar uur dat deze zijn tol eist. Een beetje te overmoedig geweest en het laatste uur houd ik dan ook beide ogen dicht. Zelfs bij onze thuiskomst lijkt het alsof de riemen van mijn rolluiken het niet meer houden en geniet ik, in het donker, nog een paar uur na aan het zwembad. Het gekwetter van de kinderen op de achtergrond. Tegen de avond is de pijnlijke druk beter en kan ik toch terug gezellig mee aan onze dagelijkse avondbabbel op het terras…De tijd gaat vlug en de twee weken vliegen door. Alweer een leuke tijd. De terugreis wordt (door mij) een heel groot deel flink in het donker ondergaan en, terug thuis, afgesloten met ons jaarlijks ‘frietjesstekken’. Op naar volgend jaar…

Twee dagen later mag ik alweer op oogartsbezoek. Het oog is stabiel gebleven en ik mag, na 4 maand, stoppen met de cortisone-druppels. Het vocht achter het netvlies is verdwenen. Er wordt nog eens besproken dat er een mogelijkheid is om een iris-implantaat te plaatsen maar dat het beter is om het oog niet meer te belasten met een extra ingreep. Het vocht achter het netvlies heeft ook bij hem een beetje vrees veroorzaakt en dan is er ook nog het o zo zwakke netvlies. Dit wil wel zeggen dat het vervelend opspelen  van het oog zal blijven. Mijn nieuwe voorschrift voor de bril wordt bepaald en is dus een extra +1.25D die ik overhield aan het vocht. De nieuwe oogdrukdruppels worden als definitief bij de adviserend geneesheer aangevraagd ter vervanging van de andere. Binnen 6 maand terug. Dat is lang geleden dat ik zo’n periode kon overbruggen. Hopelijk is het ook effectief zo.

Wanneer ik contact opneem met de opticien vraag ik nog eens na of er geen extra filter op de bril kan gezet worden maar dit houdt dan in dat ik een wit doorzichtig glas én een donker glas zou hebben. Er bestaat ook een mogelijkheid om een soort glas met gaatjes te maken dat minder licht doorlaat maar ook dat zou heel hard opvallen. Ik besluit er nog even over na te denken. Het ooglapje-idee speelt ook nog steeds mee. Dat zou eigenlijk ideaal zijn maar ook dat valt op natuurlijk. Toch zou ik het voor thuisgebruik willen proberen.

Waarom is een mens toch altijd bezig met wat andere mensen gaan denken…eigenlijk moet je toch gewoon doen waar je je goed bij voelt…

Misschien moet ik het gewoon doen. Een ooglap-lijn creëren en de winst (of misschien zelfs alles indien de fabrikant sponsort) doneren aan het opleiden van blindengeleidehonden. Zou er een markt voor zijn? Het idee kriebelt plots heel hard…

Tip : Wanneer je iets moet spoelen in de spoelbak kan je beter een vergiet gebruiken. Als dit niet tot de opties behoort ga je best nog eens met je handen de hele bak rond zodat bv. mosselen geen eenzame dood hoeven te sterven…

Anekdote : Monsters zijn het, veelvraten, ze hebben stevige kaken, verspreiden zich razendsnel…gelukkig slechts een paar mm groot en door mijn man gevonden in onze voorraadkast. Het kleine ding gaat schuil onder de naam : broodkever en komt mee in één of andere verpakking. Het doet zich tegoed aan alle droge voeding (pasta, rijst, toastjes, koffie, cornflakes, vanillepoeder, gist, chocolade, nootjes, koeken,…) dus de kast was een paradijs voor deze diertjes. De hele kast wordt leeggehaald en alles wat verdacht lijkt of duidelijke sporen van de griezeltjes vertoont wordt op vakkundige wijze door mijn man vernietigd. De kast wordt mooi uitgekuist en de producten die nog goed verpakt zijn en geen gaatjes vertonen worden terug geplaatst. Een dag later vindt hij terug een paar mormeltjes in de kast en gaat verder met zijn zoektocht. Terwijl hij even buiten vertoeft hou ik mijn hoofd in de kast en hoor zacht geknabbel! Je kan ze dus gewoon horen! Als een speurhond ga ik van links naar rechts ieder schap van de kast af en weet zo nog een paar geïnfecteerde dozen te vinden. We staan er versteld van hoe goed ze zijn in het openen van verpakkingen. Zelfs kartonnen dozen die nog in plastic folie zitten en waar binnenin de inhoud wordt beschermd door een extra foliezak weten ze binnen te dringen door minuscule gaatjes te knabbelen. Regelmatig ga ik langs de kast met gespitste oren om alle boosdoeners te vinden. Terwijl ik even denk aan de vraag die onze oudste een paar dagen eerder stelde toen we rijst aten : ‘Wat is dat zwart in mijn bord?’ Toen mijn man antwoordde dat het waarschijnlijk kruiden waren dacht ik nog bij mezelf..hmm, ik heb daar helemaal geen extra kruiden in verwerkt…

We leven nog allemaal dus echt schadelijk voor de gezondheid zijn ze waarschijnlijk niet (zeker niet na 15 minuten koken) maar bewust die griezeltjes eten ben ik niet meer van plan dus wacht bij alles wat uit de kast komt een deskundige goedkeuring van één van mijn mannen af!

Mijn facebookpagina : HogeMyopie 

45. Interview Gezondheid.be : Ooginfarct

Tussen mijn persoonlijke blog door wou ik heel graag dit interview delen.

Het verscheen in Gezondheid.be, ik kreeg de toelating om dit in mijn blog op te nemen. 

Een verhaal over een moedige dame die op haar 55 een ooginfarct kreeg, dit terwijl haar andere oog sinds haar adolescentie ook al blind is. Mensen die hun hele leven al met oogproblemen kampen leren geleidelijk aan om dingen anders aan te pakken, maar het is een stuk moeilijker als het plots komt en op latere leeftijd. Gelukkig gaat het hier over een heel moedige en positief ingestelde vrouw.

Sinds januari dit jaar bestaat er een mogelijkheid om de bloedklonter die het ooginfarct veroorzaakt met een inspuiting, door een nieuw ontworpen robot, op te lossen. De allereerste operatie werd succesvol uitgevoerd op 12 januari 2017. Met de link onderaan van de KU Leuven kan je de voorstelling van de robot vinden. De operatie zelf werd gevolgd op de serie Topdokters (aflevering van 23/5/2017).

Ik wens Chris alvast heel veel sterkte toe en bedankt dat ik dit mooi interview mocht opnemen in mijn blog!

Slechtziendheid: Het verhaal van Chris

11

MIJN VERHAAL Chris B. is een actieve vrouw van 60 jaar. Een zestal jaar terug werd ze van de ene dag op de andere slechtziend en ze weet dat ze stilaan helemaal blind wordt. Ze vertelt hoe ze de nodige moed bijeensprokkelde na zo’n mokerslag, hoe ze haar nieuwe leven heeft ingevuld en vooral wat ze doet om positief te blijven!
We nodigen je graag uit om haar verhaal te lezen. Of beter nog, stap binnen in ‘haar wereld’: sluit je ogen en laat het interview door iemand anders aan je voorlezen … (op de blog hier kan je ook de voorleesknop bovenaan links indrukken en dan wordt het interview voorgelezen)

Door mijn tunnelzicht moet ik constant scannen.

Chris, jij bent slechtziend. Wil je eens beschrijven wat dat precies inhoudt. Wat moeten we ons daar bij voorstellen?

Slechtziendheid bestaat in heel veel verschillende vormen. Bij mij gaat het over ‘tunnelzicht’, dat is minder dan 2% gezichtsveld. Het houdt in dat ik maar één letter zie als je een tekst voor mij legt, wat het uiteraard niet gemakkelijk maakt om te lezen. Bijvoorbeeld: ik zie een ‘e’, nog een ‘e’ en een ‘n’ en dan denk ik al aan het woord ‘een’, maar plots zie ik ook nog een ‘s’ staan. Het is dus ‘eens’ in plaats van ‘een’ en dat leest zo vlot niet.

Door mijn tunnelzicht moet ik constant scannen: van de ene naar de andere kant kijken om het geheel te kunnen zien. Vandaar dat ik meestal details zie in plaats van een overzicht; ik heb eigenlijk nooit een overzicht en zie ook niet wie er vlak naast mij staat.
Een voorbeeld: als ik in de bakkerij sta, zie ik niet dat ik mij in een winkel bevind. Maar mijn focus kan zich wel richten op een bepaald item, bijvoorbeeld op een taartje. Dan denk ik: ze hebben hier confiturentaart bijvoorbeeld, maar ik zie niets van de bakkerij en ik merk ook niet dat er omstaanders zijn.

Wat moet je je daarbij nog voorstellen? Wel, ik kan geen gezichten herkennen en dat heeft een grote impact: als een persoon mij aanspreekt, moet ik telkens vragen aan die persoon wie hij of zij is.

Een ander gevolg is dat de kleuren vervagen. Ik heb bijvoorbeeld een felroze handdoek in de badkamer, echt fuchsiakleurig, en die ziet er voor mij al bijna vieux roze uit; alle donkere kleuren zoals zwart, donkerblauw, donkerbruin zien er voor mij allemaal hetzelfde uit en dat geldt ook voor de lichte kleuren: wit, gebroken wit, lichtgeel, ik kan daar geen onderscheid in maken en moet telkens aan iemand vragen wat de juiste kleur eigenlijk is.

Wat ik met mijn tunnelzicht het beste zie, dat zijn contrasten. Een tekst letter per letter lezen, gaat voor mij persoonlijk het best als de letters wit zijn en op een zwarte achtergrond staan.

Maar zoals ik al zei, er zijn zeer veel verschillende vormen van slechtziendheid. Sommige van mijn lotgenoten zien bijvoorbeeld beter met een contrast van blauw en geel. En er zijn er ook die net het tegenovergestelde van tunnelzicht ervaren: voor hen is het middenstuk helemaal zwart maar is de rand errond wel zichtbaar. Ik ken zo een vrouw: als zij iemand ontmoet, ziet ze altijd eerst de schoenen en verder niets. Zij zegt dat het heel bizar is.

Vraag aan 20 slechtziende mensen wat hun probleem is, en je krijgt misschien wel 20 verschillende antwoorden.

Op 55-jarige leeftijd heb ik op mijn goede oog een ooginfarct gekregen.

Je bent niet slechtziend geboren. Hoe is die situatie tot stand gekomen?

Het is vrij plotseling gekomen. Als kind was ik al blind aan mijn rechteroog, maar dat is een ander verhaal ... Ik zag vanaf mijn adolescentie dus maar uit één oog en op 55-jarige leeftijd heb ik op dat goede oog een ooginfarct gekregen, zoals je ook een hartinfarct kunt krijgen. Het is dus gebeurd van het ene moment op het andere. De maandag was ik op mijn werk, de dinsdag kon ik al niet meer uit werken gaan.

Het gevolg van het infarct aan mijn goede oog is dat de oogzenuw geleidelijk afsterft en dat leidt onvermijdelijk tot totale blindheid. Dat hebben de gespecialiseerde artsen mij voorspeld en dat is nu ook aan het gebeuren. Ik ondervind dat mijn zicht vlug achteruitgaat.

Een chirurgische ingreep kan het probleem niet oplossen. Er zijn een paar operaties gebeurd, steeds zonder garantie, om de slechtziendheid zo lang mogelijk te proberen te behouden. Om de evolutie naar blindheid te proberen te vertragen.

Stap voor stap alles opnieuw aanleren.

Je bent ongetwijfeld in een compleet andere leefwereld terechtgekomen.

Ja inderdaad en die wereld waarin je dan terechtkomt, heeft een heel grote impact op je leven. Het eerste moment staat je hele leven op zijn kop: je weet niet wat je overkomt, je weet niet wat je moet doen. In principe kan eigenlijk niets meer. In de nieuwe toestand waarin je bent terechtgekomen, functioneer je niet meer. Quasi niets is zoals het vroeger was. Zelfs de eenvoudigste zaken, zoals alle taken die verband houden met zelfredzaamheid, lukken niet meer. En dan is het stap voor stap alles opnieuw aanleren. 

Structureren is het sleutelwoord, dat is het toverwoord.

Veel zaken moet totaal anders aangepakt worden. Andere kunnen misschien zelfs niet meer. Welke impact heeft dat op je leven?

Je moet de dingen inderdaad anders aanpakken en je andere zintuigen meer inzetten. Je moet vooral voelen, luisteren, ruiken, smaken, maar er zijn uiteraard bepaalde zaken die moeilijk gaan of zelfs helemaal niet meer kunnen. Tijdens een operatie heb ik jammer genoeg ook mijn reukzin verloren, en dat maakt het nog extra moeilijk. Maar je moet je openstellen: als je hulpmiddelen gebruikt, zijn heel veel zaken wel nog mogelijk.

Het eerste wat wegvalt, zijn de evidente dingen zoals je job, autorijden, lezen … Je moet voortdurend afscheid nemen van dagdagelijkse activiteiten. Fietsen kan bijvoorbeeld ook niet meer, maar met een tandem heb je wel een alternatief. Bepaalde huishoudelijke taken kan je opnieuw leren, maar je moet heel veel structureren. En structureren, dat is het sleutelwoord, dat is het toverwoord.
Concreet: ik gebruik veel tekens en materialen, zoals bijvoorbeeld velcro, om elektronische toestellen te bedienen. Voor mij is dat een indicatie om te weten hoe ik de knoppen moet bedienen en waar ze zich bevinden. Dat is het geval voor de microgolfoven, de wasmachine en het koffiezetapparaat is gemakkelijker zichtbaar omdat het felle kleuren heeft.

Het gebrek aan mobiliteit heeft een enorme impact. Het gevoel dat je niet geraakt op een plaats waar je wilt zijn. Maar motivatie doet heel veel en mijn motivatie en gedrevenheid zijn dan ook zo groot dat ik altijd een oplossing zoek: lopen met een witte stok kan je leren, het openbaar vervoer nemen kan je eveneens aanleren, je kunt de ‘minder mobiele centrale’ aanspreken en ook een beroep doen op familie en vrienden voor transport. 

Je moet een TO DO-lijstje maken volgens je eigen behoeften.

Wat doe je om positief te blijven, om jezelf de nodige moed en kracht te geven?

Ik zou willen antwoorden met een lijstje dat ik heb gemaakt. Ik som de verschillende items op in de vorm van een to do-lijstje:

- Elke dag opstaan met de glimlach. Dat is dan mijn karakter, ik ben vrij optimistisch van aard, maar toch moet je bepaalde regels in acht nemen om dat te kunnen volhouden;

- Het probleem relativeren, maar jezelf toelaten om af en toe verdrietig te zijn;

- Nieuwe uitdagingen zoeken die de plaats innemen van activiteiten waarvan je afscheid hebt moet nemen; zo leer ik bijvoorbeeld opnieuw piano spelen, noot per noot, ik volg muziekgeschiedenis, ik doe aan yoga en fitness, ik ben lid van de leesclub (ik beluister boeken), ik ben bestuurslid van een socio-culturele vereniging, ik ga graag wandelen met vriendinnen en bezoek al eens een museum of tentoonstelling.

- Ook contact met lotgenoten is zeer belangrijk, zoveel mogelijk lotgenoten zien en ermee praten.

- Genieten van de zaken en de momenten waarvan je nog kunt genieten, want niet alle leuke dingen zijn weggevallen. Daar zeer intens van genieten.

- Wat ik ook doe en je zult misschien raar opkijken als je het hoort: een lijstje aanleggen met de voordelen van slechtziendheid. Misschien maak ik mezelf daarmee blaasjes wijs, maar dan is dat maar zo. Naar optimisme toe is het een goede move: ik hoef bijvoorbeeld nooit meer naar gruwelijke beelden te kijken of naar lelijke gezichten; dat lijstje is lang hoor, ik heb al heel wat genoteerd.

- Contact onderhouden met heel veel mensen in het algemeen is ook zeer belangrijk.

- Genieten van het tragere tempo. Je bent door de slechtziendheid genoodzaakt om op een trager tempo te leven, maar je kunt dat ook van de andere kant bekijken en zeggen:” ik ga rustig van alles genieten”.

- Wat ook op mijn lijstje staat, is dat geen moeite mij te veel mag zijn, dat ik mij er niet te gemakkelijk vanaf mag maken. Ik moet een inspanning doen voor dingen die nu moeilijk zijn, ik moet proberen om ze te doen en mag pas na veelvuldig falen zeggen: “dat kan ik niet meer”. Dat geldt natuurlijk niet voor alles. Autorijden bijvoorbeeld is uitgesloten, maar vele kleine huishoudelijke taken kunnen wel nog: eerst proberen, en lukt het niet, dan een dienst of hulp inschakelen.

- Een bepaalde vorm van vrijwilligerswerk doen: iedereen die slechtziend is, kan op zijn of haar manier anderen helpen. Wij hebben bijvoorbeeld een poetsvrouw van andere origine die graag Nederlands wil leren en ik help haar daarbij door haar wat les Nederlands te geven.

- Ikzelf heb ook ondersteuning gevraagd van een psycholoog; voor mij persoonlijk is dat een zeer grote ondersteuning, maar dat geldt niet voor iedereen. Je moet een lijstje maken volgens je eigen behoeften. 

‘Pluk de dag’ is nog altijd mijn levensmotto, maar nu sta ik daar meer bij stil.

Bekijk je de dingen anders dan vroeger? Is je visie of je levensmotto gewijzigd sinds je beperking?

Mijn levensmotto is niet echt veranderd, maar ik beleef alles nu intenser. Mijn motto is nog altijd ‘pluk de dag’, dat was het vroeger ook al, maar nu sta ik daar meer bij stil. We kennen allemaal die levensfilosofie: ‘carpe diem’, het nu-moment, genieten van nu, niets uitstellen. Iedereen weet dat het belangrijk is om dat te doen, maar ikzelf denk daar nu meer aan, ik ben er mij meer van bewust.
Verder kan ik ook beter relativeren, dat is een belangrijke wijziging.

Het gaat de goede kant op, niet alleen qua hulpmiddelen maar ook qua mentaliteit.

Zijn er bepaalde dingen die de overheid of de maatschappij in het algemeen, mits een kleine moeite, kan doen om het leven van blinde en slechtziende mensen gemakkelijker te maken? Zijn er werkpunten?

Er valt inderdaad nog veel te doen, maar er is een positieve trend, want we komen werkelijk van heel ver. Er is al heel wat gerealiseerd en sedert pakweg 15 jaar is er veel veranderd. Het gaat de goede kant op, niet alleen qua hulpmiddelen maar ook qua mentaliteit. Er wordt meer en meer rekening gehouden met mensen met een beperking.

Wat de concrete werkpunten of aanpassingen betreft, horen we altijd dat zoiets veel geld kost, en dat is ook zo, maar met mijn kritische blik wil ik er wel aan toevoegen dat veel gedragswijzigingen of aanpassingen niets kosten en toch zeer belangrijk zijn voor blinden en slechtzienden.
Ik geef een voorbeeld: Ik neem vaak de trein. Het zou handig zijn dat er in de trein wordt afgeroepen aan welk station er halt wordt gehouden. Die accommodatie, die uitrusting is er maar ze wordt niet altijd gebruikt. Ook andere informatie kan dan worden afgeroepen, zoals langs welke kant je moet uitstappen; voor ons is dat zeer belangrijk. In een groot station met veel sporen is het voor slechtzienden niet altijd duidelijk aan welke kant het perron zich bevindt.

De politiek speelt natuurlijk ook grote rol wat betreft visie, attitude en mentaliteit, maar ik geloof echt in een positieve evolutie. Er is zeker een positieve trend. Trouwens, het is ook een beetje aan ons om aan de bel te trekken en initiatief te nemen. Ik heb dat gedaan bij het gemeentebestuur van mijn dorp met de vraag om iets te ondernemen tegen de obstakels op de voetpaden. We hebben daarover al vergaderd en er is al iets uit de bus gekomen.

Elke slechtziende moet zijn eigen lijstje maken, maar wanneer je nog volop aan het rouwen bent, is het daarvoor te vroeg.

Heb je een bepaald advies voor mensen die in dezelfde situatie verkeren als jij? Mensen die lijden aan een bepaalde vorm van slechtziendheid.

Ik verwijs hiervoor graag naar mijn to do-lijstje om positief te blijven. Dat is wat ik mijn lotgenoten zou aanbevelen. Maar iedereen moet zijn eigen lijst schrijven, ze aanpassen en uitwerken; dat is iets zeer persoonlijks. Ik heb geleerd dat het kan als de tijd er rijp voor is. Wanneer je nog volop aan het rouwen bent, moet je eerst blijven rouwen, dan kan je niet zo’n initiatief nemen.
Ik raad iedereen aan om zijn persoonlijke lijst te maken op een analoge manier. 

Advies voor de buitenwereld: graag helpen en assisteren maar niet betuttelen.

Welk advies geef je aan familieleden en vrienden van blinde en slechtziende mensen. Hoe moeten zij zich aanpassen of misschien net niet?

Ik denk dat iedereen mijn antwoord op die vraag wel al eens gehoord heeft: helpen en assisteren maar niet betuttelen; voor veel mensen is het moeilijk om hierbij de juiste balans te vinden. Maar het is voor ons onmogelijk om gedetailleerd te beschrijven wat wel en niet kan. De belangrijkste regel is: vragen of er hulp nodig is, of wachten tot er hulp wordt gevraagd.

Wat ik zeker wil meegeven, want dat is zeer belangrijk voor ons slechtzienden: laat niet raden wie je bent als je een slechtziende of blinde persoon aanspreekt. Zeg bijvoorbeeld: “Dag Chris, ik ben Marijke Desmet (liefst met familienaam erbij, want ik ken misschien wel verschillende Marijkes), maar doe ons aub niet gissen of raden. Wij moeten al de hele dag niets anders doen dan gissen en raden, van ’s morgens tot ’s avonds. Het is zo moeilijk als iemand zegt: “Komaan Chris, herken je mijn stem niet? Denk eens goed na … “ Voor mij duren die paar seconden dan minuten. Dan denk ik: wie staat er hier nu, wie is dat?
Het is al zeer lastig om te weten welke voorwerpen er waar staan, wat je waar heb gezet hebt. Dat alleen al vraagt heel veel concentratie, deductie en giswerk. Dus zeg gewoon je naam.

Volledig blind worden, dat is mijn grootste schrik.

Als die er al is, wat is je grootste schrik naar de toekomst toe en hoe ga je daarmee om?

Voor mij persoonlijk is dat de totale blindheid. Dat komt eraan, dat is mij voorspeld. Ik heb daar heel veel schrik voor, want voor mij zal het betekenen dat ik nog eens een nieuwe wereld moet instappen. Ik zal dan opnieuw een terugval krijgen en ik zal opnieuw dingen moeten aanleren.
Wat doe ik eraan? Wel ik praat er veel over met mijn psycholoog, ik word daarin begeleid. En wat ook heel belangrijk is, ik praat erover met lotgenoten die hetzelfde meemaakten. Die kunnen mij geruststellen, die zeggen dan: “Chris, als het zo ver is, als het licht volledig uitgaat, als je volledig blind wordt, blijf er dan kalm bij want je zult veel rustiger leven. Dat zal dan het punt zijn waarop je denkt: nu kan het niet erger meer worden. Schik je daarin en begin opnieuw.”

bron: HD
verschenen op : 14/11/2016 

Bronvermelding : http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=22544

Op de pagina’s van mijn blog hier kan je ook heel wat tips vinden die je kunnen helpen wanneer je zicht niet meer optimaal is.

Gerelateerde linken :

http://www.oogartsen.nl/oogartsen/zenuwen_oogkas/oogzenuw_infarct/

http://www.oogartsen.nl/oogartsen/glasvocht_netvlies/bloedvatafsluiting_occlusie/

De nieuwe oogrobot  : http://nieuws.kuleuven.be/node/17563

Mijn facebookpagina : Hogemyopie