Vakantie, een leuke periode komt eraan. Dit jaar wordt het,
sinds heel lang, een autoreis. Er hangt toch een beetje een sfeer van
ongerustheid in mijn hoofd. Ik mocht namelijk al ervaren hoe vermoeiend het
voor mijn ogen is om gewoon als passagier een hele periode in de auto te
zitten.
Ik besluit dan maar om bij vertrek achteraan in de wagen plaats te
nemen en mijn plaats af te staan aan onze jongste zoon, die zich al vlug als co-piloot profileert. We zijn echter nog maar een paar uur verder wanneer ik
een zacht snurkend geluid waarneem. Gelukkig komt dat uit de stoel voor me en
is de chauffeur nog steeds alert. Hij krijgt begeleiding van een vriendelijke
vrouwenstem met een Nederlands accent. Regelmatig geeft ze hem zelfs aan dat
het beter is een klein ommetje te maken door problemen op de weg, nog nooit zag
ik hem zo vlug reageren op een vrouwenstem. Daardoor komen we ook heel vlotjes
aan onze tussenstop.
Doordat ik bijna de hele tijd mijn ogen dichthield valt de
vermoeidheid heel goed mee en is er zelfs nog energie over om een leuke
wandeling in het verlaten bergdorpje te maken. Het lijkt wel alsof de tijd er
al 50 jaar stilstaat. Het speelgoed op de stoep heeft enkel nog heel lichte pastelkleuren
door de felle zon die er decennialang haar stralen op afvuurde. Het dorp telt 3
straten en buiten het ‘gemeentehuis’ en een heel kleurrijke Jeep is er niet
veel te beleven. Een, toch wel, heel grote poes ligt languit voor een
deurdrempel. Wanneer we de hoek omgaan zien we wel 10 van die poezen in een 2,5
meter hoge afgebakende tuin rusten. Het lijken wel reuze poezen met lange haren.
Moest onze poes dit formaat kunnen aannemen veronderstel ik dat het hem heel
wat trappen zou besparen, misschien moet ik hem af en toe toch eens een extra
hapje toesteken.
Na dit hoogtepunt van onze avond keren we terug naar ons
huisje. Ook dat is een hele belevenis. Het noemt ‘het kleurrijke huis’ én dat
is het ook echt. Een huisje onder handen genomen door een plaatselijke kunstenares
naar mijn hart. Overal vind je wel iets anders en het toiletbezoek was nog
nooit zo fleurig. Onze oudste slaapt in de ‘prinsessenkamer’, niet echt iets
voor een gast van 19 maar gelukkig is hij niet echt moeilijk. Het bijbehorende
schoentje past enkel voor zijn grote teen…waar heb ik dat nog gehoord?
De volgende morgen verlaten we dit prachtige huisje en
zetten nog een 250km onze reis verder. Omdat we wat binnenwegen nemen en het
landschap echt wel mooi is stap ik toch vooraan in en piep ik, één oog
dichtgeknepen, regelmatig toch eens mee. Een paar uur later bereiken we onze
bestemming en lijkt het erop dat ik de juiste balans heb gevonden om de laatste
kilometers te overbruggen. Na een tijdje komen ook onze jaarlijkse reisgezellen
aan, een gezamenlijk gezellig etentje opent onze vakantie.
Aan het zwembad ontdek ik in mijn brailleboek, De Da Vinci
Code, hoe Langdon en Neveu op zoek gaan naar de tips die werden achtergelaten na de
moord. Ik zit rustig met de ogen dicht terwijl de andere piepend naar hun witte
pagina’s hun verhaal proberen te lezen. Op de E-reader bij mijn vriendin lijkt
het haar wat makkelijker te gaan maar toch, ik heb alle rust.
Iedereen doet er zijn eigen ding maar toch komt het er vaak
op neer dat heel veel gezamenlijk verloopt. Zo gaan wel met z’n allen een
beetje verderop de rivier opzoeken. De bedoeling is om er een plons te wagen,
er zouden ook mooie watervalletjes zijn. Iedereen kijkt uit naar dit prachtige
landschap. Na het parkeren van de wagens gaan we op zoek naar de rivier.
Wanneer we de rivier bereiken is er echter geen spatje water te bekennen…Tot zover
onze plonsbeurt. Een paar kilometer dichterbij (eigenlijk binnen wandelafstand
van onze huisjes) is wel nog water te vinden, een dikke 15-20cm diep (al zou ik
er geen meetlat bijnemen). We besluiten er het beste van te maken en even met
een paar surfschoentjes aan door de ‘rivier’ te waden, die ondanks de diepte
toch nog een kleine stroming heeft. Het valt me op dat dit me wel heel goed lukt.
Door de schoenen heen voel ik goed de keien en grijp ze als het ware met mijn
voeten, zo kan ik rustig aan mijn weg door het water vinden. Ik ben dan ook
supertrots dat ik niet degene ben die bij de twee behoor die plots door het
kleine beetje water toch behoorlijk nat worden. Al was het waarschijnlijk een
welgekomen verfrissing.
Een paar dagen later besluiten we om een tour te maken in
een nabijgelegen natuurpark. Een prachtige tour waarbij we met de wagen een
hele bergflank beklimmen om zo bovenop van een wijds uitzicht te genieten. Toch
merk ik dat door mijn mindere zicht de waarschijnlijk ongelofelijke pracht zo
niet meer wordt ervaren. (wanneer ik hier later de foto’s thuis op het grote
scherm bekijk geeft dit een duidelijker beeld). Toch geniet ik van de trip maar
voel na een paar uur dat deze zijn tol eist. Een beetje te overmoedig geweest
en het laatste uur houd ik dan ook beide ogen dicht. Zelfs bij onze thuiskomst
lijkt het alsof de riemen van mijn rolluiken het niet meer houden en geniet ik,
in het donker, nog een paar uur na aan het zwembad. Het gekwetter van de
kinderen op de achtergrond. Tegen de avond is de pijnlijke druk beter en kan ik
toch terug gezellig mee aan onze dagelijkse avondbabbel op het terras…De tijd
gaat vlug en de twee weken vliegen door. Alweer een leuke tijd. De terugreis
wordt (door mij) een heel groot deel flink in het donker ondergaan en, terug thuis,
afgesloten met ons jaarlijks ‘frietjesstekken’. Op naar volgend jaar…
Twee dagen later mag ik alweer op oogartsbezoek. Het oog is
stabiel gebleven en ik mag, na 4 maand, stoppen met de cortisone-druppels. Het
vocht achter het netvlies is verdwenen. Er wordt nog eens besproken dat er een
mogelijkheid is om een iris-implantaat te plaatsen maar dat het beter is om het
oog niet meer te belasten met een extra ingreep. Het vocht achter het netvlies
heeft ook bij hem een beetje vrees veroorzaakt en dan is er ook nog het o zo
zwakke netvlies. Dit wil wel zeggen dat het vervelend opspelen van het oog zal blijven. Mijn nieuwe
voorschrift voor de bril wordt bepaald en is dus een extra +1.25D die ik overhield
aan het vocht. De nieuwe oogdrukdruppels worden als definitief bij de
adviserend geneesheer aangevraagd ter vervanging van de andere. Binnen 6 maand
terug. Dat is lang geleden dat ik zo’n periode kon overbruggen. Hopelijk is het
ook effectief zo.
Wanneer ik contact opneem met de opticien vraag ik nog eens
na of er geen extra filter op de bril kan gezet worden maar dit houdt dan in
dat ik een wit doorzichtig glas én een donker glas zou hebben. Er bestaat ook
een mogelijkheid om een soort glas met gaatjes te maken dat minder licht
doorlaat maar ook dat zou heel hard opvallen. Ik besluit er nog even over na te
denken. Het ooglapje-idee speelt ook nog steeds mee. Dat zou eigenlijk ideaal
zijn maar ook dat valt op natuurlijk. Toch zou ik het voor thuisgebruik willen
proberen.
Waarom is een mens toch altijd bezig met wat andere mensen
gaan denken…eigenlijk moet je toch gewoon doen waar je je goed bij voelt…
Misschien moet ik het gewoon doen. Een ooglap-lijn creëren
en de winst (of misschien zelfs alles indien de fabrikant sponsort) doneren
aan het opleiden van blindengeleidehonden. Zou er een markt voor zijn? Het idee
kriebelt plots heel hard…
Tip : Wanneer je iets moet spoelen in de spoelbak kan je
beter een vergiet gebruiken. Als dit niet tot de opties behoort ga je best nog
eens met je handen de hele bak rond zodat bv. mosselen geen eenzame dood
hoeven te sterven…
Anekdote : Monsters zijn het, veelvraten, ze hebben stevige
kaken, verspreiden zich razendsnel…gelukkig slechts een paar mm groot en door
mijn man gevonden in onze voorraadkast. Het kleine ding gaat schuil onder de
naam : broodkever en komt mee in één of andere verpakking. Het doet zich tegoed
aan alle droge voeding (pasta, rijst, toastjes, koffie, cornflakes,
vanillepoeder, gist, chocolade, nootjes, koeken,…) dus de kast was een paradijs
voor deze diertjes. De hele kast wordt leeggehaald en alles wat verdacht lijkt
of duidelijke sporen van de griezeltjes vertoont wordt op vakkundige wijze door
mijn man vernietigd. De kast wordt mooi uitgekuist en de producten die nog goed
verpakt zijn en geen gaatjes vertonen worden terug geplaatst. Een dag later vindt
hij terug een paar mormeltjes in de kast en gaat verder met zijn zoektocht.
Terwijl hij even buiten vertoeft hou ik mijn hoofd in de kast en hoor zacht
geknabbel! Je kan ze dus gewoon horen! Als een speurhond ga ik van links naar
rechts ieder schap van de kast af en weet zo nog een paar geïnfecteerde dozen
te vinden. We staan er versteld van hoe goed ze zijn in het openen van
verpakkingen. Zelfs kartonnen dozen die nog in plastic folie zitten en waar binnenin
de inhoud wordt beschermd door een extra foliezak weten ze binnen te dringen
door minuscule gaatjes te knabbelen. Regelmatig ga ik langs de kast met
gespitste oren om alle boosdoeners te vinden. Terwijl ik even denk aan de vraag
die onze oudste een paar dagen eerder stelde toen we rijst aten : ‘Wat is dat
zwart in mijn bord?’ Toen mijn man antwoordde dat het waarschijnlijk kruiden
waren dacht ik nog bij mezelf..hmm, ik heb daar helemaal geen extra kruiden in
verwerkt…
We leven nog allemaal dus echt schadelijk voor de gezondheid
zijn ze waarschijnlijk niet (zeker niet na 15 minuten koken) maar bewust die
griezeltjes eten ben ik niet meer van plan dus wacht bij alles wat uit de kast
komt een deskundige goedkeuring van één van mijn mannen af!
Mijn facebookpagina : HogeMyopie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten