85. Doseren van kijkuren en energie.

De zomervakantie breekt aan en mijn hoofd zit vol ideeën om ons huis toch een beetje onder handen te nemen. Onze jongens zijn de hele zomer thuis en van die mankracht wil ik gretig gebruikmaken. Het tuinhuis gaat tegen de vlakte en er wordt een nieuw in elkaar getimmerd. In deze omschrijving lijkt dat heel simpel, in mijn hoofd ging het ook wel vlotjes maar in werkelijkheid komt er toch wat bij kijken. Ik had de indruk dat we een heel bos door onze tuin hadden gedragen tegen de tijd dat het nieuwe er stond en aanhangwagens met eindbestemming containerpark vullen waren we eveneens keien in geworden. 

De liters beits die ik gebruikte om te zorgen dat ook dit tuinhuis zijn 20^e verjaardag kan vieren zijn niet te tellen. Heel trots heb ik mijn manier gevonden om dit toch tot een mooi resultaat te brengen. Borstel in de pot op de plaats waar ik het laatste kwam en bij de laatste verfveeg de pot terug ter plaatse houden. Je voelt ook mooi wanneer het goedje volledig is opengesmeerd door de vlotheid in de veeg. Zo ging het prima. Ondertussen werd onze trap onder handen genomen waardoor de lichtinval in de hal een nieuwe frisse look geeft. Ik vond dat de kast boven toch ook wel een lichter kleurtje kon gebruiken en terwijl ik de ‘tuinhuisverftechniek’ met hulp van leesbril en afstand van een aantal cm toepaste, nam ik er nog even de naastgelegen kist bij voor een extra likje. Ja, mooie werken verricht met de hele familie! Een zomer om trots op te zijn. 

Een weekje rust met mijn man zou deugd doen. Zakynthos zou het worden, een klein prachtig eilandje ten westen van het Griekse vasteland. De mooie natuur gaf alweer een boost en wat een rustig weekje zou worden zat plots toch wel vol met een paar activiteiten. Bij het maken van een prachtige boottocht besefte ik dat het genieten van de verderop gelegen kustlijn me heel wat energie kostte maar je kan toch moeilijk je oog sluiten bij al dat moois. 

Het haventje ligt op 15 minuten stappen van het hotelletje dus gaan we die tijd zeker niet besteden in een muffe aircobus, lekker wat hellingen op- en afstappen dus. Een tweede boottocht gingen we op zoek naar de plaatselijke schildpadden die er talrijk aanwezig zouden zijn. Ook daar werd het geconcentreerd zoeken. Tijdens een uurtje snorkelen vonden we zelf, dankzij een tip van een koppeltje in een kano, een indrukwekkend exemplaar. Wondermooi! 

Onderwaterfilmpje van 'onze' zeeschildpad (klick op deze link)

Ondanks het feit dat we iedere avond op tijd de rust opzochten voelde ik de vierde dag dat een paar uurtjes middagrust niet teveel waren. Die leken wonderen te doen dus kon er nog wel een dagje op de quad aan af. Zalig achterop genieten van het zonnetje, de warme wind, de talrijke olijfbomen, groene bergen, witte strandjes en ruwe rotsen,…meer moet dat niet zijn. 

Op het eind van onze dag nog even snorkelen maar daar kwam mijn man pijnlijk in aanraking met de vlijmscherpe rotsen toen hij na het snorkelen uit het water wou komen maar er al even snel terug in zat. Zo werden de twee laatste dagen echte rustdagen met als hoogtepunt van extreme sensatie de kalkoen die de haan, door het hele afgesloten stuk tuin van het hotel, achterna zat en hem zo de stuipen op het lijf joeg en een moment van inventiviteit van mijn man waarin hij ontdekt dat een opgerolde handdoek langs zijn ruggengraat ervoor zorgt dat zijn pijnlijke brandwonden het ligbed niet raken. De rustavonden op de kamer werden ingeruild voor het gezellig tateren met twee sympathieke Nederlandse koppels en laat tateren nu net één van mijn favoriete bezigheden zijn.

Thuisgekomen ging alles nog vlotjes. Dus nog even wat bezoekjes doen en bezoekjes krijgen, foto’s kijken, filmpjes van onze filmster nog maar eens bekijken, nog twee tijdverslindende telefoontjes plegen en een 10-tal dagen na onze thuiskomst was het er terug. Het monsterlijke gevoel dat langs binnenin zijn weg zoekt door mijn hele lichaam. De krampachtige bibber, het begin van de moeilijke praat- en denkmomenten en die vervloekte vermoeidheid. Gelukkig weet ik ondertussen al dat ik dan onmiddellijk moet ingrijpen dus bouw grote rustpauzes in. Wanneer ik mijn bed inkruip voelt het alsof de zwaartekracht op z’n minst is verdubbeld en word ik letterlijk in mijn matras gezogen, zo moe.

Mijn batterij staat duidelijk terug op haar minimum. Wat zou het toch handig zijn om een ingebouwd alarmsysteem te hebben dat op het eind van iedere dag aangeeft wat ik nog mag benutten of wanneer de teller vol is…Op voorhand inschatten wat wel en niet, is zo moeilijk…het moment dat je geniet je activiteiten te moeten staken voelt niet natuurlijk…

Ondertussen zijn we een paar weken verder en ben ik er terug bovenop. Deze keer zonder medicatie wat ik al een hele vooruitgang vind. Ik bouw nog steeds op tijd en stond wat rust in en voel dat het goed is…

Anekdote : Op de luchthaven ga ik even de toiletfaciliteiten bezoeken. Wanneer de handdroger die naast de lavabo’s hangt maar niet werkt tikt een dame me vriendelijk op de rug om me mee te delen dat ik al de hele tijd aan een, stuk dus zwart, digitaal reclamebord sta te prutsen. Glimlachend maakt ze me duidelijk dat de doekjes een beetje verderop hangen…

Met dit voorval vrees ik al voor de rest van de reis. Maar alles verloopt, op een stootje hier en daar na, verrassend vlot. Ik help zelfs een goeie 80-er, die aan het tweedelig trapje in het restaurant staat. Met een bord in de ene hand én zijn wandelstok in de andere, overpeinzend hoe hij nu die leuning moet vastnemen, haal ik hem uit zijn dilemma door zijn bord over te nemen en te vragen waar hij graag gaat zitten. De rest van de week krijg ik een brede glimlach bij iedere ontmoeting. Mijn man zegt nog even : ‘een geluk dat hij je niet kent want anders had hij nooit zijn bord aan je toevertrouwd’.

nog eentje : Het buffet werd steeds heel mooi opgesteld en we gingen iedere keer eerst even een kijkje nemen waarbij mijn man alles benoemde van de hoofdgerechten. Het slabuffet varieerde minder dus daar trok ik wel mijn plan mee en onder het moto : ik lust wel alles nam ik dan een paar schepjes. Er stond heel regelmatig een schotel met stukjes geroosterde paprika, iets waar ik dol op ben. Dus nam me een beetje op mijn bord. Toen de eerste hap naar binnen ging vond ik de paprika wel heel verdacht op rode biet lijken waarschijnlijk het enige waar ik niet zo gek op ben...Toch was deze zo goed klaargemaakt dat ik me zelfs een tweede portie ging opscheppen. Nooit te oud om smaken te leren aanvaarden dus.

Mijn facebookpagina : hogemyopie

De besloten groep : oogvereniging hoge myopie.

De groep doet het ondertussen zo goed. Zoveel mensen vinden hun weg ernaartoe en vinden er antwoorden, troost en ervaringen. Ik wil langs deze weg Gerlof nog eens heel hard bedanken voor zijn enorme inzet voor 'hoge myopie'. Samen met de oogvereniging (en een paar extra vrijwilligers uit de groep) werd al heel wat bereikt en werd 'hoge myopie' op de kaart gezet!

Website : www.hogemyopie.nl