90. Yes, I did it! Grenzen verleggen 'dankzij' corona.

We zitten ondertussen aan onze tweede lockdown. De tijd doorbrengen ziet er nu anders uit dan in het voorjaar wanneer het prachtig weer was met warme temperaturen. De tuin ligt er winterklaar bij en vertoont voorlopig nog enkel wat groen. De tijd van de kleurrijke bloemen is voorbij, er heerst rust en geduldig wachten op nieuw leven in de tuin. De vissen schuilen dieper in de vijver en komen nog amper boven om hun toegegooide eten te verorberen. Er zijn alweer reeds 15 dagen voorbij sinds ik het huis verliet. 

Het weegt meer dan de eerste keer en ik besluit dat ik er iets moet aan doen. We wonen eigenlijk heel rustig, Drie woonwijken grenzen aan elkaar en worden verbonden met steegjes. De voetpaden worden gescheiden van de rijweg door een stuk gras of een haag waar af en toe een plaatsje wordt gelaten om over te steken naar een volgend voetpad. Eigenlijk best veilig en toch durf ik het al jaren niet meer aan om alleen een wandeling te maken. Maar nu staat mijn besluit vast. Ik schakel mijn man in om samen met me een veilige route uit te stippelen, samen gaan we op pad.  We verkennen waar stukken minder goed liggen en wat de veiligste manier is om de straat over te steken waar nodig. met ons tweetjes gaat het vlotjes. We genieten van de gezellige wandeling. Hierdoor voel ik me gesterkt om deze de volgende dag volledig alleen te doen. 

De zon schijnt en er waait een goeie bries maar het voelt aangenaam. Met enige stress trek ik mijn wandelschoenen aan en neem de herkenningsstok die al een tijdje ongebruikt in de kast ligt. Ik besluit hem gewoon opgevouwen in de hand te dragen. Zodat mensen niet de indruk krijgen dat ik dronken of stoned mijn weg zoek maar toch begrijpen dat het probleem bij mijn zicht ligt. Een duidelijkere manier is om de stok uit te plooien, het oorspronkelijke doel van deze stok, maar dit is al een eerste grote stap. De eerste twee straten rondom ons huis zijn me wel heel bekend dus daar loopt het vlot en ik voel de trots opborrelen. 

Al snel bevind ik me op ongekend terrein, maar weet dat ik er veilig ben. Toch is het heel confronterend. Het kleine gezichtsveld maakt dat ik me vooral focus voor me en niet echt kan genieten van de omgeving. De zon op mijn hoofd verblindt mijn oog en zorgt ervoor dat mijn, in schaduw gehulde, voeten verder stappen in het onbekende. Volledig blind stap ik door, wetend dat het veilig is want ik was gisteren ook hier. Mijn tocht gaat door maar de trots heeft ondertussen wel plaats gemaakt voor confrontatie. Ik neem nog even een haag mee op mijn wandelroute. Mis eveneens nog een steegje waardoor ik op een andere, wel bekende, plaats uitkom dan initieel de bedoeling was. 

Het laatste stuk volg ik de zwarte schaduw voor en onder mijn voeten, stappend op goed geluk. Het voelt vreemd aan. Ik vind het laatste onverharde steegje en trap voluit in de drassige modder die voor me verborgen bleef. De opgeplooide stok in mijn hand wordt fijngeknepen. Nog één straat en ik ben thuis. Terug op bekende bodem en daar komen de tranen. Tranen van confrontatie maar ook tranen van immense trots. Mijn besluit staat vast, morgen ga ik terug want oefening baart kunst!

Mijn facebookpagina : hogemyopie

De besloten groep : oogvereniging hoge myopie.

Website : www.hogemyopie.nl