Mag het een beetje meer zijn: 92. Maculadegeneratie : van rechte horizonten naar woeste golven met donkere ondergaande zon.

Net op tijd, denk ik dan. Net op tijd zijn onze verbeteringswerken aan het interieur in orde. Al had ik er bijna nog wat extra vooropgesteld. Meer bepaald toen ik i.p.v. door het raam te kijken even het raam zelf inspecteerde, om specifieker te zijn, de koperen verdeelstaafjes die zich tussen het glas bevinden. Oh nee, dacht ik. Ook die zijn aan vervanging toe. Ze hangen er wat slapjes bij. Misschien door de extreme warmte dit jaar? Wanneer ik mijn man op de hoogte breng zegt hij verontwaardigd dat er helemaal niks verkeerd is met de baren…Vreemd, zijn die mooi recht? Ja, zoals ze horen te zijn. Op dat moment denk ik ook aan onze vloer, hoe ik me de laatste tijd afvraag of de tegels zo hard waren afgerond dat de voegen zich door de woonkamer kronkelen als kabbelende beekjes…én dan pas dringt het tot me door. Het ligt niet aan het huis maar wel aan mijn oog!

Zoals jullie ondertussen al weten komt hoge myopie niet alleen. Door de jaren heen ontwikkelen zich nog andere oogziekten die het zicht bedreigen. Glaucoom maar evenzeer atrofie (zwaktes in het netvlies) zorgen er al voor dat een deel van mijn zicht is verdwenen en steeds meer op een tunnel gaat lijken. Regelmatig kijk ik ook even vanonder mijn ooglap vandaan om het zicht te controleren. Daar heb ik reeds een 15 jaar maculadegeneratie. Na mijn cataractoperatie kwam er weliswaar terug een beeld, al is dat vergroot en zwaar vervormd waardoor mijn hersenen de twee beelden (rechts en links) niet kunnen samenbrengen. De kleuren waren toen wel helderder dan mijn goede rechteroog. De laatste tijd merk ik dat die eveneens vervagen. Meer zelfs, er komt een gele, grauwe grote vlek in mijn centrale zicht, een vlek die als een donkere zon me het zicht op de wereld ontneemt. Net zoals mijn linkeroog krijgt nu ook rechts last van extreme veroudering van mijn macula (de plaats waar het beeld wordt gevormd). Al is het een pak van mijn hart dat niet al onze ramen aan vervanging toe zijn, toch besef ik alweer dat mijn kijk op de wereld er terug een beetje anders zal uitzien.

Plots valt het me overal op. Onze binnenmuur, die bestaat uit gevelsteen, lijkt wel door een dronken aannemer opgetrokken. Zowel de stenen als de voegen lopen, golvend, op en neer. Tekst loopt kronkelend over mijn scherm. Wanneer we gaan wandelen denk ik dat niet de meest professionele aannemers de betonklinkers voor garages hebben gelegd. Het leidt er wel toe dat ik me enorm focus op heel wat dingen en twijfel of ze wel juist staan of het nu aan mijn oog ligt. TV-programma’s ondergaan hetzelfde lot, zo lijkt het alsof de blokjes in de puzzelronde (Slimste mens) lukraak op het scherm zijn gegooid zonder enig besef van lijnen, kolommen en rechte hoeken. (Deze is sowieso al mijn minst favoriete ronde van ons geliefde programma, aangezien de puzzel meestal door de kandidaten is opgelost alvorens ik het eerste vakje kan ontcijferen.)

Gelukkig is de toestand nog niet zo extreem als in mijn linkeroog. Daar is het beeld zo vervormd dat, wanneer ik (langer dan een minuut) door dat oog probeer te kijken, de inhoud van mijn maag moeite heeft om op zijn plaats te blijven. Ik veronderstel dat dit door het wisselend kijken met rechts en links mijn hersenen in een moeilijke situatie brengt. Ik hoop dan ook, dat de tijdsspanne waarop rechts dezelfde zware kronkels gaat vertonen, lang genoeg is zodat mijn hersenen de tijd krijgen zich rustig aan te passen aan de nieuwe vreemde situatie. Het wordt alvast een race tussen de combinatie van atrofie en glaucoom (die ervoor zorgen dat het zicht inkrimpt) en de veroudering van mijn macula (die mijn centrale zicht aanpakt). Dan mag ik hopen dat het netvlies de race niet vroegtijdig beëindigt door ergens los te laten of te scheuren doordat het uiterste van zijn veerkracht wordt geëist. Een kwestie van wat spanning in het leven te houden.

Ik neem via mail contact op met de oogarts en geef mijn opmerkingen door met de vermelding dat ik ervan uitga dat het ‘gewoon’ mijn gele vlek is die nog meer slijtage vertoont. Aangezien ik geen pijn of druk ervaar ga ik er niet vanuit dat het zou kunnen wijzen op vocht achter het netvlies. De gezichtsscherpte is niet verder aangetast, wat bij vocht wel een gevolg is. Met als extra vermelding dat ik het verder ‘in de gaten’ hou. Blijkbaar is de oogarts het met me eens en wordt mijn geplande afspraak in februari als eerstvolgende behouden.

Anekdote : Als laatste aanpassing wordt onze 23 jaar oude keukenkraan vervangen. Samen met onze jongste zoon besluit ik het ‘projectje’ aan te gaan. Het verwijderen van de oude kraan is niet eenvoudig aangezien de aansluiting onderaan de spoelbak, achteraan in de kast, hoog verscholen achter de afvoerbuizen, zit. Onze zoon met zijn 14/10 zicht kan het systeem maar niet uitdokteren dus voel ik even hoe het daar in elkaar zit. En ja hoor, ik voel de twee buisjes, warm- en koudwatertoevoer én een extra schroef, daarover een lange moer die ervoor zorgt dat de kraan niet van het aanrecht duikelt. Terug aan zoonlief. De juiste moersleutel wordt op gevoel uitgezocht maar door de beperkte ruimte is dit moeilijk te bepalen dus neem ik nog even over en ontdek dat een 15 veel te groot is en een 13, mijn inziens, beter zou passen. Mijn trots krijgt een boost wanneer ik de lange moer losdraai van de met draad getrokken staaf. Blijkbaar kan je met 14/10 zichtogen niet in bochtjes kijken wat met ‘kijken via je vingers’ wel perfect blijkt te lukken. De rest van het project laat ik wel graag aan hem over. Op de niet zo duidelijke tekening van de installatie van de nieuwe kraan is het wel handiger om een verschil van twee identiek lijkende ringen te kunnen onderscheiden met een 14/10 zicht. De juiste positie van die twee bepaalt namelijk of de kraan goed vastzit of wankelend op haar sokkel staat. (het zicht van onze zoon is nooit echt extra getest maar aangezien de scherpte ervan voor mij zo extreem toont noem ik het altijd 14/10 zicht, volgens mij kan hij concurreren met de ogen van een arend.)

Eten, nog steeds één van de grootste geneugten des levens. Wanneer mijn man het net door mij bereide eten op tafel zet en het deksel van de kom haalt, hoor ik een ongekende opmerking ‘is het de bedoeling dat we dit opeten’. Met heel wat verontwaardiging in mijn stem vraag ik wat er aan de hand is en ga even checken. Tot mijn grote verbazing ligt bovenop de groenten een stuk keukenpapier. Tot op de dag van vandaag blijft het een raadsel hoe dat in de kom terechtkwam…

Met deze amslertest kan je zelf nakijken (door één oog kijkend) of er sprake is van maculadegeneratie. Wanneer je je concentreert op het puntje in het midden moeten de lijnen eromheen mooi recht lopen. Bij beeldvervorming kan je beter de oogarts contacteren.