40. Een tweede cortisonespuit

We zijn terug op weg naar het oogcentrum. De brilsterkte wordt bepaald en is inderdaad nog een extra +1.50D (dus een +0.50 teruggewonnen) bovenop mijn bril zoals ik alweer goed had ingeschat (zie nummer : 37. Vijftig tinten grijs). Misschien moet ik dringend op de Lotto gaan spelen, de meer dan 40 jaar persoonlijke ervaring is natuurlijk ook niet niks. De oogdruk staat goed, 14. 

Ok, de tweede cortisonespuit. Ik ben eigenlijk wel heel rustig deze keer, toch is het anders dan de eerste spuit. Een eerste poging om te prikken lukt niet. Waarschijnlijk dicht tegen de plaats die vorige keer werd aangeprikt en dat is blijkbaar niet zo evident. Dan even aan de microscoop gaan zitten met kin- en voorhoofdsteun. Een venijnige prik laat zich goed voelen. Wat een verschil met de eerste keer. Het oog begint direct te tranen. Ik heb het ook moeilijker om me te focussen op iets, waardoor mijn oog beweegt, wat het natuurlijk ook niet makkelijk maakt om de spuit te zetten. De verpleegster zegt achteraf dat het een verschil uitmaakt waar juist in het oog geprikt wordt. Wanneer het juist op een zenuw is dat het inderdaad heel gevoelig kan zijn. Ze dept mijn tranende oog. Terug een compresje op en het is alweer achter de rug. Hopelijk doet de medicatie nog een beetje zijn best. Binnen een goeie twee weken terug op controle en dan ook een nieuwe OCT scan.

’s Avonds heb ik nu minder last van het tranen (t.o.v. de eerste spuit), ik voel het oog nu wel meer.

Wanneer ik, in het donker, van de living naar de keuken ga schijnt het licht van het grote computerscherm in het keukenraam daartegenover. Mijn linkeroog neemt volledig over en ik heb totaal geen controle over mijn rechteroog. Zelfs wanneer ik echt mijn best doe om erdoor te kijken, lukt dat niet. Een beetje uit verbazing lijk ik niet de reflex te hebben om links dicht te knijpen. Wanneer ik vlug het licht aansteek neemt rechts gelukkig terug over. Alweer een vreemd gevoel. Mijn normale reflex, wanneer dit anders gebeurt, is dat ik vlug mijn linkeroog dichtknijp zodat rechts automatisch terug moet overnemen.

Op tijd in bed. De volgende dag voel ik de pijnlijke druk toch nog in het oog maar het tranen is veel minder dan de eerste keer. De daaropvolgende dagen zijn eigenlijk heel rustig. Ik heb weinig last van het product dat zijn weg zoekt in mijn oog. Ook de druk lijkt deze keer ok te blijven, geen gevoel van een veel te hard opgeblazen ballon. Zo zie je maar net dezelfde behandeling bij dezelfde arts en toch een heel verschil in ervaring. Toen de eerste spuit werd gegeven was het oog er ook nog slechter aan toe waardoor dit misschien een andere reactie gaf.

14 dagen gaan voorbij en ik merk eigenlijk weinig verandering. Een heel klein beetje heb ik de indruk dat het zicht toch wat beter is maar het is miniem.

Bij de volgende controle blijkt er 0.25D terug herwonnen te zijn, ik haal weer mijn kronkelende 3.5/10. Er wordt een OCT scan genomen en vergeleken met de vorige scans. De oogarts laat me zien hoe mijn netvlies een diep dal (een soort kom) vormt door de druif of stafyloom (de uitstulping) achteraan mijn oog. De foto is niet echt van heel goede kwaliteit (door de toestand van mijn oog) maar hij laat me, vergelijkend, zien dat het vocht is verdwenen alsook de verdikking in het netvlies. Ik vind het heerlijk dat hij zoveel uitleg geeft en neem deze gretig in me op. Hoe wonderlijk allemaal.

De voorziene (volgens hem want ik was daar nog niet van op de hoogte) extra inspuiting binnenin het oog wordt dus niet gegeven. Het wil wel zeggen dat de extra rest (bovenop mijn huidige bril), van nu nog +1.25 dioptrie, waarschijnlijk een blijvertje zal zijn. Toch kon ongeveer een extra +4.00 dioptrie teruggedrongen worden. De ‘gouddruppeltjes’ moet ik nog twee maand verder druppelen samen met de nieuwe medicatie voor de oogdruk. Deze medicatie voor de oogdruk is niet zo zwaar als degene die ik ervoor druppelde maar hiermee zou de kans op vocht achter het netvlies kleiner zijn. Het is wat kiezen tussen het risico op verhoogde oogdruk of terug de kans op vocht. Momenteel is de druk 15, wat goed is. Na twee maanden wordt er opnieuw geëvalueerd.

Ik zeg hem nog eens dat het kijken met de twee ogen open toch wel moeilijk is, het linkeroog uitsluiten is een hele karwei en dikwijls zelfs onmogelijk. Met dit mooie weer is fleurige kledij in trek en nu is kleur toch wel iets waar ‘links’, net als ik, gek op is. Wanneer meerdere mensen naast elkaar zitten of staan kiest links er dan ook altijd de rechtse uit omdat die nu juist een kleurrijk t-shirt aanheeft of net iets meer beweegt dan de persoon links ervan waar ik een gesprek probeer mee te voeren. Soms beginnen mijn ogen zelfs te flippen, ik hoop dat dat niet zo duidelijk is voor de mensen waar ik mee praat want het voelt in ieder geval heel vreemd aan. Zelfs toen mijn man mij vorige week iets wou laten zien gaf hij de opmerking dat ik niet naar zijn hand moest kijken maar wel de binnenkant van de  grote soeplepel die er 25cm verder uitstak. Van hem had ik nu eerlijk gezegd wel verwacht dat hij al gewoon was aan mijn vreemde manier van kijken. 

De oogarts geeft nog eens mee dat er eventueel een kunstiris kan ingeplant worden (om de pupil te verkleinen) maar aangezien nu gebleken is dat het oog heel gevoelig is voor vochtophoping dat dit misschien niet meer zo vanzelfsprekend is. Het geeft namelijk ook een direct gevolg voor het, al zo zwakke, netvlies dat nog een extra druk ervaart door het vocht dat zich eronder bevindt. Het zou dan ook al om een vierde operatie in het oog gaan en zijn enthousiasme lijkt een heel stuk geslonken ten opzichte van een paar maand terug. Volgens hem kunnen we beter 6 tot 12 maand wachten en dan nog eens overwegen of dat een goeie keuze zou zijn. Misschien vindt mijn brein tegen die tijd toch een remedie om links om de tuin te leiden. Ik kan ook nog altijd een ‘piratenlook’ introduceren natuurlijk. Design ooglapjes, misschien moet ik daar toch eens goed over nadenken.

Dit was mijn 10^e oogartsbezoek dit jaar, gelukkig mag ik nu 2 maandjes rusten.

Beschrijving die ik vond over Maculadegeneratie : Klachten van vervormd zien :

‘Soms is vervorming van het beeld het eerste dat men bemerkt. Lijnen lopen niet meer recht, maar hebben een vreemde kronkel of een uitbochting. Men ziet bijvoorbeeld een deuk of een hobbel in een deurstijl of lantaarnpaal. Of men ziet ‘verwrongen’ gezichten. In een verder gevorderd stadium ziet men de wereld als in een soort lachspiegel.’ 

Ja, die lachspiegel is echt een mooie beschrijving!

Anekdote : Een rustig weertje en ik zit op mijn hurken aan de rand van de vijver onze vissen, die sierlijk voor mijn neus voorbij zweven, te bewonderen. Eerlijk gezegd komen ze gewoon naar de rand omdat ze denken dat ze alweer te eten krijgen. Onze poes komt ook even wat aandacht vragen en wrijft zachtjes tegen me aan. Na een tijdje vindt hij dat er nu wel genoeg aandacht naar de vissen gaat en geeft me een flinke kopstoot tegen mijn kont! Gelukkig kan ik nog net mijn evenwicht terugvinden en kan zo nog juist vermijden dat ik de vissen van wel héél dichtbij zie. Een dikke knuffel gepaard gaand met veel gespin (van de poes wel te verstaan) en de aandachtszoeker is alweer tevreden.

Mijn facebookpagina : HogeMyopie :