Een bundeling van mijn anekdotes over de blog heen :
De verdwenen lenzen (gelukkig hield ik steeds een paar
oude lenzen als reserve)
Op vakantie kwam een reisgenoot met zijn hand tegen mijn hoofd en
floep mijn lens was weg. Rustig blijven zitten en iedereen met de handen op de
grond maar de lens was nergens te bespeuren. Een hele tijd later roept mijn zus
plots : “Blijf stilzitten”. Het kleine ding lag te schitteren op de broek van
de jongen, probleem opgelost.
Ik mocht de eerste keer op speelpleinwerking en bij het dansen
mocht ik met de leider van de groep dansen, zo fier als een gieter. Het fluitje
dat rond zijn hals hing vloog de lucht in, recht in mijn oog. Lens weg. Een
paar scherven later vonden we ze terug.
Op schoolreis naar Londen was het alweer zover. De begeleidende
leerkracht vond het niet de moeite om het kleine ding te gaan zoeken maar dat
was buiten één van mijn vriendinnen gerekend. Na een heel pleidooi zat iedereen
op Piccadilly Circus op handen en knieën te zoeken, tevergeefs. Maar wat een
zalig gevoel had me dat gegeven!
Tijdens één van mijn laatste autoritten zette ik mijn schoonmoeder aan huis af. Ze merkte op dat ze dezelfde week haar gordijn vooraan ging veranderen want dat deze plots vol gaten zat. Toen ik haar geruststellend aangaf dat ik dat toch niet zag, daalde plots haar veiligheidsgevoel bij mij in de wagen tot onder nul.
Tijdens één van mijn laatste autoritten zette ik mijn schoonmoeder aan huis af. Ze merkte op dat ze dezelfde week haar gordijn vooraan ging veranderen want dat deze plots vol gaten zat. Toen ik haar geruststellend aangaf dat ik dat toch niet zag, daalde plots haar veiligheidsgevoel bij mij in de wagen tot onder nul.
Ik heb sindsdien ook een sprekende keuken- en personenweegschaal.
De voornaamste beweegreden tot deze aankoop was de bloem in mijn haar en mijn
man steeds te moeten vragen wat mijn gewicht was. Nu wordt mijn gewicht
weliswaar aan de hele bovenverdieping meegedeeld.
Na 15 jaar trouwe dienst besloot de personenweegschaal er de brui
aan te geven. We kochten een nieuwe via een internetsite die vier talen sprak
(knappe kop) maar algauw bleek dat ze een voorkeur had voor Duits. Het was
zelfs niet nodig om er op te gaan staan en op de meest verrassende momenten
hoorde je een ‘Bis Bald’ uit de badkamer weerklinken. Ik moet zeggen dat het
vooral ’s nachts toch een beetje ‘creepy’ was. Er werd door de fabrikant nog
een poging ondernomen om haar op andere gedachten te brengen maar het bleek een
volharder. Er werd een vervanger opgestuurd, deze doet het tot nu toe perfect!
Ik had ook een loepe-scherm
om voor TV te plaatsen. Een groot blauw gedrocht waar je met de hele familie
recht voor moest zitten om een ‘duidelijk’ en vooral blauw beeld te krijgen. Dit
ding kon je in- en uitschuiven. Op een zomermorgen was door de inval van de zon
het plastiek rond het TV-scherm een heel stuk gesmolten doordat het
voorzetscherm ’s avonds niet was ingeschoven. Op dat moment werden de plasma
TV’s geïntroduceerd en besloten we dat het beter was om zo’n 42 inch aan te
schaffen. Dit tot grote vreugde van de rest van de familie. Onlangs schakelden
we over naar een 55 inch.
Die kettinkjes waaraan je bril bengelt begeven het op het meest
onwaarschijnlijke moment. Een voorbeeldje : Zo waren we gezellig met vrienden
en de kinderen een wandeling gaan maken in een graanlabyrint, per twee zodat we
elkaar niet voor de voeten liepen en het ook wat spannend te houden. Wanneer we
na een goed uurtje uitbundig het einde bereikten viel me op dat mijn
‘bengelende ding’ niet meer hing te bengelen maar verdwenen was. Dus mooi
blijven staan aan de uitgang en de andere 10 lieve mensen terug het labyrint
in, ieder steegje bestuderend. Toen Dirk een schitterende paarse bloem in het
midden van het wandelpad zag prijken dacht hij : hier is ze door de knieën
gegaan om dit van dichtbij te bewonderen mét haar leesbrilletje en ja daar lag
hij in de modder met de oortjes omhoog aan een afgebroken ketting te wachten op
zijn reddende engel. Zalig om te beseffen hoe goed je vrienden je kennen.
Ik maakte ooit een taart versierd met prachtige passiebloemen.
Toen ik de taart op tafel zette griste mijn zus de bloemen van de taart. Toen
ik wat verontwaardigd opkeek fluisterde ze me toe dat ook daar weer extra
proteïnen en eiwitten met heel veel pootjes opzaten.
Bij een ander bezoek van haar zaten we gezellig samen aan de
keukentafel te eten. Toen nam ik een kommetje aardappelen met mayonaise en
schraapte die uit de kom op mijn bord, geconcentreerd op mijn bord kijkend.
Wanneer het plots wel heel stil werd en ik verschillende blikken naar me voelde
staren keek ik mijn zus aan. Haar verbaasde gezicht staarde naar mijn bord.
Toen ik die volgde zag ik een toren aardappelen op tafel liggen en een beetje
op mijn bord. Ik vond het al vreemd dat mijn bordje maar niet vol geraakte.
De soep kan nog andere ingrediënten bevatten. Zo zat er plots een
stukje van een plastic sluiting in… Nog vreemder was het filtertje van de
keukenkraan. Het kookte mooi los zodat iedereen een leuke verrassing in zijn
kop kreeg. Blijkbaar bevat dat dingetje drie zeefjes, zeker één rubber
ringetje, een groen stuk plastiek en dan het omhulsel. Een mooie manier om
dingen te analyseren, lekker zijn ze daarentegen niet echt.
De kinderen hadden de gewoonte om na het thuiskomen van school,
bij regenweer, hun jassen en mutsen op de grond te leggen om te drogen
(vloerverwarming). Nu had de jongste een ‘berenmuts’ die toch wel heel hard
leek op onze toenmalige poes. Wanneer ik op een avond zijn jas en ‘muts’ van de
grond wou rapen weerklonk een opmerkelijke miauw waarbij de ‘muts’ het plots op
een lopen zette.
Poezen houden van warmte, door de vloerverwarming is de living en
keuken één paradijs voor hem. Jammer genoeg valt zijn paradijselijk gebied ook
samen met het gebied waar ik af en toe eens moet passeren. Bij een onverwacht
contact tussen ons, dat meestal wordt vervolgd door heel wat gegil, laat hij
zien hoe hard hij eigenlijk wel kan lopen en flitst dan ook regelrecht zijn
luikje uit.
Een voordeel is dat ik mijn panische angst voor spinnen overwon
aangezien ik de beestjes niet direct meer zie zitten. Waar ik me nog steeds
vragen bij stel is het feit dat de Sint vroeger ieder jaar een zak lekkers in
de living kwam gooien en ik verzot was op de marsepeinen bolletjes. Hoeveel zouden
er echt van marsepein geweest zijn?
Toen er bij een familiefeest een afhaalmenu besteld was werd het
voorgerecht op tafel geserveerd terwijl ik even een bezoek aan het toilet
bracht. De tafel stond mooi gedekt toen ik terugkwam en iedereen klaar zat om
de inhoud van het bord aan te vallen. Toen ik rustig mijn brilwissel uitvoerde
en mes en vork nam voelde ik een lichte weerstand bij het prikken van mijn
vlees. Ik voelde de glimlachende gezichten op me gericht. Mijn zus schoot me,
al wat schuldig voelend, te hulp om de plastiekfolie van mijn bord te
verwijderen. Van je familie moet je het hebben!
Op een wel heel warme dag had ik een zalig plekje gevonden in de
schaduw naast de vijver om rustig een boek te lezen. De bel gaat en ik laat
even onze jongste zoon binnen die thuiskomt van school. Na een tijdje nestel ik me
terug op mijn stoel waar mijn boek lijkt verdwenen te zijn of toch niet? Hij
hangt half in de vijver en half op de rand...Gelukkig zijn de bolletjes niet
plat want anders kan de ‘Millennium trilogie’ plots een heel ander verhaal
worden. Ik laat hem dan maar even drogen in de zon dus even technisch
‘leesloos’.
Mijn facebookpagina : hogemyopie
SAMENKOMST HOGE MYOPIE :
Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan?
SAMENKOMST HOGE MYOPIE :
Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan?