53. Ooghumor : Anekdotes uit het leven gegrepen

Een bundeling van mijn anekdotes over de blog heen :

De verdwenen lenzen (gelukkig hield ik steeds een paar oude lenzen als reserve)

Op vakantie kwam een reisgenoot met zijn hand tegen mijn hoofd en floep mijn lens was weg. Rustig blijven zitten en iedereen met de handen op de grond maar de lens was nergens te bespeuren. Een hele tijd later roept mijn zus plots : “Blijf stilzitten”. Het kleine ding lag te schitteren op de broek van de jongen, probleem opgelost.

Ik mocht de eerste keer op speelpleinwerking en bij het dansen mocht ik met de leider van de groep dansen, zo fier als een gieter. Het fluitje dat rond zijn hals hing vloog de lucht in, recht in mijn oog. Lens weg. Een paar scherven later vonden we ze terug.

Op schoolreis naar Londen was het alweer zover. De begeleidende leerkracht vond het niet de moeite om het kleine ding te gaan zoeken maar dat was buiten één van mijn vriendinnen gerekend. Na een heel pleidooi zat iedereen op Piccadilly Circus op handen en knieën te zoeken, tevergeefs. Maar wat een zalig gevoel had me dat gegeven!

Tijdens één van mijn laatste autoritten zette ik mijn schoonmoeder aan huis af. Ze merkte op dat ze dezelfde week haar gordijn vooraan ging veranderen want dat deze plots vol gaten zat. Toen ik haar geruststellend aangaf dat ik dat toch niet zag, daalde plots haar veiligheidsgevoel bij mij in de wagen tot onder nul.

Ik heb sindsdien ook een sprekende keuken- en personenweegschaal. De voornaamste beweegreden tot deze aankoop was de bloem in mijn haar en mijn man steeds te moeten vragen wat mijn gewicht was. Nu wordt mijn gewicht weliswaar aan de hele bovenverdieping meegedeeld.

Na 15 jaar trouwe dienst besloot de personenweegschaal er de brui aan te geven. We kochten een nieuwe via een internetsite die vier talen sprak (knappe kop) maar algauw bleek dat ze een voorkeur had voor Duits. Het was zelfs niet nodig om er op te gaan staan en op de meest verrassende momenten hoorde je een ‘Bis Bald’ uit de badkamer weerklinken. Ik moet zeggen dat het vooral ’s nachts toch een beetje ‘creepy’ was. Er werd door de fabrikant nog een poging ondernomen om haar op andere gedachten te brengen maar het bleek een volharder. Er werd een vervanger opgestuurd, deze doet het tot nu toe perfect!

Ik had ook  een loepe-scherm om voor TV te plaatsen. Een groot blauw gedrocht waar je met de hele familie recht voor moest zitten om een ‘duidelijk’ en vooral blauw beeld te krijgen. Dit ding kon je in- en uitschuiven. Op een zomermorgen was door de inval van de zon het plastiek rond het TV-scherm een heel stuk gesmolten doordat het voorzetscherm ’s avonds niet was ingeschoven. Op dat moment werden de plasma TV’s geïntroduceerd en besloten we dat het beter was om zo’n 42 inch aan te schaffen. Dit tot grote vreugde van de rest van de familie. Onlangs schakelden we over naar een 55 inch.

Die kettinkjes waaraan je bril bengelt begeven het op het meest onwaarschijnlijke moment. Een voorbeeldje : Zo waren we gezellig met vrienden en de kinderen een wandeling gaan maken in een graanlabyrint, per twee zodat we elkaar niet voor de voeten liepen en het ook wat spannend te houden. Wanneer we na een goed uurtje uitbundig het einde bereikten viel me op dat mijn ‘bengelende ding’ niet meer hing te bengelen maar verdwenen was. Dus mooi blijven staan aan de uitgang en de andere 10 lieve mensen terug het labyrint in, ieder steegje bestuderend. Toen Dirk een schitterende paarse bloem in het midden van het wandelpad zag prijken dacht hij : hier is ze door de knieën gegaan om dit van dichtbij te bewonderen mét haar leesbrilletje en ja daar lag hij in de modder met de oortjes omhoog aan een afgebroken ketting te wachten op zijn reddende engel. Zalig om te beseffen hoe goed je vrienden je kennen.

Ik maakte ooit een taart versierd met prachtige passiebloemen. Toen ik de taart op tafel zette griste mijn zus de bloemen van de taart. Toen ik wat verontwaardigd opkeek fluisterde ze me toe dat ook daar weer extra proteïnen en eiwitten met heel veel pootjes opzaten.

Bij een ander bezoek van haar zaten we gezellig samen aan de keukentafel te eten. Toen nam ik een kommetje aardappelen met mayonaise en schraapte die uit de kom op mijn bord, geconcentreerd op mijn bord kijkend. Wanneer het plots wel heel stil werd en ik verschillende blikken naar me voelde staren keek ik mijn zus aan. Haar verbaasde gezicht staarde naar mijn bord. Toen ik die volgde zag ik een toren aardappelen op tafel liggen en een beetje op mijn bord. Ik vond het al vreemd dat mijn bordje maar niet vol geraakte.

De soep kan nog andere ingrediënten bevatten. Zo zat er plots een stukje van een plastic sluiting in… Nog vreemder was het filtertje van de keukenkraan. Het kookte mooi los zodat iedereen een leuke verrassing in zijn kop kreeg. Blijkbaar bevat dat dingetje drie zeefjes, zeker één rubber ringetje, een groen stuk plastiek en dan het omhulsel. Een mooie manier om dingen te analyseren, lekker zijn ze daarentegen niet echt.

De kinderen hadden de gewoonte om na het thuiskomen van school, bij regenweer, hun jassen en mutsen op de grond te leggen om te drogen (vloerverwarming). Nu had de jongste een ‘berenmuts’ die toch wel heel hard leek op onze toenmalige poes. Wanneer ik op een avond zijn jas en ‘muts’ van de grond wou rapen weerklonk een opmerkelijke miauw waarbij de ‘muts’ het plots op een lopen zette.

Poezen houden van warmte, door de vloerverwarming is de living en keuken één paradijs voor hem. Jammer genoeg valt zijn paradijselijk gebied ook samen met het gebied waar ik af en toe eens moet passeren. Bij een onverwacht contact tussen ons, dat meestal wordt vervolgd door heel wat gegil, laat hij zien hoe hard hij eigenlijk wel kan lopen en flitst dan ook regelrecht zijn luikje uit.

Een voordeel is dat ik mijn panische angst voor spinnen overwon aangezien ik de beestjes niet direct meer zie zitten. Waar ik me nog steeds vragen bij stel is het feit dat de Sint vroeger ieder jaar een zak lekkers in de living kwam gooien en ik verzot was op de marsepeinen bolletjes. Hoeveel zouden er echt van marsepein geweest zijn?

Toen er bij een familiefeest een afhaalmenu besteld was werd het voorgerecht op tafel geserveerd terwijl ik even een bezoek aan het toilet bracht. De tafel stond mooi gedekt toen ik terugkwam en iedereen klaar zat om de inhoud van het bord aan te vallen. Toen ik rustig mijn brilwissel uitvoerde en mes en vork nam voelde ik een lichte weerstand bij het prikken van mijn vlees. Ik voelde de glimlachende gezichten op me gericht. Mijn zus schoot me, al wat schuldig voelend, te hulp om de plastiekfolie van mijn bord te verwijderen. Van je familie moet je het hebben!

Op een wel heel warme dag had ik een zalig plekje gevonden in de schaduw naast de vijver om rustig een boek te lezen. De bel gaat en ik laat even onze jongste zoon binnen die thuiskomt van school. Na een tijdje nestel ik me terug op mijn stoel waar mijn boek lijkt verdwenen te zijn of toch niet? Hij hangt half in de vijver en half op de rand...Gelukkig zijn de bolletjes niet plat want anders kan de ‘Millennium trilogie’ plots een heel ander verhaal worden. Ik laat hem dan maar even drogen in de zon dus even technisch ‘leesloos’.

Mijn facebookpagina : hogemyopie

SAMENKOMST HOGE MYOPIE :
Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan?