vrijdag 5 januari 2018

54. Anekdotes uit het leven gegrepen, deel 2



Gezellig bij vrienden op bezoek, zalig op terras. Bij het invallen van de duisternis had ik flink alleen de zetel in de living gevonden. Rustig gaan zitten en relax benen in de zetel om met mijn arm op de leuning een ‘Romeinse’ houding aan te nemen. Toen het parket wel heel dichtbij kwam besefte ik dat...er helemaal geen leuning was. Ik was even vermist om dan tussen de zetels een toereikende hand te krijgen.

Normaal ga ik niet echt alleen de straat op behalve hier naar de tandarts of kiné. Dan ga ik ook te voet en het is hier gewoon de woonwijk door. Nu was ik toch wat laat vertrokken en besloot de fiets van mijn zoon te nemen. Het was een zonnige dag en de zon wierp lange schaduwen van de huizen op de weg, tussen de huizen door kwam ze iedere keer weer piepen. Mijn linkeroog knijp ik automatisch dicht wanneer ik buitenkom als de zon schijnt of de lichtinval te hoog is. (in de zomer draag ik steeds een zonnebril) Omdat mijn rechteroog zich niet op tijd kan aanpassen kan dit ook tot verrassende toestanden leiden. Door het voortdurend afwisselen van zon en schaduw was ik wat in de war. Ik reed dan ook heel traag. Toen ik mijn rechteroog met mijn hand wou afschermen van de zon om zo terug wat overzicht te krijgen ramde ik bijna een geparkeerde wagen, al was het dan wel tegen een slakkengangetje…met knikkende knieën kwam ik bij de tandarts aan. Ik ben in het terugkeren maar flink met de fiets aan de hand te voet naar huis gestapt en besloot de volgende keer te voet te gaan en goed op tijd te vertrekken! 

 
Al een tiental jaar gaan onze reizen door in het gezelschap van onze jeugdvrienden. We zijn met drie gezinnen met elk twee kinderen. Iedereen kan er zijn eigen gang gaan maar toch komt het er meestal op neer dat de hele bende er mee op uittrekt. Zo vonden we het idee om door een kloof te klauteren wel leuk klinken. Er werd toch wel even overlegd want het zou voor mij (alsook voor mijn man) geen gemakkelijke klus worden. Het was niet alleen het ‘zichtprobleem’ maar ook de voeten die als best verdraagbaar schoeisel een paar foam teenslippers uitkozen. Toch was ik wild van het idee. Het avontuurlijke heb ik namelijk van mijn vader geërfd. Er werd beslist om het bij 1/3 van de tocht te houden en daar een aangeduide afslag te nemen omdat het ook belastend zou zijn voor mijn man die me moest begeleiden. Tijdens onze tocht kwamen we een geit tegen die het blijkbaar niet had overleefd en dit met een indringende geur liet weten. Was het nu daardoor dat we onze afslag misten? In ieder geval gingen we zo voor de volle klauter en werden beloond met op het einde een prachtig wit strand en blauwe zee…mijn man hield er wel een paar dagen een pijnlijke schouder aan over maar hé wat een ervaring!


Onze oudste zoon is vertrokken op studiereis naar het verre Amerika dus zoals verwacht wordt van een goede moeder hoort daar die dag de nodige stress bij. Wanneer hij met een ‘yep’ aangeeft dat hij goed is aangekomen ga ik voor een welverdiende  nachtrust naar bed. Nog eerst even de nodige druppels en medicatie. Wanneer ik het kleine pilletje naar mijn mond breng floept het tussen mijn vingers uit. Ik hoor nog een tak tak op de grond en kan dus op zoek. Even nachtkastje aan de kant, onder het bed voelen, …na een goeie 5 minuten is het kleine rotding nog steeds nergens te vinden. Ik besluit dan maar terug naar beneden mijn 5e beste vriend van het huis te gaan halen. Terwijl ik naar de wasplaats stap vertel ik mijn verwonderd opkijkende man, die nog even rustig TV kijkt, waarom ik terug beneden ben. Wanneer ik met de swiffer terug de trap opkom staat hij al bovenaan met de verstekeling tussen zijn vingers. Mondje open en eindelijk rustig naar bed! Slaapwel!


Mijn man heeft altijd gelijk, mijn man heeft altijd gelijk, mijn man heeft altijd gelijk...even onder ‘lichte’ dwang. Toen iets ‘wits’ op tafel lag vroeg hij wie melk had gemorst. Volgens mij was dat helemaal geen melk maar een stuk plastic. Mijn man heeft altijd gelijk …bleek toen ik met mijn vinger eens ging voelen én … in de melk zat te porren. Mijn man heeft altijd gelijk, of toch bijna of soms wel eens. Goh, deze keer dan toch.

Ik hou van de natuur in al zijn pracht en glorie. Op vakantie met onze reeds bekende ‘bende’ stond aan het zwembad een grote cactus met vreemde bollen aan, op de grond lagen wat verwelkte bloemen leken. Toch hadden we geen enkele keer een bloem zien bloeien op de cactus ondanks dat ik iedere dag een kijkje ging nemen. Op de voorlaatste dag stond nog één bol op de cactus en toen kwam het in me op dat deze ’s nachts moesten bloeien en tegen de morgen verwelkten nadat ze hun missie hadden volbracht, éénnachtsbloemen dus. ’s Avonds maakte ik de opmerking en één van mijn vriendinnen ging vlug een kijkje nemen en kwam al lopend terug : “ja, ze staat open”. De hele bende naar het zwembad om, onder de donkere hemel maar gelukkig verlicht met spots, de laatste wondermooie bloeiende bloem waar te nemen…De natuur blijft ons verrassen.

Een late middagzon komt vanachter de wolken die de hele dag de hemel bedekten. Ik besluit nog eens even de tuin in te gaan. Op het terras ligt een hele hoop blaadjes samen gewaaid. Het moment om even van het resultaat van de vriendelijke wind gebruik te maken en alles op te rapen. Wanneer ik me buk valt me plots iets wits op. Geen melk deze keer maar een paar opgevouwen kousjes die aan mijn aandacht moeten ontsnapt zijn toen ik twee dagen geleden rustig de was zat op te vouwen buiten. Die zullen nu wel héél goed verlucht zijn.

Een welgemeende sorry aan de twee personen waar ik, alweer, tegenin ramde in het grootwarenhuis. Ik doe nochtans heel hard mijn best om op te letten. Misschien moet ik toch eens uitkijken of er geen dodehoekspiegels bestaan die je op je schouder kan plaatsen of beter zoals de gopro-camera’s op je hoofd kan vastgespen. Gelukkig neemt mijn man steeds de taak op zich om de winkelkar te besturen anders vielen er waarschijnlijk nog meer slachtoffers. De chips die er op de grond terechtkwamen waren niet mijn fout, het feit dat ze er plots in tientallen kleinere stukjes lagen dan weer wel, sorry daarvoor!

Bij het uitladen van de boodschappen uit de kofferbak waren we vergeten dat er ook nog dingen (droge voeding) op de achterbank waren gelegd. Dus ’s avonds denk ik : ‘ik ga die nog even halen’. Ik neem in de jas van mijn man het zwarte bakje dat de vroegere sleutel vervangt en ga naar de garage. Ik krijg al wat argwaan wanneer de auto geen teken van leven geeft wanneer ik die benader met het ding in mijn hand. (Normaal wordt die dan automatisch ontgrendeld.) Dus bestudeer toch even het zwarte dingetje in mijn hand en merk dan dat het openklapt en niet de zogenaamde autosleutel is maar zijn voorhistorisch gsm’etje dat ik in mijn hand heb. Terug naar de living en ik zeg dan maar, bij het slapengaan, dat de achterbank nog moet leeggemaakt worden…

Op een middag merk ik bij mijn oudste zoon dat er zich een donkerdere vlek onderaan zijn kin bevindt en leg de link met wat hij een paar weken geleden had gezegd : “Ik ga mijn baard laten groeien.” Wanneer ik de opmerking geef zegt hij dat zijn baard al goed aan het groeien is. Ik neem er even mijn leesbril bij maar nee…dus even naar het raam wat extra licht opzoeken… ok, je kan er een baardje in zien maar wanneer hij trots vertelt dat ook op zijn wangen al wat haar staat moet ik toch passen. Aangezien zijn hoofd niet echt tussen mijn leesplateau past zal ik nog maar een paar maandjes geduld oefenen.

Terwijl ik beneden hulp krijg om alles er wat netjes bij te houden, begin ik boven alvast met afstoffen. Ik neem alles van de nachtkastjes en leg het even op bed. ’s Avonds merk ik op dat ik was vergeten om alles terug op mijn nachtkastje te plaatsen. Dus ik neem de kader met onze romantische foto (die 28 jaar geleden door een klasgenoot op studiereis in Londen werd genomen) en zet die terug. Samen met het flesje water, wekkerradio, medicatie en mijn twee flesjes oogdruppels. Of toch niet? Waar zijn die flesjes nu weer gebleven? De zoektocht start op het dekbed, onder het dekbed, naast mijn kussen, tussen mijn matras en het hoofdeinde maar geen flesjes te vinden. Mijn man komt boven en vraagt wat ik nu weer kwijt ben? Euh, is het zo duidelijk? Ook hij is toch een tijdje aan het zoeken en haalt er zelfs de zaklamp bij om even onder het bed te checken. Het komt nog even in me op of die kleine dingen in de stofzuiger zouden passen maar op dat moment zegt hij : “ja, hier.” Tussen het dekbedovertrek en het extra donsdeken dat onze voeten warm houdt. Nog even druppelen en naar bed!

Toekomstmuziek : regelmatig wordt hier toch wel eens goed gelachen met mijn ‘mankementjes’ of liever gezegd de gevolgen ervan. Het moment dat we allemaal samen aan tafel zitten lijkt zich daar uitstekend toe te lenen. Zo ging het nu over onze toekomst en dus ‘Oma Anja’ en de relatie met mijn toekomstige kleinkinderen (hopelijk blijft dit toch nog eventjes toekomstmuziek). Onze jongens (en hun vader) vinden het heel grappig om een extraatje te koppelen aan het woord oma als ze naar mij refereren. Zo vielen de namen : Cyber Oma of Robocop Oma of Terminator Oma al, o.a. verwijzend naar een paar onderdelen die reeds aan vervanging toe waren of in de toekomst daartoe nog in aanmerking lijken te komen.


Het aangeven hoe onze kleinkinderen gaan reageren als ze naar ons toe moeten komen, laat hun creatieve breinen overuren draaien : “Papa, ik ga niet zo graag bij Oma Anja want ze loopt me steeds omver” of “Ok kindjes, neem jullie knie-, elleboogbeschermers en helm,…we gaan naar Oma Anja”, of  “Opaaaa, oma staat daar weer stokstijf te staan!”, “Kindjes, hoe dikwijls heb ik jullie al gezegd : ‘jullie tablets niet op te laden in het stopcontact voor Oma.’”...en zo zijn er nog wel een paar. Een kwestie van de sfeer erin te houden.

eentje uit de oude doos : Zo gingen we met een aantal familieleden op reis. Rustig genieten van het berglandschap op het zomers terras van onze chalet met onze twee jongens (toen 6 en 3 jaar oud) die in het opzetzwembadje zaten te spelen. Mijn zus roept plots : "kom eens kijken wat hier zit." Iedereen schaart zich rond een prachtige smaragdgroene kever. Het beest zit te fonkelen van trots en laat ons genieten van al zijn pracht en glorie. Als moeder, die haar kinderen toch wel diervriendelijk wil opvoeden, zeg ik een paar keer tegen onze jongens dat ze het diertje mooi moeten laten zitten want dat het toch wel een héél bijzondere kever is. Nog even een paar foto’s : goh, wat een prachtig beest. Een paar minuten later is iedereen al terug met zijn eigen interesses bezig en moet ik langs de plek waar de kever zat. Een harde kraak onder mijn schoenzool laat onmiddellijk het schaamrood op mijn wangen verschijnen. Boze blikken komen mijn richting uit… Gelukkig hadden we hem op beeld!


Een rustig weertje en ik zit op mijn hurken aan de rand van de vijver onze vissen, die sierlijk voor mijn neus voorbij zweven, te bewonderen. Eerlijk gezegd komen ze gewoon naar de rand omdat ze denken dat ze alweer te eten krijgen. Onze poes komt ook even wat aandacht vragen en wrijft zachtjes tegen me aan. Na een tijdje vindt hij dat er nu wel genoeg aandacht naar de vissen gaat en geeft me een flinke kopstoot tegen mijn kont! Gelukkig kan ik nog net mijn evenwicht terugvinden en kan zo nog juist vermijden dat ik de vissen van wel héél dichtbij zie. Een dikke knuffel gepaard gaand met veel gespin (van de poes wel te verstaan) en de aandachtszoeker is alweer tevreden.

‘haast en spoed...’ Onze visjes maken een zware medische crisis door en hebben nogal wat ‘verzorging’ nodig. Wanneer ik de schakelaar van de filter terug wil aanzetten loop ik, nogal gehaast, terug de veranda in. De deuren stonden door de verschroeiende hitte de laatste dagen wagenwijd open. Vandaag dus niet…met een harde dreun bots ik met de zijkant van mijn voorhoofd en bril tegen het glas aan. Even een paar seconden bekomen en dan vlug de schakelaar aanleggen. Alweer een blauwe plek, inclusief bobbel, rijker.

Eerste ontmoeting : De ouders van de vriendin van onze oudste zoon kwamen even goeiedag zeggen. Mijn man was nog iets aan het eten voor hij naar de deur liep en had zijn stoel achteruitgeschoven laten staan. Wanneer ik besef dat de mensen reeds in de woonkamer staan kom ik, nogal gehaast, uit de veranda de keuken binnengestapt. In mijn enthousiasme laat ik even mijn concentratie vallen en daar maakt de stoel gretig gebruik van. Na heel wat lawaai ben ik dan maar rustig gaan kennismaken…van een goede eerste indruk gesproken. Ik vraag me wel af wanneer je de mooie blauwe streepjescode op mijn knie zou inscannen of er dan echt ‘een keukenstoel met biezen zitting ‘op de display zou verschijnen.



Mijn facebookpagina : Hoge Myopie 

SAMENKOMST HOGE MYOPIE :

Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten