44. Een verhelderend gesprek

De blog doet het super, ik kan het nog niet geloven hoeveel mensen ik al kon bereiken. Ook het artikel in Mijn gezondheidsgids, de voorstelling in het maandelijks magazine van luisterpuntbibliotheek,  nu de opname in Zienswijs (een luistermagazine voor mensen die op latere leeftijd slechtziend of blind worden), dragen bij aan het succes van de blog. Ik ben vooral ook Kim van Blinden en slechtzienden heel dankbaar om me op weg te helpen om deze informatie te delen. Op mijn facebookpagina : HogeMyopie krijg ik, zowel voor als achter de schermen, ook regelmatig mensen met vragen over behandelingen of ervaringen.

Deze week werd ik wel heel blij verrast toen iemand heel enthousiast heel wat likes ging uitdelen en contact zocht. Het doet me goed om mijn verhaal en ervaringen te kunnen delen maar een gelijkaardig verhaal van iemand anders krijgen had ik alleen maar kunnen hopen.

Zoals ze zelf aangaf was het een plots wegvallen van het ‘Aliëngevoel’ dat zoveel jaren heerste, een vreemde eend in de bijt te zijn. Plots Iemand vinden die volkomen begrijpt wat je meemaakt, wat je ziet, hoe het voelt; soms een zwak triest moment, dan weer euforie omdat één of andere operatie je terug hoop geeft, hoe goed je wel leert relativeren, hilarisch lachen met één of ander wat je nu weer tegenkwam,… We zijn geworden wie we zijn door die tocht en dat is niet altijd negatief. Zo ga je veel meer genieten van kleine dingen in het leven, ook dat viel ons op. Nu zijn er natuurlijk heel wat mensen met oogproblemen maar onze weg ging bijzonder gelijklopend en ook onze myopie staat momenteel op hetzelfde punt.

Beiden als kind heel bijziend. We kregen beiden harde contactlenzen, ik op mijn 7, zij op haar 12^e. Wat opmerkelijk is is toch wel dat de harde lens echt wel een invloed lijkt te hebben. Twee personen zijn nu niet echt een statistisch voorbeeld maar toch had ik op mijn 12^e een sterkte van ongeveer -11 dioptrie terwijl die bij haar al was opgelopen tot -18 dioptrie. Ik las al heel wat tegenstrijdigheden over de invloed van harde lenzen maar dit is toch echt wel een fenomenaal verschil. Het nadeel is dan weer dat wanneer de harde lens niet meer wordt gedragen de voordelen ook verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ook dit is bij ons merkbaar aangezien we nu beiden (ongeveer dezelfde leeftijd) dezelfde sterkte hebben.

Ook werd bij beiden (nadat onze ogen genoeg hadden van de harde lenzen) voorkamerlenzen ingeplant én kregen we reeds te maken met cataract. Met het zwakke netvlies kreeg ik, tot nu toe, enkel een zware verwittiging bij haar liep het jammer genoeg anders. Bij een netvliesloslating in zo’n myoop giga-oog is de kans dat het verkeerd afloopt heel groot. Opmerkelijk allemaal. Niet alleen onze ‘oogloopbaan’ maar ook hoe we ermee omgaan lijkt gelijklopend te zijn. Ook zij is heel positief ingesteld en wat vroeger gênant of triest werd weggemoffeld wordt nu wel eens goed mee gelachen. Een lieve echtgenoot die ons al vele jaren bijstaat in dit avontuur. Wat een verademing om dit alles te horen, eens goed te lachen en op te merken welke trucjes worden gezocht om het leven wat makkelijker te maken.

Nog een gezamenlijk punt is toch wel de vermoeidheid die gepaard gaat met de altijddurende concentratie om door één, ook al kwakkel, oog de wereld te verkennen. Heel lang had ik daar helemaal geen idee van maar sinds een paar jaar is dit meer dan duidelijk, om bij haar dezelfde ervaring te horen is dan ook een opluchting. Ik gaf haar ook de raad, die ik zelf ook kreeg, om per dag echt een paar rustperiodes in te bouwen. Ogen dicht en verstand op nul.

De blauwe plekken, waar er wel altijd eentje van te vinden is, ook dat hebben we blijkbaar gemeen.

Omdat ook zij alweer op een punt staat een heel belangrijke beslissing, in een behandeling, te moeten nemen gaf ik haar de raad om braille te leren. Blijkbaar werd haar aangegeven dat dit een verouderd systeem is, wat ik  toch wel een jammerlijke opmerking vind. Natuurlijk is er de ongelooflijk hoogstaande spraaktechnologie maar waar blijft de persoonlijke inleving in een boek wanneer een neutrale stem je een verhaal voorleest. Ik wil zeker geen afbreuk doen aan mensen die met hart en ziel boeken inlezen, er zijn heel wat mensen echt afhankelijk van hun inzet maar toch is het aangenamer om de karakters in een boek zelf een stem te mogen geven, de intonatie te lezen die jezelf wil. Het helpt je ook beter gefocust te blijven op het verhaal. Ik ben heel blij dat ook zij van plan is de uitdaging aan te gaan en ben zeer benieuwd naar het resultaat. Met die inzet moet het zeker lukken! De gevoeligheid in de vingers leerden we reeds ervaren door de jaren heen.

De nood aan informatie, aan gelijkaardige verhalen zette ook haar aan om op zoek te gaan op het net. Daarbij stuitte ze hier op de blog. Haar idee om er zelf eentje te beginnen kan ik alleen maar toejuichen, hoe meer info en ervaring we kunnen delen hoe beter. Ik hoop dat we binnenkort nog meer van elkaar te weten komen via dat kanaal.

Ik wil nog even meegeven dat ik haar toelating vroeg om dit op de blog te schrijven, indien mensen hun verhaal willen delen kunnen ze dit ook volledig anoniem, hier op de blog of achter de schermen op mijn facebookpagina : Hogemyopie.

Anekdote : Eerste ontmoeting : De ouders van de vriendin van onze oudste zoon kwamen even goeiedag zeggen. Mijn man was nog iets aan het eten voor hij naar de deur liep en had zijn stoel achteruitgeschoven laten staan. Wanneer ik besef dat de mensen reeds in de woonkamer staan kom ik, nogal gehaast, uit de veranda de keuken binnengestapt. In mijn enthousiasme laat ik even mijn concentratie vallen en daar maakt de stoel gretig gebruik van. Na heel wat lawaai ben ik dan maar rustig gaan kennismaken…van een goede eerste indruk gesproken. Ik vraag me wel af wanneer je de mooie blauwe streepjescode op mijn knie zou inscannen of er dan echt ‘een keukenstoel met biezen zitting ‘op de display zou verschijnen.

Mijn facebookpagina : Hogemyopie 

43. Stelling : "Een hond en een stok zijn helemaal niet duidelijk."

Deze stelling wordt momenteel veelvuldig gedeeld via de sociale media:

“Een hond en een stok zijn helemaal niet duidelijk. Blinden en slechtzienden moeten beter laten zien dat ze een visuele beperking hebben. Anders mogen ze niet verwachten dat mensen rekening met hen houden.”

Foto : bij deze foto van vrouwelijk schoon kan ik me wel een beetje inbeelden dat er mensen zijn die het moeilijk hebben om zich op de hond of stok te concentreren. Toch is het veiliger om van het totaalplaatje te genieten.

Ik moet zeggen dat ik toch wel even schrok toen ik bovenstaande stelling las en er dan ook vanuit ga dat dit niet de mening is van de gemiddelde medemens. Om dit onderwerp nog eens extra in de verf te zetten besloot ik een pagina hieraan te wijden. Ook al kwamen er heel wat grappige en leuke reacties, toch blijft het een pijnlijk punt waardoor er ook nog heel wat cynische volgden.

Een paar leuke, oprechte opmerkingen van mensen die afhankelijk zijn van deze hulpmiddelen of prachtige geleidehonden :

1. Wat moeten we dan nog doen? Een neonpijl met knipperende led-verlichting boven ons hoofd hangen met de tekst 'Ik zie jou niet!'.
2. En als je in een rolstoel zit moet je dan ook noch een bordje dragen met ik kan niet lopen.

3. Blauw zwaai licht en toeters en bellen? Voor andere zaken vallen wij toch genoeg op.

4. Een witte stok is volgens mij het teken dat iemand een visuele handicap heeft. Dit geld over heel de wereld.

5. Oké, er zijn buttons te koop en speciale badmutsen, brillen met gekleurde glazen, belletjes die je aan de halsband van je hond kunt hangen et cetera, maar iets in mij zegt dat blinden er niet per se uit hoeven te zien als joker. Gewoon een witte stok zou voldoende herkenbaar moeten zijn.

6. Als een hond (met tuigje en fluo vestje en een stok nog niet duidelijk zijn, wat moeten we dan oranje verkeerskegel op ons hoofd en loeiende sirene...

7. Misschien speciale kleding die heel fel is, een helm met zwaailicht en sirene en dan nog een mooie button om het af te maken.

8. Wat dan.... een vlaggetje of een lichtbalk boven hun hoofd......

9. Als dat nog niet duidelijk is, hond en stok, komen we dan van Mars?

10. Als niemand kijk maakt het niet uit wat je doet.. al loop je naakt over straat...

11. Alle zienden een belletje om en de mobiele telefoon afpakken. Wij zijn zichtbaar genoeg. Sterker nog onze honden worden meestal wel gezien door hondenliefhebbers. Rarara

12. Is dat een uitspraak van een andere blinde?

En zo volgden er nog heel wat meer…

Onderstaande zal waarschijnlijk nog het meeste effect hebben (vandaar ook deze pagina) :

'De mensen bewust maken en voorlichting geven. Aandacht via social media daar kan ik me helemaal in vinden. We kunnen het niet genoeg onder de aandacht brengen. Prima manier. Beter dan dat wij ons nog meer gaan uitdossen.'

Ikzelf beschik nog over ‘zicht’. Het bestaat uit een combinatie van lopen met paarden oogkleppen, kaas met gaatjes zien, dubbel zien, kronkelend beeld en verminderd zicht. Zelf merk ik hoe moeilijk en vooral hoeveel inspanning het soms vraagt om met dit alles een normale tocht of wandeling te maken en ben dan ook heel blij wanneer ik een uitgereikte arm van familie of vrienden kan aannemen die er alvast voor zorgt dat ik niet tegen iedereen aanloop of ik mijn voet omsla in één of andere oneffenheid van het voetpad. Wanneer de ondergrond vlak is en op een rustige gelegen wandelpad gaat het er heel wat stresslozer aan toe.

Een paar weken geleden besloten we hier te voet naar onze plaatselijke kermis te gaan. Halverwege besefte mijn man dat hij nog iets vergeten was en besloot om terug te keren. Omdat het een bekende, rustige weg is besloot ik om, met één oog dichtgeknepen, rustig verder te gaan. Na een goeie 500 meter bereikte ik het huis van onze vrienden. Onze voetpaden zijn dikwijls zo artistiek aangelegd dat het niet altijd evident is om een rustige wandeling te maken maar toch was ik erin geslaagd om slechts twee keer mijn voet op een andere manier neer te zetten dan  normaal het geval zou moeten zijn, een overwinning op zich. De plotse niveauverschillen in het trottoir geven vooral een pretparkgevoel waardoor zich een welgemeende 'oeps' laat vallen wat dan weer starende blikken in je richting veroorzaakt. Met een gênant gegniffel zet ik mijn tocht dapper verder.

Je laten leiden door middel van een stok of een geweldig dier lijkt me nog veel ingewikkelder en moet een enorme concentratie vergen. Niet iedereen is zo snel bedreven in deze hulpmiddelen. De ene mens leerde het al als kind, de andere moet het op latere leeftijd allemaal onder de knie krijgen.

Op straat lopen betekent ook dat je heel wat andere indrukken te verwerken krijgt, een wagen die komt afgereden, toetert, mensen die praten om je heen, mensen die luidkeels in hun GSM iemand aan de andere kant van de lijn iets proberen duidelijk te maken, kinderen die de tijd van hun leven hebben en dit dan ook heel hoorbaar maken, kinderen die in hun enthousiasme heen en weer huppelen,…ook dit alles moet opgevangen en verwerkt worden. Nu is het wel zo dat alles met de tijd een beetje een routine wordt maar toch blijft dit een enorme inspanning vragen. Deze mensen verdienen dan ook niks anders dan heel veel respect!

Daarom wil ik mensen die van Moeder Natuur die twee prachtige wondertjes meekregen en daar ten volle mogen van genieten even attent op maken en vragen of ook zij een kleine inspanning kunnen leveren. Even rond zich heen kijken hoe de situatie eruit ziet én of er zich mensen in hun onmiddellijke omgeving bevinden die daar niet de mogelijkheid toe krijgen. Wanneer de witte stok of een prachtige hond echt niet duidelijk zijn is waarschijnlijk het moment gekomen dat die personen er zelf eentje in de hand nemen…

Hier is alvast nog een berichtje van een normaal ziend iemand die volledig mee is : ‘wat is dat nou voor een idiote uitspraak. Wij zienden moeten onze ogen gebruiken en opletten. De mensen met een visuele beperking kunnen dat zelf immers niet. Heb respect voor de hond en de stok en geef ze de kans en de ruimte.’

Foto : deze partners krijgen een geweldige opleiding en zijn dan ook in staat om mensen een stuk van hun vrijheid terug te geven. 

De schitterende campagne : Blind voor 1 dag, helpt alvast een heel klein beetje om mensen te sensibiliseren en vooral aan de lijve te laten ondervinden hoe het eraan toegaat wanneer je niet meer op je zicht kan rekenen.

Anekdote : ‘haast en spoed...’ Onze visjes maken een zware medische crisis door en hebben nogal wat ‘verzorging’ nodig. Wanneer ik de schakelaar van de filter terug wil aanzetten loop ik, nogal gehaast, terug de veranda in. De deuren stonden door de verschroeiende hitte de laatste dagen wagenwijd open. Vandaag dus niet…met een harde dreun bots ik met de zijkant van mijn voorhoofd en bril tegen het glas aan. Even een paar seconden bekomen en dan vlug de schakelaar aanleggen. Alweer een blauwe plek, inclusief bobbel, rijker.

Ook op mijn andere pagina’s vind je heel wat anekdotes en voor wie er niet genoeg kan van krijgen staat er nog een samenvatting op : https://www.kimbols.be/handicap-integratie/humor/je-bent-blind-of-slechtziend-als-je.html

Mijn facebookpagina : Hogemyopie.

42. Zelfrijdende auto's : een vloek of een zegen?

Innovatie, het fascineert de mens mateloos en toch is er altijd die enorme angst om het onbekende. Loslaten, letterlijk in dit geval, is tegen de natuur van de mensheid. De controle overlaten aan machines lukt enkel in science fiction. Maar misschien is die science fiction toch wel dichterbij dan we denken.

Onderstaand artikel prijst de kwaliteit van een zelfrijdende wagen,  geeft wel aan dat hij niet stopt voor kangeroes maar ook daar een oplossing voor zoekt. Naar mijn weten komen zo goed als enkel in Australië kangeroes de weg op gehuppeld en is dit in heel wat andere werelddelen niet echt het geval. Toch volgt een hele resem aan negatieve commentaar op het artikel.

Mensen die, zonder enige voorkennis van het voertuig, het ding volledig de grond inboren. De immer negativist die op alles antwoord dat het niet voor de ‘gewone werkman’ zal zijn. Ik verdenk deze mensen ervan dat ze dit zinnetje standaard in hun pc of iPhone installeren en enkel op ‘plaatsen’ moeten drukken bij elk artikel dat verschijnt. De doemdenkers die aangeven dat er chaos zal uitbreken, ongevallen creëren, gepassioneerde chauffeurs die het stuur afgeven al zeker niet zien zitten,…

Als we bekijken hoeveel ongevallen en files er momenteel op onze wegen gebeuren weet iedereen dat het zo niet verder kan. De vele files zijn dikwijls zelfs niet het gevolg van de massa aan auto’s maar ontstaan vooral door het rijgedrag van de mensen. Op een juiste manier invoegen, ritsen, juiste snelheid aanhouden, juiste inschatting maken,  mensen die op het derde rijvak plots beseffen dat ze toch die afslag moeten halen die zich al een paar meter verderop bevindt, bumperklevers, door vermoeidheid van de weg geraken, agressiviteit in het verkeer door ondoordachte manoeuvres, richtingaanwijzers die niet worden gebruikt of juist nog 10 minuten doorgaan met knipperen, vrachtwagenchauffeurs die de vrachtwagen voor hen even willen inhalen om eens van een ander uitzicht te genieten dan de achterkant van hun voorligger,…de lijst is eindeloos. Maar toch zou de zelfrijdende wagen het slechter doen. Eerlijk gezegd zou hij al heel hard zijn best moeten doen om het nog slechter te doen.

De auto onderging in de loop der jaren al heel wat verbeteringen. Waar is de tijd dat je met heel je lichaam aan het stuur moest hangen om de wagen in een gigantisch grote boog, en na nog eens extra corrigeren, de weg op te draaien. Terwijl je nu met één vinger het hele ding in een kleine cirkel laat rondfladderen. Airbags, iedere wagen bezit er wel een paar, ook dat was jaren geleden ondenkbaar en onbetaalbaar. Cruisecontrole, ook deze snuf zit zo goed als standaard op iedere vierwieler, met één klikje begrens je je snelheid en ga zo maar verder. Momenteel zijn nog heel wat snufjes in omloop die nog niet echt tot iedere standaarduitrusting behoren maar ook die komen met de tijd wel.

Zoals ik ook al in vorige pagina’s aangaf, ben ik een superfan van de zelfrijdende wagen. Niet alleen zou het heel wat mensen de mogelijkheid geven om zich zelfstandig in het verkeer te begeven maar ik ben er ook van overtuigd dat onze wegen er heel wat veiliger zouden op worden. De GPS instellen en het voertuig doet de rest. Rustig de snelheid aanhouden die nodig is zou heel wat minder files veroorzaken. Geen afleiding meer (de wagen is steeds alert), een richtingaanwijzer (of signaal) op het moment dat het nodig is, tijdig voorsorteren, tijdig en rustig remmen, minder agressiviteit doordat roekeloos rijgedrag niet meer kan,…

Geen verkeersborden meer alles gaat via GPS (satelliet), geen verkeerslichten meer, straatlampen kunnen met meer dan de helft gereduceerd worden,…denk aan de kostenbesparing daarvan.

Natuurlijk zal ook hier een daar een bug in de software optreden en is er kans op hacken van je besturingssysteem. Maar ook daar wordt wel een mouw aan gepast.

Miljoenen mensen stappen dagelijks op een vliegtuig. Dat gigantische gedrocht dat honderden of zelfs duizenden kilometers (op een hoogte van een 7 à 13km boven het aardoppervlak) aflegt, opstijgt én landt én dat allemaal op automatische piloot. Niemand die daar een probleem over maakt. Echt heel occasioneel komt er wel eens eentje vroeger dan gepland naar beneden maar in de meeste gevallen is dit dan nog het gevolg van een menselijke fout of slecht onderhoud.

Denk ook aan de andere voordelen. Mensen moeten niet alleen minder vroeg het bed uit omdat alles vlotter gaat maar ook de inrichting van de wagen kan er heel anders gaan uitzien. De dames die zich momenteel opmaken voor het kleine uitklapbare spiegeltje, of GSM’s die nog steeds talrijk worden gebruikt tijdens het autorijden, iets eten,…dit alles kan dan plots zonder een gevaar voor de medemens te betekenen.

Misschien komt het wel zover dat mensen gewoon in pyjama naar het werk kunnen en zich rustig in de wagen kunnen voorbereiden op hun drukke dag. Nog een druk op de Senseo-knop, een lekker ontbijt erbij en we reden nog nooit zo relax! 

Positief de toekomst benaderen maakt die zoveel spannender!

Betreffend artikel :

http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170701_02952241

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/opinie/1.2983111

http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/3194465/2017/06/28/Zelfrijdende-auto-test-eerst-in-Antwerpen-op-de-ring.dhtml

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie.