44. Een verhelderend gesprek

De blog doet het super, ik kan het nog niet geloven hoeveel mensen ik al kon bereiken. Ook het artikel in Mijn gezondheidsgids, de voorstelling in het maandelijks magazine van luisterpuntbibliotheek,  nu de opname in Zienswijs (een luistermagazine voor mensen die op latere leeftijd slechtziend of blind worden), dragen bij aan het succes van de blog. Ik ben vooral ook Kim van Blinden en slechtzienden heel dankbaar om me op weg te helpen om deze informatie te delen. Op mijn facebookpagina : HogeMyopie krijg ik, zowel voor als achter de schermen, ook regelmatig mensen met vragen over behandelingen of ervaringen.

Deze week werd ik wel heel blij verrast toen iemand heel enthousiast heel wat likes ging uitdelen en contact zocht. Het doet me goed om mijn verhaal en ervaringen te kunnen delen maar een gelijkaardig verhaal van iemand anders krijgen had ik alleen maar kunnen hopen.

Zoals ze zelf aangaf was het een plots wegvallen van het ‘Aliëngevoel’ dat zoveel jaren heerste, een vreemde eend in de bijt te zijn. Plots Iemand vinden die volkomen begrijpt wat je meemaakt, wat je ziet, hoe het voelt; soms een zwak triest moment, dan weer euforie omdat één of andere operatie je terug hoop geeft, hoe goed je wel leert relativeren, hilarisch lachen met één of ander wat je nu weer tegenkwam,… We zijn geworden wie we zijn door die tocht en dat is niet altijd negatief. Zo ga je veel meer genieten van kleine dingen in het leven, ook dat viel ons op. Nu zijn er natuurlijk heel wat mensen met oogproblemen maar onze weg ging bijzonder gelijklopend en ook onze myopie staat momenteel op hetzelfde punt.

Beiden als kind heel bijziend. We kregen beiden harde contactlenzen, ik op mijn 7, zij op haar 12^e. Wat opmerkelijk is is toch wel dat de harde lens echt wel een invloed lijkt te hebben. Twee personen zijn nu niet echt een statistisch voorbeeld maar toch had ik op mijn 12^e een sterkte van ongeveer -11 dioptrie terwijl die bij haar al was opgelopen tot -18 dioptrie. Ik las al heel wat tegenstrijdigheden over de invloed van harde lenzen maar dit is toch echt wel een fenomenaal verschil. Het nadeel is dan weer dat wanneer de harde lens niet meer wordt gedragen de voordelen ook verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ook dit is bij ons merkbaar aangezien we nu beiden (ongeveer dezelfde leeftijd) dezelfde sterkte hebben.

Ook werd bij beiden (nadat onze ogen genoeg hadden van de harde lenzen) voorkamerlenzen ingeplant én kregen we reeds te maken met cataract. Met het zwakke netvlies kreeg ik, tot nu toe, enkel een zware verwittiging bij haar liep het jammer genoeg anders. Bij een netvliesloslating in zo’n myoop giga-oog is de kans dat het verkeerd afloopt heel groot. Opmerkelijk allemaal. Niet alleen onze ‘oogloopbaan’ maar ook hoe we ermee omgaan lijkt gelijklopend te zijn. Ook zij is heel positief ingesteld en wat vroeger gênant of triest werd weggemoffeld wordt nu wel eens goed mee gelachen. Een lieve echtgenoot die ons al vele jaren bijstaat in dit avontuur. Wat een verademing om dit alles te horen, eens goed te lachen en op te merken welke trucjes worden gezocht om het leven wat makkelijker te maken.

Nog een gezamenlijk punt is toch wel de vermoeidheid die gepaard gaat met de altijddurende concentratie om door één, ook al kwakkel, oog de wereld te verkennen. Heel lang had ik daar helemaal geen idee van maar sinds een paar jaar is dit meer dan duidelijk, om bij haar dezelfde ervaring te horen is dan ook een opluchting. Ik gaf haar ook de raad, die ik zelf ook kreeg, om per dag echt een paar rustperiodes in te bouwen. Ogen dicht en verstand op nul.

De blauwe plekken, waar er wel altijd eentje van te vinden is, ook dat hebben we blijkbaar gemeen.

Omdat ook zij alweer op een punt staat een heel belangrijke beslissing, in een behandeling, te moeten nemen gaf ik haar de raad om braille te leren. Blijkbaar werd haar aangegeven dat dit een verouderd systeem is, wat ik  toch wel een jammerlijke opmerking vind. Natuurlijk is er de ongelooflijk hoogstaande spraaktechnologie maar waar blijft de persoonlijke inleving in een boek wanneer een neutrale stem je een verhaal voorleest. Ik wil zeker geen afbreuk doen aan mensen die met hart en ziel boeken inlezen, er zijn heel wat mensen echt afhankelijk van hun inzet maar toch is het aangenamer om de karakters in een boek zelf een stem te mogen geven, de intonatie te lezen die jezelf wil. Het helpt je ook beter gefocust te blijven op het verhaal. Ik ben heel blij dat ook zij van plan is de uitdaging aan te gaan en ben zeer benieuwd naar het resultaat. Met die inzet moet het zeker lukken! De gevoeligheid in de vingers leerden we reeds ervaren door de jaren heen.

De nood aan informatie, aan gelijkaardige verhalen zette ook haar aan om op zoek te gaan op het net. Daarbij stuitte ze hier op de blog. Haar idee om er zelf eentje te beginnen kan ik alleen maar toejuichen, hoe meer info en ervaring we kunnen delen hoe beter. Ik hoop dat we binnenkort nog meer van elkaar te weten komen via dat kanaal.

Ik wil nog even meegeven dat ik haar toelating vroeg om dit op de blog te schrijven, indien mensen hun verhaal willen delen kunnen ze dit ook volledig anoniem, hier op de blog of achter de schermen op mijn facebookpagina : Hogemyopie.

Anekdote : Eerste ontmoeting : De ouders van de vriendin van onze oudste zoon kwamen even goeiedag zeggen. Mijn man was nog iets aan het eten voor hij naar de deur liep en had zijn stoel achteruitgeschoven laten staan. Wanneer ik besef dat de mensen reeds in de woonkamer staan kom ik, nogal gehaast, uit de veranda de keuken binnengestapt. In mijn enthousiasme laat ik even mijn concentratie vallen en daar maakt de stoel gretig gebruik van. Na heel wat lawaai ben ik dan maar rustig gaan kennismaken…van een goede eerste indruk gesproken. Ik vraag me wel af wanneer je de mooie blauwe streepjescode op mijn knie zou inscannen of er dan echt ‘een keukenstoel met biezen zitting ‘op de display zou verschijnen.

Mijn facebookpagina : Hogemyopie