Zoals ik in mijn vorige pagina
aangaf kreeg ik een uiteenzetting van de klikjes die Daniël Kish gebruikt om
zijn omgeving om te zetten in een 3D-wereld in zijn hoofd.
Er worden verschillende klikgeluiden uitgelegd. Het meest gekende
is de tong van boven naar beneden trekken, maar aangezien hierbij twee tonen
gecreëerd worden is die niet echt bruikbaar. Een tweede methode is het
optrekken van de mondhoeken waarbij een geluid wordt gemaakt dat bv. een paard
tot galop drijft. Deze techniek gebruikt
Daniël in gangen om zo rechts of links objecten waar te nemen. Een ander geluid
wordt gecreëerd door de tong net achter de bovenste tanden te plaatsen en een
'sussend geluid' te maken door het tipje van de tong vlug op en neer te
bewegen. Het beste geluid om een object voor je te ‘zien’ wordt gemaakt
door de tong op het midden van het verhemelte te plaatsen en achteruit uit
vacuüm te trekken, dit in samenstelling met een weidse lach op je lippen, daardoor
wordt slechts één klik geproduceerd (de tong raakt de onderkant van de mond
niet). Een heel specifiek geluid dat het oor tot het uiterste drijft is het
tegen elkaar wrijven van zijn vingertoppen. Deze laatste lijkt me dan ook
alleen voor specialisten zoals Daniël weggelegd.
Niettegenstaande de moeilijkheidsgraad van deze techniek wou ik
toch even een poging wagen. Verwarde en verbaasde blikken van mijn familieleden
staren me aan terwijl ik de klikjes inoefen en uitprobeer. Het produceren van de klik
door de mondhoeken op te trekken bezorgt onze poes dan weer gedesoriënteerde
momenten. In alle delen van de leefruimte probeer ik ze uit, het arme beest
weet met zichzelf geen blijf.
Foto : poezenpuzzel : onze poes heeft witte pootjes, een witte streep op zijn neusje en een grijsgestreepte vacht. Hij ligt zijwaarts met zijn ene voorpoot over zijn oogjes.
Ik heb geen flauw idee hoe de techniek wordt aangeleerd dus moet
ik zelf maar wat creativiteit aan de dag leggen. Eerst is er de moeilijkheid om
hetzelfde tempo tijdens het klikken aan te houden. Je hebt namelijk de neiging
om al snel een stel parkeersensoren te imiteren wanneer je zelf een object
dichter naar je toe brengt. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Een
object in de hand bewegen is niet evident omdat je automatisch ook weet waar je
hand zich bevindt. Stappen lijkt me een betere optie.
Het volgende probleem dat ik ondervind is doordat mijn oogleden
heel dun zijn ik al automatisch een verschil in lichtintensiteit waarneem
wanneer ik met gesloten ogen een muur nader. Ik hou ook alvast een rustig
wandeltempo aan om deze oefening niet in een bloedneus te laten resulteren.
Nee, dit wordt niks, de lichtinval beïnvloedt mijn gevoel en gehoor. Creatief
zijn Anja. Ok, ik heb twee ooglapjes dus besluit beiden te gebruiken en zowel
mijn rechter- als linkeroog af te dekken. Geen enkele inmenging van licht dus.
Gelukkig is op dit moment niemand thuis en ik hoop vooral dat niemand
buitenshuis me in de gaten krijgt.
Een volgend obstakel is dat ik na meer dan 20 jaar in dit huis
zelfs beter met de ogen dichtloop om nergens tegenaan te knallen. Toch probeer
ik vooral op mijn gehoor af te gaan. Even de radio uitzetten en pure
concentratie.
Alle klikjes worden veelvoudig uitgeprobeerd. Wanneer ik zittend
360 graden aftast geeft dit niet echt een resultaat, ik hoor geen verschil. Het
dichtstbijzijnde object staat op meer dan 30cm van me verwijderd. Het optrekken
van de mondhoeken probeer ik uit langs een muur lopend en wonderlijk genoeg
hoor ik inderdaad een verschil wanneer de muur ophoudt en overgaat in een open
ruimte. Van een doffere klik naar een meer open, heldere klik. Ook bij het zijwaarts dichterbij en veraf gaan van de
muur is er een duidelijk verschil in toon. Dan spreek ik wel over een afstand
van een 20tal cm en minder, verderaf kan ik het verschil niet meer waarnemen.
Het klikje waarbij de tong achteruit wordt getrokken ligt me niet zo goed. Het
is niet makkelijk om op die manier steeds dezelfde sterkte in geluid aan te
houden waardoor je sowieso al een vervorming in klank krijgt. Na een tijdje
oefenen lukt het al een beetje beter en ook daar hoor ik uiteindelijk de
nuances in geluid wanneer ik frontaal, wel heel dicht, tegen de muur aankom.
Het sussend klikje boekt het minste resultaat.
Op deze korte termijn kan ik dus wel al iets merken al is het
vooral op korte afstand van een voorwerp. Volgens mij is echolocatie een heel
interessant hulpmiddel, al is het niet iets dat je zo maar even aanleert. Ik
kan me wel voorstellen met een juiste begeleiding dat er zeker goede resultaten
te boeken zijn. Het lijkt me dan ook geen slecht idee om dit in scholen voor
blinden en slechtzienden te introduceren. Kinderen zijn sponsjes in het opnemen
van nieuwe informatie en beschikken nog over een uitstekend gehoorvermogen.
Vooral de mogelijkheid die het hen biedt om echt een ‘zicht’ te krijgen op hun
omgeving zonder alles fysiek te moeten aftasten is een heel mooie gedachte.
Mijn facebookpagina : hogemyopie
SAMENKOMST HOGE MYOPIE :
Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan? Je vindt me ook terug op mijn facebookpagina : HogeMyopie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten