Van de zes personen
zijn er ondertussen drie ‘stoklopers’ bij, de andere drie (waaronder ook ik
behoor) gebruiken eigenlijk hun partner als ‘hulpmiddel’. Wat trouwens heel
comfortabel is, natuurlijk is de vereiste dat die dan ook iedere keer aanwezig
is… en je legt hen ook niet zo makkelijk weg. Ik snap nu wel dat het een deel
van je vrijheid is en heb dan ook enorme bewondering voor de mensen die de
afstand tot de Visio gebouwen afleggen met het openbaar vervoer enkel en alleen
met de hulp van hun tast- en/of herkenningsstok. Ikzelf, en ook sommige anderen
heb ik toch de indruk, ben daar nog niet echt klaar voor. Ik ben trouwens ook vrij
onhandig en wil vooral geen extra
slachtoffers maken door met een stok rond te zwaaien en zo eventueel schade aan
te richten… Ook al moet ik eerlijk toegeven dat het vb. in een grootwarenhuis
wel een hulp zou zijn. Doordat ik o.a. mijn
zijzicht kwijt ben zou een herkenningsstok bvb. aangeven dat mensen beter een
beetje bij me uit de buurt blijven, al weten ze dit na een eerste kennismaking
meestal ook al…
Doordat de groep niet zo groot is kan iedereen makkelijk een eigen
inbreng geven of zijn/haar verhaal vertellen en wordt er ook geïnteresseerd
geluisterd door alle andere aanwezigen. Onze leeftijd zit tussen de 32 en 72
jaar en toch lijkt het al vlug een hechte groep. Vijf uur zijn we samen en die vliegen
voorbij. Het horen van andere verhalen geeft vooral ook veel herkennings- en
vergelijkingspunten met ons eigen verhaal en ook de partners leveren regelmatig
een bijdrage aan het gesprek. Iedere aanwezige heeft een myopie van meer dan -20D
(een paar zitten daar echt een heel stuk over, een max. bevindt zich rond de -30D).
Een hoge myopie wordt aangegeven vanaf -6D dus dat is al even geleden voor
ieder van ons. Iedereen startte dan ook al in zijn kinderjaren met een hoger
cijfer dan -6. De bijkomende oogziekten zijn verdeeld. We zijn met een paar die
ook de negatieve gevolgen dragen van onze glaucoom, ook de maculadegeneratie is
niet enkel voor mij bekend terrein, netvliesloslatingen,… Ook het wel heel plots dalen van het zicht
zonder echt een reden, gewoon omdat het netvlies de extreme groei van het oog
niet meer aankan en zo stukken van het projectieveld wegvallen. Alweer wordt
duidelijk dat het dus niet alleen de hoge myopie is dat ons parten speelt maar
ook de bijkomende oogziekten zorgen voor heel wat problemen.
Iedereen heeft
ondertussen ook al nieuwe lenzen ingeplant door cataract of preventief. Wat nog
opvalt is dat we met 5 vrouwen zijn en één man, we vragen ons dan ook af of dit
een aanwijzing is dat het algemeen ook zo is of dat er nu gewoon meer vrouwen
naar de bijeenkomst kwamen dan mannen. Heel wat van ons weten de eigenlijke
oorzaak van hun hoge bijziendheid niet maar het staat wel vast dat iedereen als
kind al te kampen had met een hoge myopie. Bijna iedereen heeft al één oog dat
niet meer als ‘functionerend’ kan aanzien worden of zelfs volledig blind is. Door
de hoge myopie alleen word je eigenlijk niet blind maar het zijn de extra
oogziekten of aandoeningen (netvliesloslating) die daartoe de oorzaak kunnen
zijn, en aangezien we elk wel één of meerdere hebben daarvan weten we dat het
risico er zeker inzit.
Toch is iedereen positief ingesteld en er wordt dan ook
heel wat afgelachen. De brilcorrectie van de aanwezige partners (die gelukkig een heel
stuk lager ligt) wordt dan ook afgedaan als een onbenulligheid. Ook al weten we
dat voor hen niet perfect zien vervelend kan zijn, geen enkel van ons heeft dat
ooit meegemaakt. Er duiken dan ook al vlug verhalen op van onze kinderen die
dit wel doen en ons heel enthousiast willen attent maken op één of ander waar
wij geen zicht op hebben, maar regelmatig instemmen om zo hun enthousiasme niet
te temperen.
Er blijkt ook een heel bezige bij in onze groep te zitten die op
beroepsmatig gebied heel veel met slechtzienden in contact kwam en zij kan ons
dan ook heel wat extra informatie bezorgen i.v.m. hulpmiddelen en belangrijke
instanties. We weten wel dat er heel wat op de markt is maar toch zijn er een
aantal zaken waar we geen weet van hebben, dus ook dat is heel interessant.
Voor mij is koken bv. heel belangrijk, het smossen nemen we er wel bij net als
de regelmatig onvoorziene ingrediënten. (De zelfgebakken taart werd gelukkig
goed gesmaakt en werd op eigen risico verorberd). Nu blijkt dat er speciale
kookfornuizen zijn met een soort kunststof mat waar je de kom gewoon in de
uitsparing moet zetten. Ook heel wat snufjes voor op je smartphone. Dit is dan
minder mijn ding aangezien ik nog steeds geen smartphone bezit wat tot heel wat
ongeloof leidt. Wanneer we aangeven dat ook mijn man deze niet bezit is de
verbijstering totaal. Nu ik weet wat er allemaal mogelijk is moet ik daar
misschien toch eens werk van maken.
We moesten ondertussen allemaal eveneens,
al jaren geleden of voor sommigen nog heel recent, nog een stuk van onze
vrijheid opgeven door de wagen aan te kant te laten staan. Dit had voor
iedereen een grote impact op hun leven. Veel van ons vonden het zalig om rond
te rijden en te genieten van die vrijheid. Er ontstaat ook een discussie over
hoe het beter door de dokters moet aangegeven worden wanneer je nu eigenlijk de
auto aan de kant moet laten staan. Nu wordt dit vooral, voor een deel, aan de
patiënt zelf overgelaten. Persoonlijk vind ik dat je eigenlijk best zelf
ondervind wanneer het echt niet meer gaat of voelt dat je andere mensen in
gevaar brengt. Wanneer iemand grappig aangeeft dat in haar ‘zwarte gaten’ heel
zeker een hele vrachtwagen past weet je natuurlijk zelf wel dat een stuur in
handen geen goed idee meer is. Hier had ik het al eens over in de blog (nummer:
41 Autorijden, kan het nog : ja of nee?). Toch was het voor iedereen een heel
moeilijke beslissing, ook voor mij trouwens. Iedereen lijkt verwonderd wanneer het 17u is
en we eigenlijk nog niet uitgepraat zijn. We besluiten algauw dat er zeker een
vervolg moet komen op deze bijeenkomst.
Met drie koppels gaan we verder naar het hotelletje in het centrum van Breda dat we samen reserveerden. We vinden een gezellig restaurant heel dicht in de buurt. Nadat onze tafel wordt aangewezen gaat het flikkerende theelichtje onverbiddelijk uit. Wat ben ik blij te constateren dat ik niet alleen ben die vindt dat die zogenaamde sfeermakers alleen maar je hoofd gek maken. Een serveerster komt het kaarsje terug aansteken waarbij we aangeven dat we het opzettelijk doofden en dat dus terug doen. Een andere serveerster komt vragen of we deze zelf doofden of dat het uitging. Blijkbaar zijn ze heel hard gesteld op hun theelichtjes. De menukaart wordt uitgedeeld. Plots lijkt onze tafel te veranderen in een voorleesgroepje. De partners doen hun best om ons alles op de piepklein gedrukte menu voor te lezen en zijn zelfs heel geduldig wanneer we bij een eerste keer niet echt een keuze kunnen maken. Wat zijn we gezegend met zo’n lieverds. Het wordt nog een heel leuke gezellige avond en moe maar heel voldaan kruipen we dan ook onder de wol.
’s Morgens bij het ontbijt blijkt snel dat niemand van ons echt goed heeft
geslapen. Blijkbaar was het toch een hele ervaring die we nog even op een
rijtje wilden zetten. Na een lekker ontbijt en nog een paar extra verhalen
moeten we ook afscheid nemen van de laatste koppels. Maar niet zonder af te
spreken dat we niet alleen contact houden maar ook gaan voor een nieuwe reünie
volgend jaar! Een hoge myopie hebben kan dus ook heel leuke gevolgen hebben!
Dank aan de mensen van Visio die ons het lokaal ter beschikking stelden!
Anekdote : deze gebeurde al wat jaren terug maar ik moest er plots
dit weekend terug aan denken. Onze buurman (een beetje verderop) is een verwoed
tuinman. Heel regelmatig vond ik hem dan ook terug in zijn tuin toen ik naar
onze brievenbus liep om de post te halen. Zijn helder rode hemd verraadde zijn
aanwezigheid. Iedere keer zwaaide ik dan ook heel hartelijk naar de harde
werker. Op een dag rijden we de garage uit en ben ik al terug aan het zwaaien
bij het opmerken van het rode hemd. Wanneer mijn man vraagt naar wie ik in
godsnaam aan het zwaaien ben zeg ik, een beetje verontwaardigd : "naar Benny
natuurlijk!". Waar hij dan heel vlotjes op antwoordt : "bedoel je die
vogelverschrikker die al een paar dagen in zijn tuin staat?" Blijkbaar had
Benny het een goed idee gevonden om die zijn rode hemd aan te trekken…
Mijn facebookpagina : Hogemyopie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten