68. Misbruik parkeerkaarten voor mensen met een handicap.

Het moet ongeveer een 20 jaar geleden zijn dat ik mijn persoonlijke parkeerkaart kreeg toegestuurd. Toch kan ik de momenten dat we ze, in heel deze periode, gebruikten op mijn twee handen tellen.

Hoe dat komt?

Ten eerste omdat vanaf het moment dat je nog maar de intentie hebt om een parkeerplaats voor gehandicapten op te rijden je priemende blikken in je nek voelt van oordelende mensen die zich afvragen wat je handicap zou kunnen zijn en of je wel recht hebt om daar te staan. Van het moment dat het portier opengaat inspecteren onderzoekende ogen je van kop tot teen, wat een heel onaangenaam gevoel geeft.

Eén van de redenen voor deze argwanende blikken is natuurlijk het veelvuldig misbruik van de kaarten. Als je ziet dat er heel wat kaarten in omloop blijven terwijl de wettige eigenaar allang is overleden, is dat alleen maar schrijnend te noemen. Hoe kan het in mensen hun hoofd goed voelen om parkeerplaatsen te gebruiken die voorzien zijn voor mensen die ze echt nodig hebben. 

De tweede reden is omdat ik vind dat ik wel nog ‘gewoon’ kan stappen en dus niet direct aan de bestemming hoef afgezet te worden. Mijn man is natuurlijk altijd chauffeur en helpt me dan ook overal te komen. Voetpaden in de stad zijn niet altijd even breed en niet bepaald vergelijkbaar met een biljarttafeloppervlak, obstakels zijn eveneens veelvuldig aanwezig. Bij extreme gevallen van al deze combinaties zijn dit dan ook de weinige momenten waarop we eens gebruik maken van de kaart.

Ten derde vind ik persoonlijk dat iemand die verlamd is aan de benen, en/of zelfstandig een auto bestuurt als eerste de ‘luxe’ moet krijgen om een parkeerplaats te vinden die breed genoeg is om zich van zijn wagen in zijn rolstoel te kunnen verplaatsen. Ook mensen die heel moeilijk te been zijn hebben voor mij het voorrecht om tot vlakbij hun bestemming gebracht te kunnen worden.

Begin dit jaar maakten we nog eens gebruik van een parkeerplaats maar hadden daarbij een heel onaangename ervaring. We gingen mijn twee nieuwe brillen afhalen bij de optiekzaak, gelegen op een hoek waar het voetpad over een hele straat wel wat verbeteringswerken kan gebruiken en daarbij ook nog eens heel smal is. Mijn man had me afgezet aan de deur van de optiekzaak en de wagen wat verderop op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen gezet, die op dat moment als enige vrij waren. Bij het inrijden van de parking zag hij een oudere vrouw van achter haar raam nauwlettend alles in de gaten houden. Bij de tijd dat hij zijn portier opende stond ze al op de stoep om hem erop te wijzen dat hij er toch wel heel goed uitzag om op zo’n parkeerplaats te staan. Dit terwijl hij net de kaart voor de autoruit had gelegd. Heel beleefd heeft hij haar uitgelegd dat hij mij net had afgezet en dat het zeer onfatsoenlijk was van haar om zo’n reactie te geven. Blijkbaar voelde ze toch enige schaamte en zette, zonder verdere commentaar,  haar terugtocht richting woonkamer in. Toen hij de optiekzaak binnenkwam was hij echt wel aangeslagen door haar reactie.

Naar verluidt zouden 1 op 3 van de kaarten geen rechtmatige eigenaar meer hebben, dan is de kans groot dat daar regelmatig iemand parkeert die er niet hoort te staan én zelfs mensen zonder kaart deinzen niet terug om ‘even vlug’ een plaats in te nemen.  Maar het komt heel hard aan als je wel het recht hebt en zo wordt afgesnauwd. Het zal alweer even duren voor we een blauwe parkeerplaats gebruiken, ik hef wel even beter mijn voeten op en loop netjes recht achter mijn man aan als het voetpad te smal wordt. Maar eigenlijk zou dit geen enkel probleem mogen vormen en zouden we ons niet slecht mogen voelen op momenten dat het nodig is om daar te parkeren.

Daarom ben ik ook heel blij dat deze frauduleuze praktijken eindelijk worden aangepakt. Een geldboete is, volgens mij, niet echt een oplossing.  Zeker omdat deze voor de ene al makkelijker te betalen valt dan voor de andere en het vooral om ‘empathie’ gaat. Het besef van de functie van die plaats die ze zomaar zonder schroom innemen. Een beter resultaat zou bereikt worden wanneer ze een tijdje aan de lijve ondervinden hoe het is om te leven met een beperking, ook in een revalidatiecentrum of instelling omgaan met mensen met een beperking lijkt me een goed idee. Pas dan zou er begrip komen. Mensen snappen de problemen maar als ze het zelf meemaken, ze zijn nu eenmaal heel hardleers én hebben zelfs regelmatig een moment van herinnering of sensibilisering nodig om niet te vlug in herhaling te vallen van hun wangedrag...

Mijn facebookpagina : HogeMyopie