Het heeft altijd in mijn natuur gezeten
om iedereen vriendelijk gedag te zeggen. Meestal krijg je wel iets terug maar
de laatste tijd lijkt het wel of mensen een stijve nek hebben of hun adamsappel in de weg zit waardoor een knikje niet meer lukt, aangezien er niet veel reacties meer komen. Sinds een paar weken draag
ik nu constant mijn ooglap en dat heeft zo zijn gevolgen.
Het ligt in de mens zijn
aard om te staren naar iets wat niet gangbaar is, een ooglapje is nu eenmaal niet zo gangbaar
dus daar zijn de onderzoekende blikken. Wanneer mijn hoofd hun richting uitdraait
worden deze al vlug gevolgd door een vriendelijke ‘gedag’. Het is echt grappig
hoeveel personen me dezer dagen een ‘goede dag’ toewensen en dat kan toch
alleen maar positief zijn.
Naar de winkel gaan gaat plots zoveel
vlotter. Wanneer ik al een tijdje brillenwisselend, én met ooglap, met mijn neus voor de rekken
hang ontgaat dit niet aan de aandacht van het winkelpersoneel en komt de vraag of ze me kunnen
helpen in mijn zoektocht. Dit terwijl ik zijn collega een andere klant hoor
aanraden om goed te kijken wanneer de ongeduldige vrouw, al na een paar
seconden zoeken, te gretig gebruik maakt van de aanwezigheid van de rekkenvullende man.
Het personeel kan natuurlijk niet in
alle gangen op uitkijk staan, de rekken geraken namelijk ooit wel eens vol en terwijl
mijn man verder helpt onze kar een uitpuilende vorm aan te geven slaag ik er
toch nog in om 8 flessen conditioner mee te nemen i.p.v. 4 conditioners én 4
shampoo’s. De voorraad conditioner is alvast voor een hele tijd aangevuld.
Meer en meer vraag ik me af waarom ik
toch zo’n enorme angst had om met de ooglap naar buiten te komen, blijkbaar
heeft het alleen maar positieve gevolgen. Ik raad dan ook mensen die hier baat
bij zouden hebben hetzelfde te doen.
Zoektocht : ik ben nog steeds op zoek
naar mensen of bedrijven die me kunnen helpen met het maken van modieuze
ooglapjes.
Anekdote : Onze jongste houdt van
feestjes en sweet 16,17,18…Altijd heel leuk en amusant. Het enige waar hij een probleem blijkt mee te hebben is het kloklezen. Dit is nogal verwonderlijk
aangezien hij pas 5 of 6 was toen hij reeds perfect kon aanduiden welk uur het
was. Tijdens het puberen moet dat toch ergens verloren zijn gegaan. Op een
zaterdag word ik, midden in de nacht,
wakker voor een toiletpauze. Ik besluit even op zijn kamer te gaan kijken of
hij rustig in bed ligt. Zachtjes open ik zijn deur en hoor muziek weerklinken.
Een normaal inslaapritueel voor hem maar aangezien het ‘vroege’ uur vind ik het
vreemd dat zijn gsm nog niet automatisch uitschakelde. Ik knipper zachtjes het
licht aan en kruip op handen en knieën zijn grote bed op in een poging het
toestel tot zwijgen te brengen. Aangezien ik mijn bril niet opheb kom ik wel
heel dicht tegen hem aan en zie dat hij me met grote ogen en een verbaasde
brede glimlach ligt aan te kijken…Mijn vermoeden dat het kloklezen alweer niet
echt is gelukt wordt alleen maar bevestigd door de wakkere heldere ogen die me
aanstaren…
Mijn facebookpagina : Hogemyopie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten