74. Je hebt zo van die dagen...

Je hebt zo van die dagen dat je al van bij het ontwaken denkt…'het beste wat ik nu kan doen is gewoon in bed blijven liggen.' Dit was er zo eentje. Al van bij het opstaan loopt alles mis. Ik voel dat ik mijn focus moet verdubbelen dus doe ik heel hard mijn best maar blijkbaar is heel hard je best doen niet genoeg. 

Het begon eigenlijk gisteren al bij het opruimen van snoeihout samen met onze jongste zoon. In een poging om alles een beetje compacter te krijgen hef ik mijn voet op, plaats die in de zak en voor ik het weet lig ik op mijn kont tussen het harde grind. Even verwens ik mezelf omdat ik juist degene was die het een goed idee vond om grind te leggen i.p.v. gras. 

Maar verder…een paar kleine stootjes, wegens verkeerdelijk inschatten, volgen dezelfde morgen nog en ik vrees al vanaf het moment dat ik samen met mijn man in de wagen stap dat er nog wel één en ander zit aan te komen. 

Boodschappen doen is al altijd een hele opdracht maar vandaag wordt m’n focus dubbel versterkt. Een halve draai naast de winkelkar, mooi naar rechts en dan naar links kijken alvorens naar het groentenrek te stappen. Dan toch nog iemand op een haar na rammen, snel even sorry zeggen en de groenten, na nog een 180 graden draai van mijn hoofd, vlug in de kar ploffen. Een grote plastic zak blijkt plots een kleine zak te zijn. Een zorgvuldig uitgezochte savooikool wordt door manlief vervangen door eentje zonder grote vogelpoep. Uiteindelijk lukt het toch om heelhuids naar buiten te komen. Nu nog alles in de wagen deponeren. Na een halve minuut slaag ik erin om mijn hoofd te stoten, anderhalve minuut later mijn knie. Ik ben blij dat alles in de wagen zit en neem dan vlug mijn plaatsje in naast mijn chauffeur, op dat moment voel ik heel fel de plek op mijn kont waar ik gisteren, dankzij de wetten van de fysica, op een vlotte manier op beland ben. 

Het angstzweet breekt me uit wanneer ik eraan denk dat dit alles thuis nog in koelkasten en kasten moet. Gelukkig zorgt manlief voor alles dat naar de kelder moet. Terwijl hij ondergronds vertoeft vul ik de koelkast in de garage. Zoals altijd zet ik de koeltas tegen de deur om die open te houden en vul zo snel mogelijk de lege plaatsen op. Te snel blijkt want plots knots ik met mijn wenkbrauw heel hard tegen een hoekje aan de deur. Even krijg ik een mooi vuurwerk aan flitsjes. Om dan te beseffen dat mijn ooglapje nog de grootste slag opving, al voelt het niet echt zo en ontwikkelt zich al vlug een bultje op mijn wenkbrauw. 

Morgen bezoek, dus er moet nog wat eten voorbereid worden. Nog nooit heb ik zo gevreesd om aan mijn kookpot te gaan staan. De laatste nummers van de top 700 van de jaren ’70 klinken door de boxen maar ik probeer mijn focus te houden. Met regelmaat haal ik etenswaren van mijn kousen die op de grond belandden, zo hangt er plots een stukje karamel aan dat wel heel hard gehecht blijkt te zijn aan mijn sok. Al bij al lukt het nog goed en kan ik op tijd ingrijpen wanneer er iets ernstigs verkeerd dreigt te lopen. Wat een opluchting. 

Samen ruimen we de geëxplodeerde keuken op en er daalt een rust over me heen. Terwijl manlief zich toch wel wat zorgen maakt over de achtergebleven etensresten die hij terugvindt bij het afdrogen, berust ik me in de wetenschap dat té klinisch leven je alleen maar allergieën bezorgt en keukenhanddoeken na een wasbeurt wel terug netjes zijn. Dus was maar vlijtig verder af. 

Omdat het ondertussen al donker is besluit ik de staande lamp in de living aan te zetten, heel voorzichtig loop ik in het duister naar de lamp toe en voel met mijn voet naar de schakelaar. Super, onmiddellijk verlicht een sfeervolle schijn de living. Opgelucht en trots dat mijn tocht in het donker nog het best verloopt draai ik me om en knal keihard tegen het salontafel aan. De maat is even vol en ik herinner me plots alle heiligen die ooit in de godsdienstles voorbijkwamen. Manlief vraagt of ik niet beter de rest van de avond kan gaan zitten, wat mij een fantastisch idee lijkt. 

Wanneer ik ’s avonds naar bed ga besef ik pas hoe hard ik mezelf mishandelde vandaag. Drie dikke blauwe plekken zijn het bewijs van mijn zware survivaltocht. Uitgeteld val ik in slaap, al moet ik eerst nog even een goeie slaaphouding aannemen om de gevoelige plekken te ontwijken. Hopelijk morgen een betere dag!

Slaap lekker! 

Anekdote : Kelderverhaal : Wanneer ik in de kelder iets ga halen kijk ik even naar de grond voor de radiator net naast de deur. Onze oudste zoon heeft de gewoonte om zijn laptoptas ertegen te plaatsen en ik denk bij mezelf bij het zien van iets zwarts : 'allee, een geluk dat ik goed oplet.’ Ik hef mijn voet op om de tas een duwtje te geven zodat ik rustig de trap kan nemen.’ Mijn verbijstering is groot wanneer de tas, nog voor ik er mijn voet kon tegen zetten, vanzelf verder wandelt. Frensje heeft zich net op tijd een trap tegen zijn kont bespaard.

Een heel interessante link : https://www.oogartsen.nl/

Mijn facebookpagina : hogemyopie

De nieuwe gesloten groep : oogvereniging hoge myopie.

Een samenvattend document met nuttige links door Gerlof (zowel voor België als Nederland) Mensen die deze lijst nog kunnen aanvullen zijn meer dan welkom om dit te melden. Bij het klikken op deze link kan je de lijst downloaden.