Deze titel is relatief natuurlijk want ik begrijp meer dan
ooit dat ik hem heel hard nodig heb, maar daarom wil het nog niet zeggen dat we
beste maatjes hoeven te zijn.
Na 48 jaar hoog myoop te zijn word je toch een beetje
ervaringsdeskundige. Dat bleek alweer uit het feit dat ik de oogarts vroeg om
de nastaarbehandeling te plannen na onze reis, mijn redenering was dus niet
ongegrond. Bijwerkingen en complicaties voelen zich in hun nopjes wanneer ze in mijn
buurt vertoeven en ook nu was dit terug het geval.
Drie weken na de 37 zachte
lasershoots kreeg ik meer kleinere flitsjes te verwerken dan normaal. Omdat
mijn oog wordt afgesloten door het ooglapje heb ik niet echt ‘zicht’ op de
situatie. Dus regelmatig leg ik het op de rooster door het ooglapje te
verwijderen en algemene zaken te checken. Vrijdagavond 18u, natuurlijk
vrijdagavond, juist na de consultaties en voor het weekend, dus onmogelijk om
de oogarts te contacteren. Mijn vermoeden dat er iets aan de hand is wordt
bevestigd wanneer ik op mijn scherm probeer te kijken. De gekke kronkeling in
de accordeontekst is een normaal fenomeen voor links maar nu heb ik een grijze
waas die het grote lettertype onleesbaar maakt. Vreemd…
Zaterdag, opnieuw een checkup. Mijn oog voelt eveneens wat pijnlijk
aan en de symptomen die er gisteren waren zijn er nog steeds. Ik denk
natuurlijk terug aan mijn vorige laserbehandeling en het vocht dat zich toen
opstapelde achter het netvlies. (pagina 31-40) Dit is gelijkaardig, al is het
nu vooral geconcentreerd in het centrum en is de oogbol deze keer stevig. Ik
neem er even mijn vorige leesbril bij en de tekst wordt duidelijker. Ook dat is
iets wat me bekend voorkomt, al is het nu een brilglas met een lagere sterkte
die verbetering brengt. De pijn in het oog neemt ook toe naarmate ik kijk. Dus
ik besluit het erbij te laten en even in de veranda te gaan liggen. De zon
schijnt en de warmte is voelbaar door de (stoffen) ooglap op mijn gesloten oog.
Wat een aangenaam gevoel zou moeten zijn versterkt nu alleen een zeurende pijn.
Net zoals twee jaar geleden het geval was. Ook al is het niet in de mate van
twee jaar geleden toch besluit ik contact op te nemen met de oogarts en dus
geen risico te nemen.
Door zijn drukke agenda lukt het niet om onmiddellijk langs te
gaan. Hij maakt een diagnose aan de hand van een mail die ik hem stuurde en ik
vertrouw op zijn deskundigheid om te aanvaarden dat het deze keer minder
dringend is. Toch blijft het spannend.
(bovenstaand de Amslertest. Bij een normaal zicht zijn de lijnen mooi recht in een strak vierkant, wanneer sprake is van maculadegeneratie zijn ze gebogen, ontbreken er stukken en/of is de intensiteit/contrast ervan niet gelijk. Zie ook vorige pagina's hierover)
Wanneer ik de drempel van de praktijk overstap voel ik meteen een rust over me heenkomen. Eerst wordt de druk en het zicht opgemeten. Er is een
kleine afwijking maar niet extreem zoals twee jaar geleden. De oogarts
onderzoekt het oog en op het eerste zicht zijn er geen extra grote problemen. De
OCT-foto geeft niet echt een zuiver beeld door de extreme lengte van het oog
maar toch is er een kleine vochtophoping te zien. Ik mag zelf meekijken en
krijg een mooie uitleg met de vergelijkende foto van twee jaar geleden. Een
duidelijk verschil wel. Dit heeft als gevolg dat deze keer niet de inspuitingen
nodig zijn maar ik er vanaf kom met een kuur van twee soorten antibiotica druppels.
In de loop der jaren ben ik al heel wat gewoon maar toch ga ik niet op de
eerste rij zitten als deze inspuitingen worden uitgedeeld. Al blijft het eigenlijk
gewoon het enge gevoel in je hoofd want de inspuitingen zelf vallen best mee.
(een voorstelling van een Macula-oedeem)
Het valt alweer op hoe gevoelig het oog is aan behandelingen door de extreem hoge myopie van -28.5D (voor de cataractoperatie). Het kleine vreemde gedrocht bezorgde me al heel wat
problemen en ongemakken maar toch ben ik blij dat het ook deze keer terug in
orde komt en besef dat het toch meer indruk op me maakte dan dat ik mezelf wijsmaakte.
Anekdote : Het attest voor de oogdruk druppels moet nog steeds ter goedkeuring, voorzien van een 'gele klever', opgestuurd worden naar de adviserend geneesheer. Mijn man geeft me de opmerking dat de arts heel waarschijnlijk wel vlug akkoord zal gaan met het toekennen ervan wanneer hij merkt dat de klever, die ik er net ophing, niet bepaald recht en ondersteboven hangt. Oeps.
Eén van de druppelflacons was niet op voorraad bij de apotheek en moest dus besteld worden. Het lukte mijn man niet om ze de volgende dag op de halen dus stelde de lieve apotheker voor om ze over de middag thuis af te leveren. Vijf minuten voordat de bel ging voelde ik een etiket aan de zijkant van mijn arm en besefte net op tijd dat ik mijn t-shirt binnenstebuiten aangetrokken had. Nog breed glimlachend open ik de deur voor de goedhartige vrouw en neem heel dankbaar het pakketje in ontvangst.
Mijn facebookpagina : hogemyopie
De besloten groep : oogvereniging hoge myopie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten