26. Star Wars

Vandaag terug op controle. Het oog wordt opgemeten om de brilsterkte te bepalen. Ik moet met het oog ook een leestestje doen in een boekje. Dat is echt wel een vreemd zicht maar wanneer ik mijn hoofd een beetje schuin hou en i.p.v. door het centrum van mijn oog de rechterkant (binnenkant) probeer te kijken kan ik toch tussen de waterachtige golven door een beeld van de letters op het papier krijgen. Een hele pagina lezen zou teveel inspanning vragen. Het gevoel van zeeziekte wordt groter bij het lezen van ieder nieuw woord, maar toch het is een backup!

Omdat er nog steeds een storend effect is van de vervormde pupil wordt nog een oplossing aangeboden. Het is blijkbaar de iris die een stuk vastgegroeid zit in de wonde van de allereerste operatie. (ik dacht altijd dat het enkel de pupil was) Daardoor zit deze niet meer op haar oorspronkelijke plaats en trekt zo ook de pupil mee open. 

Zijn voorstel is om met de Yag-laser het stuk door te laseren. Dus het stuk dat vastzit blijft daar zitten maar er wordt een soort insnijding gemaakt met de laser waardoor de rest loskomt en zo terug wat meer naar het centrum van het oog kan komen. Volledig op zijn plaats zal de iris (ook pupil) niet meer komen maar in combinatie met de pupilverkleinende druppels geeft het hopelijk toch wat minder lichtinval waardoor het makkelijker wordt om beide ogen open te houden. Het rechteroog zou het dan minder zwaar hebben om het dominante oog te blijven wat nu niet altijd lukt en me een dubbelbeeld bezorgt van een vervormd beeld met een normaal beeld ernaast. Soms heb ik zelfs enkel het vervormd beeld omdat het rechteroog niet sterk genoeg (of te moe) is. Ik hoop dat dit een te volgen uitleg is?

Aangezien hij in het oogcentrum over een Yag-laser beschikt stelt hij voor om dit onmiddellijk te doen. Dat vind ik best een goed idee. Eerst wordt nog een grote lens op het oog geplaatst waardoor hij het netvlies nog even kan controleren op scheurtjes. Dan een verdovend druppeltje en hij kan beginnen. Dit is hetzelfde toestel waarmee de nastaar werd behandeld dus ik ben al op de hoogte hoe het werkt. Hij werkt heel voorzichtig, de laserimpulsen moeten zachtjes gebeuren zodat ze geen extra schade (scheurtjes) kunnen veroorzaken in het zwakke netvlies. Je voelt en hoort iedere ‘lasershoot’ in je oog een ‘knekje’ geven. Stiekem denk ik hoe leuk onze zestienjarige dit zou vinden, zich al schietend een weg banen door de defensie van de vijand (op gaminggebied wel te verstaan). Hier komt toch wat meer precisiewerk bij kijken, ik vind dit nog steeds wonderlijk.

Doordat er na heel wat keer schieten restantjes in het oog rondzweven wordt het moeilijk om nog goed door te dringen naar de te behandelende plaats. Het is ook beter voor het netvlies om niet alles in één keer te doen dus zit het erop voor vandaag. Nog even naar de wachtzaal om alles terug wat te laten opklaren.

Wanneer we in de wachtzaal komen lijkt deze wel omgetoverd in een crèche. Een baby, die bij zijn collega op consultatie is,  laat met een luid geschreeuw horen dat hij niet tevreden is met wat er met hem gebeurt . Het lijkt me dan ook een immens moeilijke opdracht, die massa’s geduld vereist, om bij een baby oogonderzoeken uit te voeren. Ondertussen rent een meisje van 3, aan een razend tempo, de gang door. Aangezien er geen ‘boem’ volgt ga ik ervan uit dat het brilletje op haar kleine neusje heel goed zijn werk doet. 

Ze komt terug de wachtzaal in, neemt een boekje dat ze aan mijn man geeft en kruipt spontaan bij mij op schoot. (Heel instinctief maakte de kleine schat de juiste keuze wie wat voor haar kan doen.) Na een gezellig babbeltje zit ze afwachtend mijn man aan te staren wanneer hij nu eindelijk het verhaaltje gaat vertellen dat ze hem zonet aanreikte. Gelukkig voor hem wordt haar naam afgeroepen waarop ze snel mijn schoot afspringt richting oogarts. Een ander ventje zit heel enthousiast zijn mama een verhaaltje te vertellen uit het boekje dat voor hem ligt. De deur gaat open en daar komt een gezin binnen met nog twee kleine kindjes.

Nu wordt mijn naam terug afgeroepen.

Er wordt nog even gekeken naar het net behandelde oog. Het rechteroog kreeg ook een druppel om de pupil te verkleinen om eens na te gaan of daar een verbetering zou zijn in het zicht maar daar geeft het eigenlijk een omgekeerd effect. Ik had aangegeven wanneer ik met mijn handen een koker vormde dat de letters op het scherm duidelijker waren maar in het ‘echte leven’ geeft dit dus een ander resultaat. Doordat er minder lichtinval is wordt het ook een heel stuk donkerder wat niet aangenaam aanvoelt. Wanneer ik nog eens zeg dat er echt wel een groot verschil is in helderheid (links helderder dan rechts) geeft hij aan dat het kan zijn dat de oogzenuw van het linkeroog er nog beter aan toe is dan die van het rechteroog. De toestand van die zenuw wordt bij een latere controle nagekeken. Even denk ik : moesten we nu de beste van de twee in één oog kunnen samensmelten zou er misschien nog iets goeds van te maken zijn maar het lijkt me wijselijk mijn mond te houden.

Foto : beide ogen kregen een druppel om de pupil te verkleinen.

De pupilverkleinende druppels worden voorgeschreven (drie keer per dag in het linkeroog) alsook het voorschrift voor het nieuwe glas in de brillen. Aangezien ik bij het lezen het oog toch dichtknijp twijfel ik nog of ik de leesbril nu al laat aanpassen of wacht tot ik ook daar eens een nieuw kleurtje wil voor de omkadering.

Binnen 4 weken terug op controle en het afwerken van het laserwerk. Ik ben, alweer, benieuwd!

Tip : Bij een flesje parfum kan je voelen waar het spuitgaatje zich juist bevindt en dan in de juiste richting houden zodat bij het verstuiven het parfum terechtkomt waar het hoort terecht te komen en zich niet heel de kamer door verspreidt.

 Anekdote : Ik hou van de natuur in al zijn pracht en glorie. Op vakantie met onze reeds bekende ‘bende’ stond aan het zwembad een grote cactus met vreemde bollen aan, op de grond lagen wat verwelkte bloemen leken. Toch hadden we geen enkele keer een bloem zien bloeien op de cactus ondanks dat ik iedere dag een kijkje ging nemen. Op de voorlaatste dag stond nog één bol op de cactus en toen kwam het in me op dat deze ’s nachts moesten bloeien en tegen de morgen verwelkten nadat ze hun missie hadden volbracht, éénnachtsbloemen dus. ’s Avonds maakte ik de opmerking en één van mijn vriendinnen ging vlug een kijkje nemen en kwam al lopend terug : “ja, ze staat open”. De hele bende naar het zwembad om, onder de donkere hemel maar gelukkig verlicht met spots, de laatste wondermooie bloeiende bloem waar te nemen…De natuur blijft ons verrassen.

Facebookpagina : HogeMyopie