59. Even goed gek doen, lekker genieten!

Foto : het bootje waarop we verbleven.

Even goed gek doen, dat dacht ik vorig jaar na het krijgen van een nieuw gezichtsveldonderzoek. Daar was alweer te merken dat ik het terug met een stukje minder moest doen.  De glaucoom doet de grens van het gezichtsveld opschuiven. Dus weer een moment dat ik mijn knopje moest omdraaien. Zelfs met een goede oogdruk én perfect druppelen loopt de schade verder op.

Een dag na het onderzoek zag ik in de krant een cruise naar de Verenigde Arabische Emiraten staan. Cruises zijn voor gepensioneerden was mijn eerste reactie. Maar toch, ik kan niet wachten tot we de pensioengerechtigde leeftijd halen. Ik wil nog wel heel wat dingen zien en weet niet hoelang me dat nog gegund is. Na een kort overleg met mijn man was de boeking algauw afgerond. Nadien leek ik pas te beseffen wat ik had gedaan.

Een jaartje gaat al snel voorbij, ook al kwamen er op ooggebied nog heel wat ongemakken langs (zie vorige pagina’s hier op de blog). Op het laatste moment vreesde ik nog dat er een kans inzat dat ik niet mocht vertrekken. Maar na een nieuw onderzoek bleek het netvlies relatief stabiel te zijn.

Het was zover. Met een gezonde dosis stress en enthousiasme vertrekken we richting luchthaven. Jammer genoeg vond het bagagepersoneel dat het noodzakelijk was de reizigers aan de grond te houden omdat ze misnoegd waren over hun werkomstandigheden. Met 4.5 uur vertraging besluit de crew dat we toch vertrekken, weliswaar zonder bagage. De eerste stress begint. Toch besluiten we dat we machteloos staan en zorgen maken geen nut heeft. Na een lange vlucht komen we aan in Abu Dhabi. Bij de douane word ik, na een oogscan, naar een kantoortje geleid. Ik maak de man duidelijk dat ik een oogprobleem heb en nadat hij zijn zoektocht naar een crimineel verleden staakt mag ik terug naar de groep. In het holst van de nacht arriveren we in ons hotel. Geen tijd om te genieten van onze prachtige kamer maar vlug onder de wol in de op de kamer voorziene badjas. 

Foto : van het ene bootje op het andere heel relax op weg naar glimmende dolfijnen.

De volgende morgen een verfrissende douche en dan …terug kledij aan waar we meer dan 24 uur geleden in vertrokken zijn. Haren kammen, tanden poetsen, flink deo spuiten,…zit er niet in. Het voordeel is dat we niet veel kunnen vergeten op de kamer. Fris vuil gaan we naar het ontbijt waar we gelukkig niet de enigen zijn met een overhoopliggende coupe. De bus op richting Dubai, waar we onze handbagage naar onze kajuit van ons gigantische achttiendekkentellende schip kunnen brengen. Dezelfde dag nog volgt de eerste excursie. Wanneer we alweer de bus opstappen voor een sightseeing in Dubai komen de walmende lijfgeuren van zwetende lichamen mijn neus ingewaaid. Warme temperaturen, zelfde kledij en geen deo zijn echt een heel slechte combinatie. Wat haat ik het nu om zo’n goedfunctionerend reukorgaan te bezitten.

Foto : The Dubai Mall

De tocht maakt echter veel goed. De gebouwen lijken wel gemaakt voor mensen met een hoge myopie. Groot, groter, grootst. Ook de reklameborden zijn reusachtig. In de Dubai Mall stormt mijn man, met mij aan zijn arm hangend, richting H&M waar we in speedtempo toch voor wat ondergoed, bikini, zwemshort en de nodige T-shirt voor mijn man zorgen. Nog nooit was ik zo gelukkig met nieuw ondergoed! Nog vlug een 2 secondenstop voor een selfie aan het reuzenaquarium en dan terug op het schip een verkwikkende douche, nieuw ondergoed en…zelfde kleren. Voor nieuwe hadden we gewoon geen tijd meer gehad. 

Foto : Burj Kalifa is 828m hoog en telt 125 verdiepingen. 124 zijn gelukkig met de lift bereikbaar, naar 125 ga je met een trap. Er wordt alweer aan een nieuw exemplaar gebouwd dat meer dan 1 kilometer hoog moet worden.

De volgende morgen net voor het vertrek op de volgende excursie wordt ons gemeld dat de bagage aan onze kajuit zou staan. Na het 333 meter lange dek af te lopen vinden we een lege plek voor de deur. Terug naar onze ontmoetingsplaats dus, maar onderweg komt de dekjongen ons tegen met ONZE KOFFERS. Vliegensvlug terug en nog iets anders aantrekken en de reis kan echt beginnen. Een plek in de fitnessruimte hebben we echt niet nodig.

Foto : de prachtige Sjeik Zayed-moskee in Abu Dhabi.

We zijn afgelopen nacht terug naar Abu Dhabi gevaren en bezoeken de prachtige moskee. Groot, wit en de ingelegde bloemen in marmer vlak voor je neus. De kroonluchters zijn kleurrijk, schitteren en alweer gigantisch. Ik kan het niet beter treffen! Op blote voeten op het zachte gladde warme marmer en het satijnzachte 500 vierkante meter grote handgeknoopte tapijt. 

 

Foto's: links de enorme kroonluchter, rechts : één van de vele ingelegde bloemen in marmer met een hart van parelmoer in o.a. de zuilen, vloer, muren,...waar je lekker met je neus kan tegenhangen.

Moe maar voldaan terug naar het schip. Gelukkig kunnen we na het avondeten in een rustige bar terecht want alle indrukken en de vermoeidheid eisen toch wel hun tol. Al blijft het bij een af en toe lichte stotter. Rustig in bed terwijl je heel zachtjes in slaap wordt gewiegd wanneer de mastodont zijn weg verder zet naar onze volgende bestemming. De reis bevalt ons enorm. Ik was een beetje bang voor de drukte op het schip maar dat valt ontzettend mee. Je kan ook gewoon in een rustig restaurant gaan eten en niet enkel aan het drukke buffet. Ook ’s avonds verkiezen we één van de rustigere bars die talrijk aanwezig zijn. De prachtige shows in het theater duren slechts een goed half uur dus ook dat is een meevaller. Het lijkt erop of alles op mij is afgestemd. Uiteindelijk mis ik op de hele reis slechts 3 trapjes. 

Foto : dolfijnen glinsterend in de zon komen ons vergezellen.

Door de lange gangen, waar de kajuiten zich bevinden en alles ‘traploos’ is, zetten we een ferme tred in om het overtollige eten en drinken toch wat te verwerken. We vervolgen onze reis naar Oman waar we met authentieke boten op zoek gaan naar dolfijnen. Ook daar hebben we geluk want de prachtige spelende schepsels komen, glinsterend in de zonnestralen, heel dicht tegen onze boot aan en zwemmen zelfs op zelfde snelheid met ons mee. Mijn man merkt zelfs een jong op. De laatste dag van de reis besluiten we op eigen houtje nog eens naar de Palm Jumeirah te gaan. Eerst een metro, dan de tram en als laatste de monorail die van de stam van het palmeiland naar de top rijdt. Alle openbaar vervoer loopt hier boven de andere wegen zodat je een mooi overzicht hebt. Onze bestemming is het Atlantis Hotel waar zich een imposant aquarium bevindt. Zoals jullie weten ben ik gek op vissen en plak ik algauw met mijn neus voor ieder raam waar ik ten volle geniet van de zwevende wezentjes. Zowel de gigantische pijlstaartroggen en andere reuzen als kleine kleurrijke visjes komen dicht tegen het glas een showtje opvoeren. Het koppel dat ons vergezelt volgt heel lief mijn plakkerige tempo. Ik heb zelfs het gevoel dat ook zij nog meer genieten omdat ze zien hoe hard ik hierin opga.

Foto : één van de reuzepijlstaartroggen.

Na een tijdje begint plots mijn gestotter. Ja, we gaan ervoor. In alle hevigheid barst het los en ook mijn hoofd begint zijn eigen leven te leiden. Door de vermoeidheid en de inspanning van mijn oog komt alweer dit vreemde gedoe naar boven. Toch ga ik verder met het kijken. Ik ben niet zover gekomen om de helft te missen. Gelukkig blijft het enkel bij een af en toe schokkend hoofd en heeft de rest van mijn lichaam geen zin om mee te shaken. In het terugkeren nemen we een taxi waar ik wijselijk mijn ogen sluit en de nodige rust neem. Na een klein uurtje zijn we terug en gaat het ook terug een heel stuk beter na nog wat extra rust op het bovendek van het schip.

Diezelfde avond vertrekken we nog huiswaarts. Terug bij de douane krijg ik de commentaar dat ik geen oogscan maakte bij het binnenkomen van Abu Dhabi. Ik leg de man uit dat dat wel het geval was maar door mijn oogprobleem waarschijnlijk niet goed verliep. Hij stuurt me bij een collega achter een desk waar ik nog eens de opmerking maak. Heel vriendelijk zegt hij dat hij het wel voor me regelt en legt geduldig uit dat inderdaad doordat mijn ene pupil groter is dan de andere er geen oogscan gemaakt kan worden. Hij kleeft een stickertje op mijn pas en zegt heel lief dat ik bij een volgende douanecontrole gewoon met mijn pas naar een bediende in het kantoortje moet gaan en dat laten zien. Zo zullen er zich geen problemen meer voordoen. Heel de reis viel het ons trouwens op hoe vriendelijk en behulpzaam de mensen hier zijn. Zelfs de veelvuldige flauwe grapjes van mijn man toverden een glimlach op hun gezicht.

Foto : de prachtige gekleurde bloemen worden om de twee maand vervangen omdat ze de hitte niet overleven.

Zo moe maar zo voldaan plof ik in de zetel in het vliegtuig. De herinneringen hou ik voor altijd bij me en zal ze zo hard koesteren…Wat een zalig gevoel om dit te mogen beleven en te weten dat ze me dit alvast nooit meer kunnen afnemen!

Foto : een 'blind-date' imitatie op de schitterende trap ingelegd met duizenden Swarovskisteentjes.

Anekdote : Bij het ontbijt aangekomen worden we naar een tafel geleid. Mijn man merkt het koppel op waar we al snel mee optrokken en zegt tegen de ober dat we bij hen aan tafel gaan. Enthousiast huppel ik achter hem aan. Zo enthousiast dat ik mijn focus verlies en daarmee ook mijn man die het trapje neemt dat zich even later voor mijn voeten bevindt. Bijna ga ik op mijn neus maar kan me nog net overeind houden. Even enthousiasme temperen en al snel wordt de rode gloed door de zonnebrand op mijn gezicht nog wat versterkt. Een blauwe teennagel herinnert me nog dagelijks aan het kleine opstapje.

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie