Misschien eerst nog eens verwijzen naar mijn eerste vreemde
ervaringen nu ongeveer 5.5 jaar geleden. Zie 48.Hoe oogaandoeningen je een brainoverload kunnen bezorgen. Ondertussen zit ik aan de derde vreemde
stotter-bibber periode. (tussenin kwam er nog een mini opstootje op onze vakantie vorig
jaar).
Het afwisselend door mijn linker- en rechteroog kijken, om
de evolutie van links in de gaten te houden met het vocht achter het netvlies,
was deze keer waarschijnlijk al de aanzet van een overbelasting aan mijn brein. Maar het was vooral tijdens en na onze bijeenkomst dat ik de extreme
vermoeidheid terug voelde. Ik had in de heenreis naar Utrecht genoten van de rustige
zaterdagochtend op een open autosnelweg, met zachte zonnestralen op mijn
aangezicht. Normaal sluit ik mijn ogen bij een autoreis die meer dan een
half uur bedraagt maar deze kon ik niet weerstaan en wat had het zalig gevoeld.
De wandeling na afloop van de heel geslaagde en interessante
samenkomst door een nabijgelegen park, dat eigenlijk een heel mooi ‘gezellig’ kerkhof
bleek te zijn, bracht terug wat (valse) rust waardoor ik toch optimaal kon genieten van
een top avondmaal in heel leuk gezelschap. Het verslag schrijven in combinatie met heel wat pc-kijken, een langer telefoongesprek, …dit samen is genoeg om mijn
hoofd terug in overdrive te krijgen. Eigenlijk een meer dan normale levensstijl maar niet voor mij dus.
Twee dagen later voel ik al dat ik langer op mijn woorden
moet denken of heel veel zaken, ‘dingen’ zijn. Namen van mensen die me heel dierbaar zijn zitten ergens ver weg in mijn brein verscholen. Dit alles maakt dat conversaties wel heel moeilijk worden. Dan volgt de periode dat woorden op een andere manier, in een
soort wartaal, uit mijn mond komen dan wat ik eigenlijk in mijn hoofd bedoel.
De vermoeidheid hangt terug in mijn hele lichaam.
Mijn brein probeerde me nog te
waarschuwen met het idee dat ik misschien wat meer moest gaan eten. Mijn brein
denkt eigenlijk bij elk probleem dat dat de beste oplossing is. Maar na een
goed gebalanceerd avondmaal gevolgd door nog een paar handjes nootjes, een chocolade ei (dat na Pasen nog eenzaam in de kast was achtergebleven), een paar koekjes en ¾ XL zak chips bleek
er geen verandering op te treden dus besloot ik maar naar bed te gaan.
’s Ochtends, tijdens het half uur dat we aan het ontbijt
zaten, kwam eerder een Zweeds alfabet uit mijn mond dan het me meer bekende
Nederlands. Ik besluit toch even mijn verslag in de groep te zetten en door te
bijten. Een paar uur later rinkelt de telefoon en krijg ik mijn vader aan de
lijn. Het gesprek verloopt heel moeizaam aangezien ik mijn vreemde
stotter terug heb. Ja, net zoals bij de vorige periodes. De juiste volgorde. Moeilijk
op woorden komen, vreemde woorden en dan gestotter. We besluiten om het
telefoongesprek maar vlug af te breken. Ook het krampachtige gebibber is terug
aanwezig. Het voelt een beetje alsof je lichaam denkt dat je het constant koud
hebt, ook mijn kaakspieren gaan regelmatig klemmen. Mijn tenen krullen als bij
een aapje dat krampachtig aan een tak wil blijven hangen. Ik probeer om op te
letten en mijn lichaam los te laten, te ontspannen.
’s Middags komen mijn man
en jongste zoon thuis en al snel merken ze dat ik in het volgende stadium zit.
Eentje waar zij gek op zijn. Het leukste gezelschapsspel dat ze zich kunnen
inbeelden want wat een ritme heb ik alweer. Mijn ‘mena mena’ wordt in koor
beantwoord met : tutu tududu…
en een
bbbrr….wordt door de jongste al snel aangevuld met : ‘ik weet, het is een brommer’. Een bedoelde ‘wat denk
je’ wordt een we-we-we en vervang ik dan maar door een ‘awel ja’, wanneer het
antwoord allang is gegeven door zoonlief. Ook al gun ik hen de pret toch
besluit ik zo kort mogelijk te antwoorden en heel langzaam te praten. Dat helpt
namelijk. Het langzaam praten vinden ze ook wel leuk. Zo wordt mijn heel traag uitgesproken zin :
‘de kommen mogen in de andere koelkast’ door mijn twee jongens aangevuld met
‘ding dong, begeef je naar de kassa a.u.b.’ Vreemd hoe ze zo simultaan denken,
of kom ik echt zo als melding over? Misschien biedt dit wel mogelijkheden.
Het beste is natuurlijk rust, heel veel
rust.
Wanneer ik alleen ben ga ik dan maar in de veranda een poging doen om wat te slapen. Na anderhalf uur is het terug wat beter maar bij de
volgende conversatie maak ik opnieuw vreemde geluiden. Ik heb ook nog mijn
medicatie hiervoor maar besluit om het nog even af te wachten. Voorlopig geen
pc-kijken en heel wat rusten.
Uiteindelijk moet ik, na twee dagen rust, toch overgaan naar
de medicatie. Deze helpt me om mijn brein wat ruimte te geven maar het rusten
blijft heel noodzakelijk. Het worden een kleine 2 weken met medicatie. Ik ben
ook nadien nog voorzichtig en neem voldoende rust.
Alweer een confrontatie met
mijn grenzen.
Ik weet ondertussen dat ik me heel strikt aan mijn kijkregels
moet houden :
1) 3 keer daags een rustpauze (ogen dicht)
inbouwen. (deze werden me 5 jaar geleden aangeraden door de psychologe die de
enige bleek te zijn die wist wat er aan de hand was)
2) Een autorit van meer dan een half uur, mijn ogen
dichthouden.
3) PC kijken onder controle houden.
4) Links mooi achter het lapje laten. (al moet ik
natuurlijk af en toe polshoogte nemen hoe het ermee staat).
5) Visjes kijken, is blijkbaar ook vermoeiend dus
niet te lang aan één stuk.
6) Ondanks deze beperkingen, blijven genieten. Maar
daar heb ik voorlopig geen probleem mee.
Een boodschap aan iedereen : wees zuinig op je geest en lichaam want eens je over die grens zat, lijkt die de volgende keer zoveel dichterbij...Op tijd en stond een volledig rustmoment inbouwen is niet alleen voor ons, lotgenoten, een wijs besluit maar geldt dus voor iedereen.
Anekdotes uit mijn vreemde periode :
Wanneer onze zoon beneden komt zegt hij : ‘Ik heb een vraag
i.v.m. een berekening. Ik weet niet of het nu zou gaan voor je mama want het is
nogal ingewikkeld.’ Terwijl ik naar beneden kijk en zijn nieuwe sokken opmerk
zeg ik : ‘oh, wat een mooie kousen’... en begrijp plots heel goed zijn antwoord dat
erop volgt : ‘nee dus, ik vraag het wel even aan papa. ‘
Koekenboer : Een nieuw woord waar ik best trots op ben. Mijn
brein blijkt toch nog creatiever dan ik dacht toen het woord ‘bakker’ ergens
ver weg zat en me ‘koekenboer’ als alternatief gaf.
Mijn facebookpagina : hogemyopie
De besloten groep : oogvereniging hoge myopie.
Website : www.hogemyopie.nl (Met dank aan Gerlof voor de mooie vormgeving en inhoud ervan)
Daar vind je eveneens de folder die Gerlof en ik samenstelden om hoge myopie en onze groep meer aandacht te geven. Gelieve deze zo veel mogelijk op te hangen bij oogartsen, optometristen, opticiens, ooginstellingen, ziekenhuizen,...Hartelijk dank daarvoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten