30. Eén op 4 kinderen is bijziend.

Ik wil nog even terugkomen op de vorige pagina en het trieste cijfer i.v.m. de ogen van onze kinderen. Ik kreeg hier van mijn man de opmerking dat we zelf met 2 tieners (19 en 16) zitten die dikwijls vergeten dat er ook nog andere dingen zijn dan schermen. Daar heeft hij gelijk in, goh, alweer!

Maar aangezien onze 19-jarige momenteel informatica studeert is het moeilijk om er bij hem een limiet op te leggen. Gelukkig is er bij de jongste genoeg schoolwerk zodat we het toch wat kunnen inperken. Ter verdediging wil ik wel zeggen dat zij tot de uitstervende soort behoren die zowel hun kinderjaren als hun prille tienerjaren buiten beleefden. Mijn stem nam megafoonachtige volumes aan iedere keer dat ik ze (en de rest van de buren), via de voor-, zij- en achterdeur, liet weten dat ze moesten binnenkomen.

Hun schoenen en broeken verzamelden meer slijk dan dat er zich effectief in het beekje bevond. In de zomer holden ze, in bende, van ons opzetzwembad op blote voeten de tuin in van de buren voor een andere waterpartij.

De bomen hadden altijd wel een loszittende tak die kon dienen als pijl en boog. Ze waren de ‘pioniersbende’ van de eerste pokémonkaarten, voeg daar nog wat kleurrijke plastic ventjes (die je ook nog kon ruilen) aan toe samen met de bagugans, alle soorten ruilkaarten die in die tijd gespaard werden in de verschillende supermarkten, meccano, lego, matchbox auto’s, knex, clics,….en als ze zich dan toch verveelden vulden ze de tijd met lekker keihard ruzie maken.

Het was de tijd dat onze deurbel overuren maakte door de vele kinderen die vroegen of ze kwamen buitenspelen.

Dagelijks kregen ze 40 minuten schermtijd om putt-putt te helpen de melk te vinden voor het kitten dat zich onder het huis bevond of Freddy Fish zijn paarse zeeëgels te vinden of Pyjama Sam zijn sokken in zijn kamer te helpen verzamelen (jammer dat ze uit deze laatste niet echt de routine overhielden om het hier zelf te doen) .

                                                                                                 

Later werden het de Junior Detectives die mysteries oplosten via wiskundige berekeningen of woordzoekers. Momenteel zijn het wel andere dingen maar ze hadden alvast wel de tijd van hun leven bij het buitenspelen!

Help de ogen van uw kind beter te ontwikkelen, afwisselend ver en dichtbij kijken is een goede training. Buitenspelen is dus een perfecte en vooral heel leuke oplossing. 

Voor mensen die toch nog hun twijfels zouden hebben over het belang ervan, ik nodig jullie uit om deze blog vanaf punt 1. Voorwoord, te lezen. Hierin vind je mijn verhaal dat aangeeft dat bijziendheid, van kindsbeen af, meer is dan dat brilletje op je neus. Het heeft een heel grote invloed op je leven en zorgt voor heel wat extra gerelateerde oogziekten die op termijn de kop opsteken. Nu moeten we altijd optimistisch blijven maar de kans dat, op termijn, het licht uiteindelijk voorgoed uitgaat is zeker niet onbestaand.

Indien jullie merken dat je kind plots te dicht tegen een blad papier of scherm gaat aanzitten of zijn ogen dichtknijpt om naar iets te kijken is dit zeker een teken om even bij de oogarts langs te gaan.

Het is natuurlijk niet zo dat ieder bijziend kind de gevolgen draagt van teveel beeldschermgebruik. Het komt er gewoon op neer om de groep zo klein mogelijk te houden. Ogen betekenen licht, kleur, mensen om je heen herkennen, puur genot,...zorg ervoor dat je kind dit zijn hele leven mag blijven ondervinden.

http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170418_02838691

https://nieuws.vtm.be/binnenland/steeds-meer-bijzienden-door-schermen

Mijn facebookpagina : HogeMyopie