37. Vijftig tinten grijs

Terug op controle. Ik geef aan dat ik merk dat mijn kronkelend beeld terugkomt en dat ik denk dat het nog een extra +2.00D, bovenop mijn brilcorrectie, is op dit moment. Bij nazicht moet de verpleegster lachen omdat het alweer helemaal juist is. Deze keer baseerde ik me gewoon op mijn brillen en niet het arsenaal extra leesbrilletjes dat ik thuis nog liggen heb. Op de duur lukt het gewoon zelf. Er wordt ook terug een OCT scan genomen en daarop is te zien dat het vocht inderdaad een stuk is teruggetrokken. Na de opmeting voel ik wel nog de pijnlijke druk in het oog, dit heb ik als ik door het oog kijk, maar ik veronderstel dat het nog met het vocht te maken heeft. Er heerst een meer ontspannen sfeer nu duidelijk is dat het de goeie kant opgaat. De ontstekingsremmende druppels nog verder druppelen, de druppels voor de oogdruk ook en nadien bekijken hoe we daarmee verder moeten. Binnen een goeie week terug op controle en dan een tweede spuit cortisone in het oog. Ondertussen heeft ook die al geen geheimen meer voor mij en is de angst ervoor volledig verdwenen. Zou ik hem nu aanraden om toch die roos op het plafond te laten aanbrengen?

De dagen erna voel ik dat de sterkte nog afneemt (ik schat nog +1.50D extra, dus al een +3.00D beter op twee weekjes tijd), dit wil helaas wel zeggen dat links zich ook sterker begint te voelen en alweer rechts wil overtroeven. Wat een dubbel gevoel geeft dat. Ik ben zo blij dat het terug beter gaat maar het is zo storend om iemand aan te kijken en de persoon die er rechts van zit, de linkerkant als tweede wazig-kronkelend-gigahoofd-beeld waar te nemen. Het is gewoon ook zo vreemd in je hoofd en vooral moeilijk om zo een conversatie te voeren. Het voelt alsof mijn brein niet weet wat het met al die informatie aan moet vangen. Maar ik doe mijn uiterste best om dit niet te laten opvallen en het te verdringen. Thuis gaat het rolluik links dan ook heel regelmatig omlaag om rechts wat rust te bieden.

Foto : dan zonder voetbal, nog een beetje groter, flouer én  meer verwrongen, zo moet het ongeveer zijn.  Confronterend is wel dat ik bij het opzoeken van deze foto (met de woorden : vervormd, beeld, hoofd) een foto van mezelf (mijn ogen) tegenkom, bedankt Google!

’s Avonds valt me terug op hoeveel verschil er in lichtinval is, mijn AMT (i.p.v. GMT zie punt 21. De onthulling) dus. Links houdt het veel langer licht dan rechts het geval is en ik besluit om een paar kleurkaarten af te printen. ‘ 50 tinten grijs’, letterlijk dan. Zo wil ik aanduiden wat links geeft t.o.v. rechts. Een leuk onderzoekje vind ik zelf. Het leek wel moeilijker dan gedacht, wat een gepruts! De kleurenkaart is in het donker natuurlijk niet duidelijk dus krijg ik een vreemde snoet voor me te zien (mijn man voor alle duidelijkheid) die zich afvraagt wat ik nu terug allemaal aan het uitspoken ben. Buiten kijken met links, de lucht bestuderen, licht aan, kleurplaat onderzoeken, licht uit, buiten kijken met rechts, de lucht bestuderen, licht aan, kleurplaat bekijken,… Wanneer ik erbij nadenk kan ik er wel inkomen dat dit een heel gek zicht is. Toch slaag ik erin om twee tinten aan te duiden, naarmate de duisternis invalt veranderen deze natuurlijk terug (maar tot heel laat blijft een duidelijk verschil merkbaar) of dit echt een bruikbaar bewijs oplevert is een andere vraag natuurlijk. Bezigheidstherapie lijkt me een betere omschrijving hiervoor. Een poging om het uit te leggen hieronder : 

       Foto : links (linkeroog),                                                                   rechts (rechteroog)

 I

Ik heb het gevoel dat het zicht wat blijft steken op een extra +1.50D nu. Het is wel zo dat de pijnlijke druk eruit gaat als ik door links kijk. De oogarts gaf wel al aan dat het kan zijn dat niet alles van de extra sterkte terug gerecupereerd kan worden en dat er toch opnieuw een aanpassing van de bril zal nodig zijn. Ik zou daarmee sowieso willen wachten tot het laseren van de pupil achter de rug is aangezien een beter aangepaste bril nog meer problemen geeft met het opspelen van links. Maar niet te veel op de feiten vooruitlopen. Stap per stap.

Anekdote : eentje uit de oude doos : Zo gingen we met een aantal familieleden op reis. Rustig genieten van het berglandschap op het zomers terras van onze chalet met onze twee jongens (toen 6 en 3 jaar oud) die in het opzetzwembadje zaten te spelen. Mijn zus roept plots : "kom eens kijken wat hier zit." Iedereen schaart zich rond een prachtige smaragdgroene kever. Het beest zit te fonkelen van trots en laat ons genieten van al zijn pracht en glorie. Als moeder, die haar kinderen toch wel diervriendelijk wil opvoeden, zeg ik een paar keer tegen onze jongens dat ze het diertje mooi moeten laten zitten want dat het toch wel een héél bijzondere kever is. Nog even een paar foto’s : goh, wat een prachtig beest. Een paar minuten later is iedereen al terug met zijn eigen interesses bezig en moet ik langs de plek waar de kever zat. Een harde kraak onder mijn schoenzool laat onmiddellijk het schaamrood op mijn wangen verschijnen. Boze blikken komen mijn richting uit… Gelukkig hadden we hem op beeld!

Mijn facebookpagina : HogeMyopie :