33. Miss Mystery

Oei, dit lijkt eerder een titel voor een ander onderwerp maar toch vind ik hem wel passen.

Bij aankomst in het oogcentrum wordt mijn oogdruk opgemeten : rechts : 17 en links : 9, een beetje vreemde waarden. De 9 is eigenlijk niet zo extreem laag (een normale druk is tussen de 10 en 20mm Hg) maar normaal heb ik wel altijd een hogere oogdruk, ook al druppel ik al jaren tegen glaucoom.

Het zicht wordt opgemeten en er wordt inderdaad een extra waarde van +2.75D aangegeven. Wanneer ik de ‘muurcijfers’ moet lezen wordt zelfs vastgesteld dat er een verschil is van +3.00D, ik vind het eigenlijk wel grappig dat ikzelf op ongelooflijk amateuristische wijze de juiste dioptrie berekende t.o.v. een computer die het berekent door je ogen te scannen. Het zicht zelf is er ook op achteruitgegaan en ik haal nu, met de extra +3.00D, een 2/10 terwijl ik ervoor toch nog een kronkelende 3,5/10 haalde. Ik had alles dus echt wel goed ingeschat.

Foto: de oogdruk wordt opgemeten door middel van een 'pufje' lucht.

De verpleegster die alles opmeet gaat even langs bij de collega van mijn oogarts en zegt dat er inderdaad iets ernstig aan de hand is. Ze wil me zien en onderzoeken wat het probleem is. Aangezien de wachtzaal vol zit met mensen met een afspraak moet ik nog even geduld uitoefenen maar ik ben allang blij dat ik op onderzoek mag.

Foto: Ook hier wordt de oogdruk gemeten, deze gebeurt rechtstreeks op het oog en is dan ook de meest nauwkeurige.

Er volgt een heel uitgebreid onderzoek. Er wordt een OCT scan genomen en een extra foto. Er worden geen lekkages van vocht of bloed gevonden er is wel een opstapeling van vocht onder het netvlies waar te nemen maar, volgens haar, niet echt in die mate dat het zo’n groot verschil in dioptrie (brilsterkte) kan geven. De scan is wel niet zo duidelijk doordat mijn ogen niet zo ‘fotogeniek’ zijn t.o.v. een normaal oog. 

Foto : Hiermee wordt een OCT-scan genomen. Hiermee kan de structuur van het netvlies onderzocht worden. Deze scan wordt ook genomen als voorbereiding op een cataractoperatie.

De oogdruppels (om de pupil te verkleinen) kunnen volgens haar, de verpleegster aan de receptie had dat ook al aangegeven, niet de oorzaak zijn. Wat is er nu aan de hand? Alweer een mysterie, dat blijft toch één van mijn specialiteiten.

Om het vocht onder het netvlies weg te werken en ook te voorkomen dat het nog erger wordt, wordt zowel een hoge dosis cortisone- als antibioticadruppels voorgeschreven. Voor alle zekerheid is het ook maar best om de druppels die de pupil verkleinen toch te laten aangezien ze, op dit moment, ook geen enkele meerwaarde geven, wat wel jammer is natuurlijk.

Er wordt ook op gedrukt, wanneer ik ondervind dat het slechter wordt, dat ik in het weekend naar de spoedafdeling moet gaan van het ziekenhuis waar de cataractoperaties werden uitgevoerd. Wanneer het weekend ok is maar begin van de week iets merk dat ik onmiddellijk naar de praktijk moet bellen en dat ze dan, speciaal van het verderaf gelegen ziekenhuis waar ze ook consultaties doet, naar de praktijk zal komen om na te kijken. Er wordt afgesproken dat ik sowieso volgende vrijdag terug ga, dan is ook mijn oogarts terug en kunnen ze misschien hun twee hoofden eens samen steken. Ik heb zo het gevoel dat ik ervoor zorg dat hun job steeds een uitdaging blijft. Blijkbaar moet je niet altijd aan jezelf denken maar iemand anders ook eens iets gunnen zeker…We zullen het maar ‘positief’ bekijken.

Anekdote : Terwijl ik beneden hulp krijg om alles er wat netjes bij te houden, begin ik boven alvast met afstoffen. Ik neem alles van de nachtkastjes en leg het even op bed. ’s Avonds merk ik op dat ik was vergeten om alles terug op mijn nachtkastje te plaatsen. Dus ik neem de kader met onze romantische foto (die 28 jaar geleden door een klasgenoot op studiereis in Londen werd genomen) en zet die terug. Samen met het flesje water, wekkerradio, medicatie en mijn twee flesjes oogdruppels. Of toch niet? Waar zijn die flesjes nu weer gebleven? De zoektocht start op het dekbed, onder het dekbed, naast mijn kussen, tussen mijn matras en het hoofdeinde maar geen flesjes te vinden. Mijn man komt boven en vraagt wat ik nu weer kwijt ben? Euh, is het zo duidelijk? Ook hij is toch een tijdje aan het zoeken en haalt er zelfs de zaklamp bij om even onder het bed te checken. Het komt nog even in me op of die kleine dingen in de stofzuiger zouden passen maar op dat moment zegt hij : “ja, hier.” Tussen het dekbedovertrek en het extra donsdeken dat onze voeten warm houdt. Nog even druppelen en naar bed!

Mijn Facebookpagina : HogeMyopie